Himagsikang Mayo

Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya
May Revolution
Bahagi ng the Spanish American wars of independence
Open cabildo of May 22
PetsaMay 25, 1810
LugarBuenos Aires
Kilala rin bilangRevolución de Mayo
DahilanPopular sovereignty
KinalabasanThe Primera Junta seize the government, ousting the Spanish viceroy Baltasar Hidalgo de Cisneros and launching a series of military expeditions that began the Argentine War of Independence.[1] The Spanish government deny it any measure of legitimacy and fight to preserve the integrity of the Spanish monarchy.

Ang Himagsikang Mayo (Kastila: Revolución de Mayo) ay isang linggong serye ng mga kaganapan na naganap mula Mayo 18 hanggang 25, 1810, sa Buenos Aires , kabisera ng Viceroyalty of the Río de la Plata. Kasama sa kolonya ng Espanya ang halos mga teritoryo ng kasalukuyang Argentina, Bolivia, Paraguay, Uruguay, at mga bahagi ng Brazil. Ang resulta ay ang pagtanggal ng Viceroy Baltasar Hidalgo de Cisneros at ang pagtatatag ng isang lokal na pamahalaan, ang Primera Junta (Unang Junta), noong Mayo&nbsp ;25.

Ang Rebolusyong Mayo ay isang direktang reaksyon sa pagsalakay ni Napoleon sa Espanya. Noong 1808, si Haring Ferdinand VII ng Espanya abdication pabor kay Napoleon, na nagbigay ng trono sa kanyang kapatid, Joseph Bonaparte. Isang Supreme Central Junta ang namuno sa paglaban sa gobyerno ni Joseph at sa pananakop ng mga Pranses sa Espanya, ngunit kalaunan ay nagdusa isang serye ng mga pagbaliktad na nagresulta sa pagkawala ng mga Espanyol sa hilagang kalahati ng bansa. Noong Pebrero 1, 1810, sinakop ng mga tropang Pranses ang Seville at nakuha ang kontrol sa karamihan ng Andalusia. Ang Supreme Junta ay umatras sa Cádiz, binuo ang Council of Regency of Spain and the Indies para mamahala, at binuwag ang sarili . Dumating ang balita ng mga kaganapang ito sa Buenos Aires noong Mayo 18, na dala ng mga barkong British.

Sanhi[baguhin | baguhin ang wikitext]

Mga pandaigdigang dahilan[baguhin | baguhin ang wikitext]

Isang hari na nakasuot ng gintong damit
Ang pamamahala ni Joseph Bonaparte bilang Hari ng Espanya ay nilabanan ng mga Espanyol, at nagduda sa pagiging lehitimo ng mga Espanyol mga viceroy.

Pinangunahan ng U.S. deklarasyon ng kalayaan mula sa Great Britain noong 1776 criollos (mga mamamayang Espanyol na ipinanganak sa Amerika) na maniwala na posible ang rebolusyon at kalayaan mula sa Espanya.[2][3] Sa pagitan ng 1775 at 1783, ang American patriots ng Thirteen Colonies ay nakipagsapalaran isang digmaan laban sa mga lokal na loyalist at sa Kaharian ng Great Britain, sa kalaunan ay nagtatag ng isang republikaisang pamahalaan sa lugar ng isang Konstitusyon monarkiya. Ang katotohanan na ang Espanya ay ay tumulong sa mga kolonya sa panahon ng kanilang pakikidigma sa Britanya ay nagpapahina sa ideya na magiging isang krimen ang wakasan ang isang katapatan sa magulang na estado.[4]

Ang mga mithiin ng Rebolusyong Pranses noong 1789 ay kumalat sa buong Europa at sa Amerika pati na rin.[5] Ang pagpapatalsik at pagbitay kay Haring Tinapos nina Louis XVI at Reyna Marie Antoinette ang mga siglo ng monarkiya at inalis ang mga pribilehiyo ng maharlika. Ang mga ideyal na liberal sa larangang pampulitika at pang-ekonomiya ay nabuo at kumalat sa pamamagitan ng Atlantic Revolutions sa karamihan ng Kanluraning mundo. Ang konsepto ng banal na karapatan ng mga hari ay kinuwestiyon ng French Deklarasyon ng mga Karapatan ng Tao at ng Mamamayan, sa pamamagitan ng madalas na sinipi na pahayag na "lahat ng tao ay nilikha katumbas" sa Deklarasyon ng Kalayaan ng Estados Unidos at maging ng simbahang Espanyol.[2]

Gayunpaman, ipinagbabawal ang paglaganap ng gayong mga ideya sa mga teritoryo ng Espanyol, tulad ng pagbebenta ng mga kaugnay na aklat o ang kanilang hindi awtorisadong pag-aari.[6] Sinimulan ng Espanya ang mga pagbabawal na iyon nang magdeklara ito ng digmaan sa France pagkatapos ng pagbitay kay Louis XVI at pinanatili ang mga ito pagkatapos ng kasunduang pangkapayapaan noong 1796.[2] Mga balita ng mga kaganapan noong 1789 at mga kopya ng lumaganap ang mga publikasyon ng Rebolusyong Pranses sa buong Espanya sa kabila ng pagsisikap na pigilan ang mga ito.[6][7] Maraming naliwanagan criollos ang nakipag-ugnayan sa mga liberal na may-akda at sa kanilang mga gawa sa panahon ng kanilang pag-aaral sa unibersidad, sa Europa man o sa University of Chuquisaca ( makabagong Sucre).[8] Ang mga aklat mula sa Estados Unidos ay nakarating sa mga kolonya ng Espanya sa pamamagitan ng Caracas, dahil sa kalapitan ng Venezuela sa Estados Unidos at sa West Indies.[9]

Trumbull's Declaration of Independence portrait
Ang US Declaration of Independence ay nagbigay inspirasyon sa mga katulad na paggalaw sa mga kolonya ng Espanya sa South America.

Nagsimula ang Industrial Revolution sa Britain, sa paggamit ng plateways, mga kanal at steam power. Ito ay humantong sa mga dramatikong pagtaas sa mga produktibong kakayahan ng Britain,[10] at lumikha ng pangangailangan para sa mga bagong merkado upang ibenta ang mga produkto nito.[kailangan ng sanggunian] Ang Napoleonic Wars kasama ang France ay naging mahirap na gawain, pagkatapos ipataw ni Napoleon ang Continental System , na nagbabawal sa kanyang mga kaalyado at pananakop na makipagkalakalan sa Britain. Kaya ang Britanya ay tumingin sa mga bagong pinagmumulan ng kalakalan, kabilang ang mga kolonya ng Espanya sa Timog Amerika, ngunit hindi ito magawa dahil ang mga kolonya ay pinaghigpitan sa pakikipagkalakalan lamang sa Espanya.[11] Upang makamit ang layuning pang-ekonomiya, ang Britain sa simula ay sinubukan na salakayin ang Rio de la Plata at makuha ang mga pangunahing lungsod sa Spanish America.[12] Nang mabigo iyon, pinili nilang isulong ang mga adhikain ng Espanyol-Amerikano ng emansipasyon mula sa Espanya.[11][13]

Mga sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]

  1. Esposito. The Paraguayan War 1864–70: The Triple Alliance at stake in La Plata.
  2. 2.0 2.1 2.2 Abad de Santillan, p. 387
  3. Moses, pp. 36–37
  4. Moses, p. 35
  5. Abad de Santillan, pp. 385–386
  6. 6.0 6.1 Johnson, p. 155
  7. Abad de Santillan, p. 386
  8. Moses, p. 29
  9. Moses, p. 34
  10. Mantoux, p. 25
  11. 11.0 11.1 Kaufmann, p. 8
  12. Abad de Santillan, pp. 391–392
  13. Luna, ...Manuel Belgrano, p. 28