Positibong kalayaan

Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya

Ang positibong kalayaan ay ang pagkamit ng kapangyarihan at mga kayamaan upang matugunan ang sariling kakayahan na kabaligtaran ng negatibong kalayaan, na kalayaan mula sa mga panlabas na pagpigil.[1] Isang konsepto ng positibong kalayaan ay maaari ring isali ang kalayaan mula sa mga panloob na pagpigil.[2]

Ang mga konsepto ng estruktura at ahensiya ay ang pinakabuod sa konsepto ng positibong kalayaan sapagkat upang maging malaya, siya ay dapat malaya mula sa mga pagpipigil ng estrukturang panlipunan upang pairalin ang kanilang malayang kalooban. Sa usapin ng estruktura, maaaring mapigil ng klasismo, seksismo, at rasismo ang kalayaan ng tao at ang positibong kalayaan ay pangunahing pinagtutuunan ng pansin ang pagkuha ng sosyolohikong ahensiya. Napapagtibay ang positibong kalayaan sa kakayahan ng mga amammayan na makilahok sa kanilang pamahalaan at mapagtuunan ng pansin at maaksiyonan ang kanilang boses, interes, at pag-aalala.

Mga sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]

  1. Berlin, Isaiah. Four Essays on Liberty. 1969.
  2. Taylor, C. What's Wrong with Negative Liberty, 1985. Law and Morality. 3rd ed. Ed. David Dyzenhaus, Sophia Reibetanz Moreau and Arthur Ripstein. Toronto: U of Toronto P, 2008. 359–368. Print.

PolitikaLipunan Ang lathalaing ito na tungkol sa Politika at Lipunan ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa pagpapalawig nito.