Sayaw na Bihu
Ang sayaw na Bihu ay isang katutubong sayawing-pambayan mula sa Indianong estado ng Assam na may kaugnayan sa pista ng Bihu pagdiriwang at isang mahalagang bahagi ng kulturang Asames. Isinasagawa sa isang grupo, ang mga mananayaw ng Bihu ay karaniwang kabataang lalaki at babae, at ang estilo ng pagsasayaw ay nailalarawan sa pamamagitan ng mabibilis na hakbang, at mabilis na paggalaw ng kamay. Ang tradisyonal na kasuotan ng mga mananayaw ay makulay at nakasentro sa pulang kulay na tema, na nagpapahiwatig ng kagalakan at sigla.
Kasaysayan[baguhin | baguhin ang wikitext]
Ang mga pinagmulan ng anyo ng sayaw ay hindi tiyak, gayunpaman ang tradisyon ng katutubong sayaw ay palaging napakahalaga sa kultura ng magkakaibang pangkat etniko ng Assam, tulad ng mga Kaivartta, Deori, Sonowa Kachari, Chutia, Boro, Mising, Rabha, Moran, at Borahis, bukod sa iba pa.[1] Ayon sa mga iskolar, ang sayaw ng Bihu ay nagmula sa mga sinaunang kulto ng pagkamayabong na nauugnay sa pagtaas ng pagkamayabong ng demograpiko pati na rin ang lupain.[2] Ayon sa kaugalian, ang mga lokal na komunidad ng pagsasaka ay nagsasayaw sa labas, sa mga bukid, kakahuyan, kagubatan o sa pampang ng mga ilog, lalo na sa ilalim ng puno ng igos.[3][4]
Ang pinakamaagang paglalarawan ng sayaw ng Bihu ay matatagpuan sa mga eskultura noong ika-9 na siglo na matatagpuan sa mga distrito ng Tezpur at Darrang ng Assam. Binanggit si Bihu sa mga inskripsiyon ng ika-14 na siglo na si Haring Chutia Lakshminaryan din.
Paglalarawan[baguhin | baguhin ang wikitext]
Nagsisimula ang sayaw sa mga nagtatanghal, mga kabataang lalaki at babae, na dahan-dahang naglalakad sa espasyo ng pagtatanghal.[5] Pagkatapos ay nagsimulang tumugtog ang mga lalaki ng mga instrumentong pangmusika, tulad ng mga tambol (lalo na ang dhol na may dalawang ulo), mga horn-pipe at plawta, habang ang mga babae ay inilalagay ang kanilang mga kamay sa itaas ng kanilang mga balakang habang ang kanilang mga palad ay nakaharap palabas, na bumubuo ng isang baligtad na tatsulok na hugis.[6] Ang mga babae ay nagsimulang mabagal na gumalaw kasabay ng musika sa pamamagitan ng pag-indayog, habang bahagyang yumuyuko mula sa baywang. Unti-unti, binubuksan nila ang mga balikat at bahagyang nakahiwalay ang kanilang mga binti, na pinagtibay ang pangunahing postura na ginamit sa sayaw ng Bihu. Samantala, ang musikang tinutugtog ng mga lalaki ay tumataas sa temp at intensidad, na humahantong sa mga kababaihan na itulak pasulong ang kanilang mga suso at pelvis, bilang alternatibo, sa tono.[7][8]
Kasama sa ilang mga pagkakaiba-iba ang mga lalaki at babae na bumubuo ng mga linya na magkaharap sa pamamagitan ng paghawak sa leeg o baywang ng isa't isa, na may mas advanced na pagkakasunud-sunod ng sayaw kabilang ang mga lalaki at babae na nagpapares sa gitna ng lugar ng pagtatanghal at sumasayaw sa paraang ginagaya ang pagsasama.[9]
Kahalagahang kultural at panlipunan[baguhin | baguhin ang wikitext]
Ang sayaw ng Bihu ay kinuha ang pangalan nito mula sa pista ng Bohag Bihu (tinatawag ding Rangali Bihu), ang pambansang pagdiriwang ng Assam., na nagdiriwang ng Bagong Taong Asames. Ang pagdiriwang ay nangyayari sa kalagitnaan ng Abril at ang sayaw ng Bihu ay sinadya upang ipagdiwang at tularan ang pana-panahong diwa, ipagdiwang ang pagkamayabong at pagsinta.[10][11]
Mga sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]
- ↑ "[T]he tradition of Bihu is not solely restricted to the Assamese community, but is prevalent among various tribes living in Assam. The Mising community in Assam celebrates a festival called Ali-ai-lrigang, a parallel form of the Bohag Bihu." (Barua 2009)
- ↑ " The Bihu dances and other ritualised activities are regarded as important by the people in order to increase the fertility of the land." (Barua 2009)
- ↑ Sharma, Aparna (2013). "From Springtime Erotics to Micro-nationalism: Altering Landscapes and Sentiments of the Assamese Bihu Dance in North-East India". In Blandford, Steve (pat.). Theatre & Performance in Small Nations (sa Ingles). Briston, England and Chicago, IL: Intellect Books. pp. 185–197. ISBN 9781841507859.
- ↑ "In earlier times the Bihu dance, a major symbol of Assamese identity, was performed under fig trees (Ficus) [4] and occasionally under other trees, notably the mango (Mangifera indica) and jãmu (Eugenia jambolana). The seed of the fig fruit is very small, but in that seed lies the enormous tree of the future. mall, but in that seed lies the enormous tree of the future. Hence, the choice of site for the Bihu dance was linked to the fertility rites associated with it." (Barua 2009)
- ↑ Chatterjee, Arpita (2013). "The Therapeutic Value of Indian Classical, Folk and Innovative Dance Forms" (PDF). Rupkatha Journal on Interdisciplinary Studies in Humanities. V (1): 80.
- ↑ Barthakur, Dilip Ranjan (2003). The Music and Musical Instruments of North Eastern India (sa Ingles). New Delhi: Mittal Publications. p. 93. ISBN 9788170998815.
- ↑ Sharma, Aparna (2013). "From Springtime Erotics to Micro-nationalism: Altering Landscapes and Sentiments of the Assamese Bihu Dance in North-East India". In Blandford, Steve (pat.). Theatre & Performance in Small Nations (sa Ingles). Briston, England and Chicago, IL: Intellect Books. pp. 185–197. ISBN 9781841507859.
- ↑ Bhandari, Laveesh; Kale, Sumita (2009). Indian States At A Glance 2008-09: Performance, Facts And Figures - Assam (sa Ingles). Delhi, Chennai, Chandigarh: Pearson Education India. p. 27. ISBN 9788131723326.
- ↑ Desai, Chetana (2019). Sociology of Dance: a Case Study of Kathak Dance in Pune City (sa Ingles). Solapur, India: Laxmi Book Publication. p. 55. ISBN 9780359859672.
- ↑ Sinha, Ajay Kumar; Chakraborty, Gorky; Bhattacharya, Chandana; Datta, P. S. (2004). "Assam". In Agnihotri, V. K.; Ashokvardhan, Chandragupta (mga pat.). Socio-economic Profile of Rural India (sa Ingles). Bol. II: North-East India (Assam, Manipur, Tripura, Nagaland). New Delhi: Concept Publishing Company. p. 16. ISBN 9788180691454.
- ↑ Begum, Samim Sofika; Gogoi, Rajib (July 2007). "Herbal recipe prepared during Bohag or Rongali Bihu in Assam". Indian Journal of Traditional Knowledge (sa Ingles). 6 (3): 417–422. ISSN 0972-5938.