Rococo
    Salon de la Princesse, Hotel de Soubise, Paris; (1735–40); Kisame ng Wieskirche, Bavaria ni Johann Baptist Zimmermann (1758); Mesang likha ni Bernard II van Risamburgh (1737); Ang Kaisersaal sa Tirahang Würzburg ni Balthasar Neumann (1737) | |
| Years active | ika-18 siglo |
|---|---|
| Country | Europa at Amerikang Latino |
Ang Rococo, malimit na tinatawag bilang roccoco o "Huling Baroque", ay isang marangyang mapalamuting estilong Europeo noong ika-18 siglo na naging huling pagpapahayag ng kilusang baroque.[1]. Sagad-sagarang itinulak nito ang mga prinispyo ng ilusyon at teatralidad, epekto na nakuha ng siksik na palamuti, asimetriya, lusaw na mga kurba, at ang paggamit ng puti at mga kulay pastel na hinahaluan ng pagtubog, na kung saan hinahalina ang mata sa lahat ng direksiyon. Nangibabaw ang palamuti sa espasyong arkitektural.[1]
Ang estilo ng Rococo sa arkitektura at palamuti ay nagsimula sa Pransiya sa unang bahagi ng ika-18 siglo sa pamumuno ni Luis XV bilang tugon sa mas pormal at heometrikong Estilong Luis XIV. Kinilala ito bilang style rocaille o estilong rocaille.[2] Mabilis itong kumalat sa ibang bahagi ng Europa, partikular sa Bavaria, Austria, Alemanya, at Rusya. Naimpluwensiya rin nito ang ibang sining, lalo na sa pagpinta, paglilok, panitikan, musika, at teatro.[3] Ginamit ng mga artistang Rococo ang mga temang palabiro, mapaglaro, mabulaklak, at marangal bilang pagsusog sa Baroque. Ang palamuting panloob ng mga silid ng Rococo ay dinisenyo bilang buong likhang-sining na may mga elegante at mapalamuting mga muwebles, maliliit na eskultura, palamuting mga salamin, at tapiseriya na dumaragdag sa arkitektura, mga reliebe, at pinta sa dingding. Naimpluwensiyahan din ito ng chinoiserie at minsan ay nagsama ng mga pigurang Tsino at mga pagoda.
Mga sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]
- ↑ 1.0 1.1 Owens 2014, p. 92.
- ↑ Ducher 1988, p. 136.
- ↑ "Rococo style (design) - Britannica Online Encyclopedia". Britannica.com. Nakuha noong 24 April 2012.