Ospital

Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya
Ang labas ng Ospital ng Pamantasang Bellvitge sa L'Hospitalet de Llobregat, Espanya, na may pasukan at parking area para sa mga ambulansya.

Ang ospital ay isang institusyon ng pangangalagang pangkalusugan na nagbibigay ng paggamot sa pasyente na may espesyal na agham pangkalusugan at pantulong na mga kawani at kagamitang medikal. [1] Ang pinakakilalang uri ng ospital ay ang pangkalahatang ospital, na karaniwang mayroong kagawaran ng emerhensya upang gamutin ang mga agarang problema sa kalusugan mula sa mga biktima ng sunog at aksidente hanggang sa isang biglaang pagkakasakit. Ang isang ospital ng distrito ay karaniwang ang pangunahing pasilidad ng pangangalagang pangkalusugan sa rehiyon nito, na may maraming kama para sa masinsinang pag-aaruga at karagdagang mga kama para sa mga pasyente na nangangailangan ng pangmatagalang pangangalaga.

Kasama sa mga dalubhasang ospital ang mga trauma center, mga ospital para sa rehabilitasyon, mga ospital ng mga bata, mga heriyatriko na ospital, at mga ospital para sa mga partikular na pangangailangang medikal, tulad ng mga sikiyatrikong ospital para sa sikiyatrikong paggamot at iba pang mga kategoryang partikular sa sakit. Ang mga espesyal na ospital ay maaaring makatulong na mabawasan ang mga gastos sa pangangalagang pangkalusugan kumpara sa mga pangkalahatang ospital. [2] Ang mga ospital ay inuri bilang pangkalahatan, batay sa espesyalidad, o pamahalaan depende sa mga pinagmumulan ng kita na natanggap.

Pinagsasama ng isang ospital sa pagtuturo ang tulong sa mga taong may pagtuturo sa mga mag-aaral sa agham pangkalusugan at mga mag-aaral ng pantulong na pangangalaga sa kalusugan. Ang pasilidad ng agham pangkalusugan na mas maliit kaysa sa isang ospital ay karaniwang tinatawag na isang klinika. Ang mga ospital ay may hanay ng mga departamento (hal. pagtitistis at agarang pangangalaga) at mga yunit ng espesyalista tulad ng kardiolohiya . Ang ilang mga ospital ay may mga departamento ng outpatient (mga pasyenteng hindi ipinasok sa ospital) at ang ilan ay may mga pangmatagalang yunit ng paggamot. Kasama sa mga karaniwang yunit ng suporta ang isang parmasya, patolohiya, at radyolohiya.

Ang mga ospital ay karaniwang pinopondohan ng pampublikong pondo, mga organisasyong pangkalusugan ( para sa kita o hindi pangkalakal), mga kompanya ng segurong pangkalusugan, o mga kawanggawa, kabilang ang mga direktang donasyon para sa kawanggawa. Sa kasaysayan, ang mga ospital ay kadalasang itinatag at pinopondohan ng mga relihiyosong utos, o ng mga indibidwal at pinuno ng kawanggawa. [3]

Ang mga ospital ay kasalukuyang may tauhan ng mga propesyonal na manggagamot, surgeon, nars, at kaalyadong manggagawa sa kalusugan . Sa nakaraan, gayunpaman, ang gawaing ito ay karaniwang ginagawa ng mga miyembro ng nagtatag ng mga relihiyosong orden o ng mga boluntaryo. Gayunpaman, mayroong iba't ibang mga relihiyosong orden ng Katoliko, tulad ng mga Alexian at ang Bon Secours Sisters na nakatuon pa rin sa ministeryo sa ospital noong huling bahagi ng 1990s, pati na rin ang ilang iba pang mga denominasyong Kristiyano, kabilang ang mga Metodista at Lutherano, na nagpapatakbo ng mga ospital. Alinsunod sa orihinal na kahulugan ng salita, ang mga ospital ay orihinal na "mga lugar ng mabuting pakikitungo", at ang kahulugang ito ay napanatili pa rin sa mga pangalan ng ilang institusyon tulad ng Royal Hospital Chelsea, na itinatag noong 1681 bilang isang tirahan para sa mga retirado at nursing home para sa mga beteranong sundalo.

Mga sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]

  1. "Hospitals". World Health Organization (sa Ingles). Nakuha noong 24 January 2018.
  2. "India's 'production line' heart hospital". bbcnews.com. 1 August 2010. Nakuha noong 13 October 2013.
  3. Hall, Daniel (December 2008). "Altar and Table: A phenomenology of the surgeon-priest". Yale Journal of Biology and Medicine. 81 (4): 193–98. PMC 2605310. PMID 19099050. Although physicians were available in varying capacities in ancient Rome and Athens, the institution of a hospital dedicated to the care of the sick was a distinctly Christian innovation rooted in the monastic virtue and practise of hospitality. Arranged around the monastery were concentric rings of buildings in which the life and work of the monastic community was ordered. The outer ring of buildings served as a hostel in which travellers were received and boarded. The inner ring served as a place where the monastic community could care for the sick, the poor and the infirm. Monks were frequently familiar with the medicine available at that time, growing medicinal plants on the monastery grounds and applying remedies as indicated. As such, many of the practicing physicians of the Middle Ages were also clergy.