Happy End

Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya
Happy End
Kilala rin bilangBlue Valentine
PinagmulanChiyoda, Tokyo, Japan
GenreFolk rock, psychedelic rock[1]
Taong aktibo1969–1972
1973, 1985, 2015
LabelURC, Bellwood/King
Dating miyembroHaruomi Hosono
Eiichi Ohtaki
Shigeru Suzuki
Takashi Matsumoto

Ang Happy End (はっぴいえんど, Happī Endo) ay isang Japanese folk rock band na aktibo mula 1969 hanggang 1972. Binubuo nina Haruomi Hosono, Takashi Matsumoto, Eiichi Ohtaki at Shigeru Suzuki, ang nagpasimulang tunog ng banda ay itinuturing na avant-garde sa karamihan sa mga Hapones noong panahong iyon. Ang mga ito ay itinuturing na kabilang sa mga pinaka-maimpluwensyang artista sa musikang Hapon.[2] Inilarawan ng MTV ang musika ng Happy End bilang "rock with psych smudges sa paligid ng mga gilid."[3]

Kasaysayan[baguhin | baguhin ang wikitext]

Karera[baguhin | baguhin ang wikitext]

Noong Oktubre 1969, sina Haruomi Hosono at Takashi Matsumoto ay bumuo ng isang pangkat na nagngangalang Blue Valentine (ヴァレンタイン・ブルー) pagkatapos mismo ng kanilang nakaraang psychedelic rock band na Apryl Fool na natapos. Noong Marso 1970, nag-ambag sina Hosono, Matsumoto at Shigeru Suzuki sa album na Niyago ni Kenji Endo. Pinalitan ng grupo ang kanilang pangalan sa Happy End at naging backing band para sa Nobuyasu Okabayashi, na gumanap sa kanyang album na Miru Mae ni Tobe.[4] Ang banda ay nagsimulang mag-record ng kanilang sariling album noong Abril 1970.

Ang kanilang sariling titulo na debut album (nakasulat sa wikang Hapon bilangはっぴいえんど) ay inilabas noong Agosto sa pang-eksperimentong label ng tala URC (Underground Record Club).[5] Ang album na ito na minarkahan ng isang mahalagang panlalik point sa Hapon kasaysayan ng musika, tulad ng ito sparked ng tatawagin bilang "Japanese-language Rock Controversy" (ja:日本語ロック論争, Nihongo Rokku Ronsō) Mayroong lubos na isinapubliko na mga debate na ginanap sa pagitan ng mga kilalang tao sa industriya ng rock ng Hapon, higit sa lahat ang mga kasapi ng Happy End at Yuya Uchida, tungkol sa kung ang musikang rock na buong awitin sa Hapon ay napapanatili. Dati, halos lahat ng tanyag na musikang rock sa Japan ay inaawit sa Ingles. Ang tagumpay ng debut album ng Happy End at ang kanilang pangalawa, ang Kazemachi Roman na inilabas isang taon na ang lumipas, pinatunayan ang pagpapanatili ng rock na wikang Hapon sa Japan.[6]

Para sa kanilang pangatlong album, na pinamagatang Happy End (sa oras na ito ay nakasulat sa alpabetong Latin), nag-sign sila kasama ang King Records at naitala noong 1972 sa Los Angeles kasama ang paggawa ng Van Dyke Parks.[5] Bagaman inilarawan ni Hosono sa paglaon ang trabaho kasama si Parks bilang "produktibo," ang mga sesyon ng album ay maselan, at ang mga kasapi ng Happy End ay nabigo sa kanilang paningin sa Amerika na inaasahan nila.[7] Ang isang hadlang sa wika kasama ang pagsalungat sa pagitan ng mga tauhan ng studio ng Los Angeles at Happy End ay maliwanag din, na lalong nagpabigo sa grupo.[8] Ang damdaming ito ay naiparating sa pagsasara ng track na "Sayonara America, Sayonara Nippon", na nakatanggap ng ilang mga kontribusyon mula sa Parks at Little Feat gitarista na si Lowell George.[9] Tulad ng ipinaliwanag ni Matsumoto: "Sumuko na kami sa Japan, at sa [kantang iyon], binabati rin namin ang Amerika - hindi kami mapupunta sa anumang lugar."[7] Habang opisyal na natanggal ang banda noong 31 Disyembre 1972, ang album ay inilabas noong Pebrero 1973.[2] Nagkaroon sila ng kanilang huling konsyerto noong 21 Setyembre 1973 na pinamagatang City -Last Time Around, na may live album ng palabas na inilabas bilang Live Happy End sa sumunod na taon.

Mga post-aktibidad[baguhin | baguhin ang wikitext]

Matapos ang hiwalayan, ang lahat ng apat na miyembro ay nagpatuloy na nagtutulungan at nag-aambag sa mga solo album at proyekto ng bawat isa. Sina Hosono at Suzuki ay bumuo ng Tin Pan Alley kasama si Masataka Matsutoya, bago simulan ni Hosono ang pangunguna ng electronic music act na Yellow Magic Orchestra at si Suzuki ay nagpatuloy na nagtatrabaho bilang isang gitarista at solo na musikero. Si Matsumoto ay naging isa sa pinakamatagumpay na lyricist sa bansa at nagtrabaho si Ohtaki bilang isang songwriter at solo artist, naglalabas ng isa sa pinakatanyag na benta at pinakahuhusay na kinikilalang album ng Japan, A Long Vacation noong 1981. Muling nagkasama ang Happy End para sa isang one-off na pagganap sa International Youth Anniversary All Together Now (国際青年年記念 ALL TOGETHER NOW) konsiyerto noong 15 Hunyo 1985, na inilabas bilang live na album na The Happy End kalaunan ng parehong taon.

Isang album na tinawag na Happy End Parade ~ Tribute to Happy End ~ at binubuo ng mga cover ng kanilang mga kanta ng iba't ibang mga artista ay inilabas noong 2002. Si Hosono ay kasangkot sa pagpili ng mga nag-ambag at sa pabalat ni Kicell ng "Shin Shin Shin", tinukoy ni Matsumoto ang cover art at titulo, at lumahok si Suzuki sa pabalat ni Yōichi Aoyama ng "Hana Ichi Monme".[10] Noong 2003, ang kanilang awiting "Kaze wo Atsumete" ay lumitaw sa pelikulang Amerikano na Lost In Translation at sa soundtrack nito.[11]

Si Eiichi Ohtaki ay namatay noong 30 Disyembre 2013 mula sa isang dissecting aneurysm sa edad na 65.[12] Para sa album ng pagkilala sa 2015 na Kazemachi de Aimashō, na ginugunita ang ika-45 anibersaryo ni Matsumoto bilang isang lyricist, sina Matsumoto, Hosono at Suzuki ay naitala ang dating hindi "Shūu no Machi" (驟雨の街).[13] Ang isang espesyal na dalawang-araw na konsyerto para sa parehong anibersaryo ay ginanap sa Tokyo International Forum noong Agosto 21-22, 2015 na nagtatampok ng maraming mga artista.[14] Si Matsumoto, Hosono at Suzuki ay nagbukas araw-araw sa pamamagitan ng pagganap ng "Natsu Nandesu" at "Hana Ichi Monme", kaagad na sinundan ng "Haikara Hakuchi" kasama si Motoharu Sano. Isinara din nila ang mga palabas sa "Shūu no Machi", at sa wakas ay "Kaze wo Atsumete" kasama ang maraming iba pang mga artista.[15]

Pamana[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang Happy End ay kredito bilang unang rock act na kumanta sa Japanese.[2][5] Ayon sa kritiko ng musika na si Ian Martin, pinasimunuan nila ang isang istilo ng pagsusulat ng kanta na pinagsama ang mga liriko na wikang Hapon sa katutubong rock na naiimpluwensyahan ng Kanluranin sa isang isang pantig na isang-notang rhythmic form.[16] Noong 2012, sumulat si Michael K. Bourdaghs, "Para kay Matsumoto, ang wikang Hapon ay higit sa lahat isang mapagkukunan ng hilaw na materyal para magamit sa pag-eksperimento. [...] para sa Happy End, ang wikang Hapon ay hindi gumana bilang isang lalagyan ng tradisyon o pagkakakilanlan ngunit bilang isang alienated at alienating dila - isang mapagkukunan ng ingay."[17] Ang mang-aawit na manunulat ng kanta na si Sachiko Kanenobu ay nagsulat na "mayroon silang isang patula na paraan ng pagsulat na hindi kailanman bahagi ng musikang rock ng Hapon".[18]

Ang musika ng Happy End ay binanggit bilang isa sa mga pinagmulan ng modernong "J-pop", sa bawat kasapi na patuloy na nag-aambag sa pag-unlad nito matapos na maghiwalay ang pangkat.[19] Ang banda ay isinasaalang-alang ding mga ninuno ng kung ano ang magiging istilong "City Pop".[3][20][21]

Noong 2003, niraranggo sila ng HMV Japan sa bilang 4 sa kanilang listahan ng 100 pinakamahalagang Japanese pop act.[2] Lumilitaw din sa listahan sina Ohtaki at Hosono bilang solo artist, na niraranggo bilang 9 at 44 ayon sa pagkakasunod.[22][23] Noong Setyembre 2007, pinangalanan ng Rolling Stone Japan ang Kazemachi Roman na pinakadakilang Japanese rock album sa lahat ng oras.[24] Ito ay din na pinangalanang number 15 sa Bounce' 2009 listahan ng mga 54 Standard Japanese Rock Albums.[25]

Ang epekto na mayroon ng Happy End ay humantong sa kanila na tinukoy bilang "Japanese Beatles ".[19]

Mga myembro[baguhin | baguhin ang wikitext]

Discography[baguhin | baguhin ang wikitext]

Mga album ng studio[baguhin | baguhin ang wikitext]

Mga live na album[baguhin | baguhin ang wikitext]

  • Live Happy End (ライブ・はっぴいえんど, Raibu Happī Endo, recorded 9/21/1973, released January 15, 1974)
  • The Happy End (naitala noong 6/15/1985, inilabas noong 5 Setyembre 1985)
  • Happy End Greeeatest Live! On Stage (はっぴいえんど GREEEATEST LIVE! ON STAGE, recorded 4/12/70, 8/7/71, 4/14/71, released July 15, 1986)
  • Happy End Live On Stage (はっぴいえんど LIVE ON STAGE, recorded 8/9/70, 8/21/71, 4/14/71, 8/7/71, released August 25, 1989)

Pinagsama-sama[baguhin | baguhin ang wikitext]

  • City - Happy End Best Album (CITY／はっぴいえんどベスト・アルバム, Shiti/Happī Endo Besuto Arubamu, 1973)
  • Singles (シングルス, Shingurusu, 1974)
  • Happy End (はっぴいえんど〜HAPPY END, 1993, box set)
  • Happy End Box (はっぴいえんどBOX, Happī Endo Box, 2004, box set)
  • Happy End Masterpiece (はっぴいえんどマスターピース, Happī Endo Masutāpīsu, 2014, box set)

Mga sensilyo[baguhin | baguhin ang wikitext]

  • "Juuni Gatsu no Ame no hi" (１２月の雨の日, April 1, 1971)
  • "Hana Ichi Monme" (花いちもんめ, December 10, 1971)
  • "Sayonara America, Sayonara Nippon" (さよならアメリカさよならニッポン, February 25, 1973)
  • "Ashita Tenki ni Naare" (あしたてんきになあれ, November 26, 1999)

Tingnan din[baguhin | baguhin ang wikitext]

Mga Sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]

  1. ↑ "Flipping through rock's baby pictures". The Japan Times. 2014-12-02. Nakuha noong 2016-11-01.
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 "Top 100 Japanese pops Artists - No.4". HMV Japan (sa Hapones). 2003-11-27. Nakuha noong 2011-09-06.
  3. ↑ 3.0 3.1 "Japan's Latest (Revival) Music Buzz, New City Pop". MTV81. 2016-01-29. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 2016-02-05. Nakuha noong 2016-04-16.
  4. ↑ "はっぴいえんど プロフィール". HMV Japan (sa Hapones). Nakuha noong 2015-01-05.
  5. ↑ 5.0 5.1 5.2 "Happy End". Japrocksampler. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 2011-08-30. Nakuha noong 2013-04-25.
  6. ↑ TJ Mook Kike! Densetsu no Nihon Rokku 1969-79 TJ MOOK 聴け! 伝説の日本ロック1969-79 [TJ Mook Kike! Legendary Japanese Rock 1969-79]. Takarajima Press. 2004. p. 33. ISBN 4-7966-3862-8.
  7. ↑ 7.0 7.1 Bourdaghs, Michael K. (2011-10-18). Sayonara Amerika, Sayonara Nippon: A Geopolitical Prehistory of J-Pop. Columbia University Press. pp. 176–177. ISBN 978-0-231-53026-2. Nakuha noong 2013-08-18.
  8. ↑ Hayward, Philip (1999). Widening the Horizon: Exoticism in Post-War Popular Music. John Libbey Publishing. p. 120. ISBN 978-1-86462-047-4.
  9. ↑ Limnious, Michalis (2013-05-22). "Versalite artist Van Dyke Parks talks about the Beats, Horatius, Sinatra, Pythagoras, Ry Cooder; and 60s". Blues.gr. Nakuha noong 2013-08-18.
  10. ↑ "スピッツ、くるり、ハナレグミら参加のはっぴいえんどトリビュートアルバム初配信！" (sa Hapones). Culture Convenience Club. 2015-03-18. Nakuha noong 2016-01-07.[patay na link]
  11. ↑ "Bande originale: Lost in translation". EcranLarge. 2005-08-18. Nakuha noong 2008-03-23.
  12. ↑ "大瀧詠一さん急死 65歳 「幸せな結末」などヒット曲". Asahi Shimbun (sa Hapones). 2013-12-31. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 2014-11-23. Nakuha noong 2015-10-20.
  13. ↑ "作詞活動45周年 松本隆ワールドを草野・和義・YUKIら歌う". Oricon (sa Hapones). 2015-05-03. Nakuha noong 2016-01-08.
  14. ↑ "作詞家・松本隆45周年記念2days公演決定 元はっぴいえんど3人ら豪華歌手集結". Oricon (sa Hapones). 2015-05-14. Nakuha noong 2016-01-07.
  15. ↑ "松本隆、45周年公演で細野晴臣&鈴木茂に感謝「素晴らしいメンバー」". Oricon (sa Hapones). 2015-08-21. Nakuha noong 2016-01-07.
  16. ↑ Martin, Ian F. (2016). Quit Your Band: Musical Notes From the Japanese Underground. Awai Books. p. 54. ISBN 978-1-937220-05-1.
  17. ↑ Bourdaghs, Michael K. (2012). Sayonara Amerika, Sayonara Nippon: A Geopolitical Prehistory of J-pop (sa Ingles). Columbia University Press. pp. 173–74. ISBN 978-0-231-15874-9.
  18. ↑ Beaudoin, Jedd (2019-07-11). "Mom's Back to Her Crazy Life: An Interview With Japanese Folk Pioneer Sachiko Kanenobu". PopMatters (sa Ingles). Nakuha noong 2021-01-02.
  19. ↑ 19.0 19.1 "究極のビートルズ来日賞味法！ ビートルズが日本に与えたもの". Oricon (sa Hapones). 2006-06-21. Nakuha noong 2013-05-08.
  20. ↑ "City pop revival is literally a trend in name only". The Japan Times. 2015-07-05. Nakuha noong 2016-01-09.
  21. ↑ "シティーポップ勢のベスト盤！" [Greatest-hits albums by City Pop musicians!] (sa Hapones). HMV Japan. 2005-07-04. Nakuha noong 2016-01-07.
  22. ↑ "Top 100 Japanese pops Artists - No.9". HMV Japan (sa Hapones). 2003-11-22. Nakuha noong 2016-01-13.
  23. ↑ "Top 100 Japanese pops Artists - No.44". HMV Japan (sa Hapones). 2003-10-18. Nakuha noong 2016-01-13.
  24. ↑ Lindsay, Cam (2007-11-14). "Finally! "The 100 Greatest Japanese Rock Albums of All Time" Listed". Exclaim!. Nakuha noong 2020-08-30.
  25. ↑ "日本のロック・スタンダード・アルバム54(6)". Tower Records. 2009-06-03. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 2018-02-21. Nakuha noong 2018-02-20.
Kinuha sa "https://tl.wikipedia.org/w/index.php?title=Happy_End&oldid=2102141"