Wat Phra Singh

Ang estatwa *ng Phra Buddha Sihing sa* loob ng Wihan Lai Kham

Ang Wat Phra Singh (buong pangalan: Wat Phra Singh Woramahaviharn; Thai: วัดพระสิงห์วรมหาวิหาร; RTGS : Wat Phra Sing Wora Maha Wihan; (pagbigkas); Northern Thai: ) ay isang Budistang templo (wikang Thai: Wat) sa Chiang Mai, hilagang Taylandiya. Ipinagkaloob ni Haring Ananda Mahidol (Rama VIII) ito bilang Maharlikang templo ng unang baitang noong 1935.

Kinaroroonan[baguhin | baguhin ang wikitext]

Matatagpuan ang Wat Phra Singh sa kanlurang bahagi ng lumang sentro ng lungsod ng Chiang Mai, na nasa loob ng mga pader ng lungsod at foso. Ang pangunahing pasukan ay binabantayan ng mga Singh (mga leon). Matatagpuan ang Wat Pra Singh sa dulo ng pangunahing kalye (Daang Rachadamnoen) ng Chiang Mai. Ang kalsada ay tumatakbo sa silangan mula sa templo, sa pamamagitan ng Tarangkahang Tapae, hanggang sa Ilog Ping.

Pangalan[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang Phra Singh ay isang pinaikling anyo ng Phra-Put-Tha-Shi-Hing at hindi tumutukoy sa salitang Singh ("leon").^{[kailangan ng sanggunian]}

Halaga[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang templo ay naglalaman ng isang mahalagang estatwa ng Buddha: ang Phra Buddha Sihing na nagbibigay sa templo ng pangalan nito. Ang pinagmulan ng estatwa na ito ay hindi tiyak ngunit, ayon sa alamat, ito ay batay sa leon ng Shakya, isang estatwa na nawala noon na dating nakalagay sa Templo ng Mahabodhi ng Bodh Gaya (India). Ang estatwa ng Phra Buddha Sihing ay sinasabing dinala, sa pamamagitan ng Ceylon (kasalukuyang Sri Lanka), sa Ligor (kasalukuyang Nakhon Si Thammarat) at, mula doon, sa pamamagitan ng Ayutthaya, tungo sa Chiang Mai.

May dalawa pang estatwang Buddha sa Taylandiya na sinasabing ang Phra Buddha Sihing: ang isa ay makikita sa Wat Phra Mahathat sa lungsod ng Nakhon Si Thammarat at isa pa ang Pambansang Museo ng Bangkok.^[1]

Sinasabing ang ulo ng rebulto ay ninakaw noong 1922. Ang posibilidad ay nananatili na ang kasalukuyang estatwa (o marahil ang ulo lamang) ay isang kopya.

Taon-taon, sa panahon ng pagdiriwang ng Songkran, ang estatwa ay kinukuha mula sa wihan Lai Kham at dinadala sa mga lansangan ng Chiang Mai sa isang relihiyosong prusisyon kung saan pinararangalan ng mga manonood ang rebulto sa pamamagitan ng pagwiwisik ng tubig sa ibabaw nito.

Kasaysayan[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang pagtatayo sa Wat Phra Singh ay nagsimula noong 1345 nang si Haring Phayu,^[2]ang ikalimang hari ng dinastiyang Mangrai, ay nagpagawa ng isang chedi upang paglagyan ng mga abo ng kaniyang ama na si Haring Kham Fu. Isang wihan at ilang iba pang mga gusali ang idinagdag makalipas ang ilang taon at ang nagresultang complex ay pinangalanang Wat Lichiang Phra. Noong, noong 1367, ang estatwa ni Phra Buddha Singh ay dinala sa templo, at natanggap ng complex ng templo ang kasalukuyang pangalan nito. Sa panahon ng pagpapanumbalik noong 1925, tatlong puneraryong urna ang natuklasan sa loob ng isang maliit na chedi. Ipinapalagay na ang mga ito ay naglalaman ng mga maharlikang abo. Ang mga urna ay nawala na.

Mula 1578 hanggang 1774 pinamunuan ng mga Burmes ang Lanna at sa panahong ito ang templo ay inabandona at sumailalim sa malubhang pagkasira. Nang maupo si Haring Kawila sa trono bilang Hari ng Chiang Mai noong 1782, ipinanumbalik ang templo. Ipinatayo ni Haring Kawila ang ubosot at pinalaki ang chedi. Nang maglaon, ibinalik ng mga kahalili ang Wihan Lai Kham at ang eleganteng Ho Trai (aklatan ng templo).

Ang buong complex ng templo ay sumailalim sa malawak na pagsasaayos sa ilalim ng sikat na monghe na si Khru Ba Srivichai noong dekada '20. Marami sa mga gusali ang muling ipinanumbalik noong 2002.

Galeriya[baguhin | baguhin ang wikitext]

Mga mural sa loob ng Wihan Lai Kham
Mga mural sa loob ng Wihan Lai Kham
Mga mural sa loob ng Wihan Lai Kham
Kulai Chedi
Lagusan sa pagitan ng Kulai Chedi at Wihan Lai Kham
Ho Trai (aklatan ng templo)

Tingnan din[baguhin | baguhin ang wikitext]

Sining at arkitektura ng templong Taylandes
Phra Phuttha Sihing, para sa larawan na nasa Bangkok na ngayon

Mga sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]

↑ Rajanubhab, D., 2001, Our Wars With the Burmese, Bangkok: White Lotus Co. Ltd., ISBN 9747534584
↑ Coedès, George (1968). Walter F. Vella (pat.). The Indianized States of Southeast Asia. trans. Susan Brown Cowing. University of Hawaii Press. ISBN 978-0-8248-0368-1.

Michael Freeman, Donald Stadtner, Claude Jacques: Lanna – Northern Kingdom ng Thailand . River Books, Bangkok 2001,ISBN 0-500-97602-3
Clarence Aasen: Arkitektura ng Siam . Oxford University Press 1998,ISBN 983-56-0027-9
Carol Stratton: Eskultura ng Budista ng Hilagang Thailand . Silkworm Books, Chiang Mai 2004,ISBN 1-932476-09-1
'Wat Phra Singh Woramahaviharn', sa: Forbes, Andrew, at Henley, David, Sinaunang Chiang Mai Volume 4. Chiang Mai, Cognoscenti Books, 2012. ASIN B006J541LE
Oliver Hargreave: Paggalugad sa Chiang Mai, Lungsod, Lambak, at Kabundukan . Sa loob ng Mga Aklat, 3rd print, 2002.ISBN 974-86437-7-8 ISBN 974-86437-7-8

Padron:First-Class Royal Monasteries

[Damrong3-1] Rajanubhab, D., 2001, Our Wars With the Burmese, Bangkok: White Lotus Co. Ltd., ISBN 9747534584

[Coedes2-2] Coedès, George (1968). Walter F. Vella (pat.). The Indianized States of Southeast Asia. trans. Susan Brown Cowing. University of Hawaii Press. ISBN 978-0-8248-0368-1.

[1]

[2]