Marici (Budismo)
Si Mārīcī (Sanskrit : मारीची, lit. "Silahis ng Liwanag"; Chinese : 摩利支天; pinyin : Mólìzhītiān; Hapones: Marishiten), ay isang Budistang diyos (deva) o diyosa, pati na rin ang isang bodhisattva na nauugnay sa liwanag at Araw. Sa mga pinakalumang kilalang bersiyon, si Marici ay isang diyosa, nang maglaon sa ilang mga rehiyon, si Marici ay naging isang lalaking diyos na tanyag sa uring mandirigma sa Silangang Asya.[kailangan ng sanggunian] Siya ay karaniwang inilalarawan bilang isang diyosa na may maraming armas na nakasakay sa isang naniningil na baboy-ramo o baboy, o sa isang nagniningas na karwahe na hinihila ng pitong kabayo o pitong baboy-ramo. Siya ay may alinman sa isang ulo, o tatlo hanggang anim na may isang hugis tulad ng isang bulugan. Sa mga bahagi ng Silangang Asya, sa kaniyang pinakamabangis na anyo, maaari siyang magsuot ng kuwintas ng mga bungo. Ang isang alternatibong representasyon ay nakaupo siya sa lotus.[1][2]
Ang ilan sa mga pinakaunang ikonograpiya ng Marici ay matatagpuan sa India at Tibet, partikular na malapit sa sinaunang lungsod-pantalan at pook Budistana Salihunddam ng Andhra Pradesh kung saan si Marici ay inilalarawan bilang nakasakay sa isang karwahe na hinihila ng pitong kabayo sa paraang katulad ng Surya (diyosa ng Diyos). kasama ang mga diyosa na sina Usha at Chaya).[kailangan ng sanggunian] Sa mga teksto ng Mahayana Budismo, si Marici ang diyosa ng bukang-liwayway, isa na ipinakilala ng Buddha sa Shravasti. Sa ilang aspeto, siya ay maihahambing sa, at malamang na isang pinagsanib na diyos na nagmula sa pambabae na bersyon ng Surya at sa iba pang paraan sa Usha, Durga at Vajra-varahi.[1] Siya ay isa sa mga diyosa (o diyos) na tinatawag sa mga Budistang dharani.[2]
Sa Budismong Tibetano, siya ay inilalarawan bilang diyosa ng bukang-liwayway (o liwanag), isang manggagamot o ang isa na naghahanap ng kaliwanagan ng lahat ng nilalang. Sa Budismong Hapones, siya ay inilalarawan bilang ang mandirigma na diyosa - ang tagapagtanggol ng bushi o Samurai, ang kaniyang pagnanasa sa hustisya; siya ay alternatibong isang manggagamot mula sa maling estado patungo sa tamang estado ng pag-iral.[1]
Sa Budismong Tsino, isa siya sa mga talaan ng isa sa mga guwardyiang deva, partikular ang Labing-anim na Deva (Chinese: 十六諸天; Pinyin: Shíliù Zhūtiān), ang Dalawampung Deva (Chinese: 二十諸天; Pinyin: Èniārshí) at Zhū ang Dalawampu't Apat na Devas (Chinese : 二十四諸天; Pinyin: Èrshísì Zhūtiān). Sa Taoismo at relihiyong katutubong Tsino, si Doumu (Tsino: 斗母元君; pinyin: Dǒumǔ Yuánjūn) ay itinuturing na kasingkahulugan ng Mārīcī sa loob ng Esoterikong Budismong Tsino.
Sa kaniyang pagkatuklas ng kanlurang mundo sa kaaya-aya at kaibig-ibig na mahabagin na anyo, ang mga manunulat sa panahon ng kolonyal na tulad ni Giorgi ay nagpalabas sa mga ponetikong pamantayan na maaaring siya ay kinopya at inspirasyon ng Kristiyanong konsepto ng Birheng Maria pagkatapos na makarating sa Pilipinas ang pinakaunang mga manlalakbay na Español. Gayunpaman, ang orientalistang projection at haka-haka na ito ay tinanggihan ng mga huling pagtuklas ng marami, mas lumang mga likhang sining at mga teksto kung saan siya (o siya) ay mas kumplikadong espiritwal na diyos at konsepto.[kailangan ng sanggunian]
Mga sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]
- ↑ 1.0 1.1 1.2 Shaw, M. (2015). Buddhist Goddesses of India. Princeton University Press. pp. 6, 203–218. ISBN 978-0-691-16854-8.
- ↑ 2.0 2.1 Ludvík, C. (2007). Sarasvatī, Riverine Goddess of Knowledge: From the Manuscript-carrying Vīṇā-player to the Weapon-wielding Defender of the Dharma. Brill's Indological Library. Brill Academic. pp. 188–190, 264 with footnotes. ISBN 978-90-04-15814-6.