Panahong Edo

Ang Panahon ng Edo (江戸時代, Edo jidai) ay isang bahagi ng Kasaysayan ng Hapon na nagsimula noong taong 1603 hanggang taong 1867. Ito ang simula ng panahon na kung saan namuno ang Kasugunang Tokugawa o kilala din bilang Kasugunang Edo. Ang kasugunan ay isang dinastiya ng isang angkan na kasali sa mga uring militar sa Japan. Sila ang may tunay na hawak ng pampolitika na kapangyarihan at tuwirang nagpapatakbo sa bansa. Halaw ang pangalan ng panahong ito ng itatag ni Sugun (Shogun) Ieyasu Tokugawa ang kanyang pamahalaan sa Edo ang lupang pangalan ng Tokyo.

Sa panahong ito, nilimitahan ng gubyerno ng mga Tokugawa ang mga banyaga kung kaya’t napanatili nila ang mga aspetong pampolitika, pangkabuhayan at relihiyosong kaisipan na may sariling panglasang Hapones. Ang mga Intsik at mga Dutch na kasapi sa East India Company ang binigyan lamang ng mga Hapones ng laya na makapasok sa Japan at makipagkalakalan sa kanila. Ang mga ibang dayuhan na dumaong sa Japan ay kaagad na hinuhuli at pinagpapaslang bilang tanda ng kanilang pagtututol. Nagtapos ang panahon na ito noong 1867 sa pamumuno ni Yoshinobu Tokugawa ang ika-15 sugun ng Kasugunang Tokugawa. Nanumbalik ulit ang kapangyarihang pampolitika sa Emperador ng Hapon nang umupo si Mutsuhito o mas kilala bilang Emperador Meiji sa Trono ng Krisantemo. Ang Panahong Edo ay itinuturing din na simula ng Unang Makabagong Panahon ng Japan.

Pag-unlad ng Pangkabuhayan

Ang pag-unlad sa pangkabuhayan sa Panahon ng mga Tokugawa ay kasama ang mga sumusunod: Paglago ng mga kalunsuran, pag-usbong ng pagnenegosyo sa ibayong-dagat, pagtindi ng kalakalan at mga pamumukadkad ng samu’t saring industriyang may mga produktong yari-sa-kamay.