Sang Thong
Ang Sang Thong (Thai: สังข์ทอง, 'ginintuang kontsa') o Ang Ginintuang Prinsipe ng Kontsang Kabibe[1] ay isang kuwentong-pambayan mula sa Thailand. Ito ay nagsasabi sa kuwento ng isang prinsipe na nakakuha ng isang ginintuang mukha, nagsuot ng pagkukunwari, nagpakasal sa isang prinsesa at nagligtas sa kaharian ng kaniyang biyenan.[2]
Buod[baguhin | baguhin ang wikitext]
Si Haring Yotsawimon ay may dalawang asawa, ang una ay nagngangalang Chantathevi, ang pangalawa ay Suwanchampa. Siya ay nagsilang ng isang snail shell. Ang kaniyang pangalawang asawa ay nagsabwatan upang palayasin ang kaniyang karibal at ang kaniyang anak sa palasyo.
Ang mag-ina ay pinaalis sa kaharian at sumilong sa isang matandang mag-asawa. Binabasag ng kaniyang ina ang kaniyang kabibi. Siya ay umalis at kinuha ng isang higanteng babae. Isang araw, tumalon siya sa isang gintong balon at ang kaniyang katawan ay nakakuha ng ginintuang hitsura. Kinukuha niya ang mga kayamanan ng higanteng babae: isang maskara, isang pares ng lumilipad na sapatos at isang dalawang talim na kutsilyo. Nagbalatkayo siya ng "isang pangit na maskara" at tinawag ang kaniyang sarili na Chao Ngo. (sa ibang kuwento, ang maskara ay sinasabing ng mga Ngor o isang Negrito, at siya ay inilarawan bilang may itim na balat).[3]
(Sa isa pang bersiyong Thai, ang prinsipe ay nakatakas kasama ang mga kayamanan mula sa kaniyang adoptive na ina, na pinangalanang Panturat, na namatay sa isang wasak na puso).[4]
Ang kaniyang susunod na hinto ay ang Kaharian ng Samon, na pinamumunuan ni Thao Samon. Pinakasalan niya ang ikapitong anak ni Haring Samon, na nagngangalang Rodjana (Nang Rochana), na nakikita siya sa pamamagitan ng pagbabalatkayo, ngunit nakikita siya ng iba bilang isang pangit na tao. Pinalayas ng hari ang kaniyang anak pagkatapos nilang ikasal sa isang bahay sa palayan.
Upang masubukan ang husay ng kaniyang pitong manugang, hiniling niya sa kanila na manghuli ng usa sa kagubatan. Inalis ni Sang Thong ang kaniyang panlilinlang, ipinakita ang kaniyang ginintuang balat at inaakit ang bawat stag sa kaniya. Pagkatapos, inutusan sila ng hari na magdala sa kaniya ng isang daang isda.
Sa huli, hinamon ni Indra ang Kaharian ng Samon. Inalis ni Prinsipe Sangthong ang kaniyang disguise, ipinagpalagay ang kaniyang tunay na anyo at tinalo si Indra sa isang laro. Kinilala siya ng hari ng Samon bilang kaniyang manugang at ibinigay sa kaniya ang kaharian.[5][6][7]
Sa isang epilogo ng kuwento, ang kaniyang tunay na ina ay pumunta sa Kaharian ng Samon, na ngayon ay pinamumunuan ni Sang Thong, at nagtatrabaho bilang isang kusinero. Isinulat niya ang kanilang pinagsamang kasaysayan sa isang lung at nakilala ng hari ang kaniyang ina.[8]
Mga sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]
- ↑ Brandon, James R. Review of Asian Theatre: A Review of Current Scholarship, by Leonard C. Pronko, Lois Wheeler Snow, Colin Mackerras, Chung-wen Shih, Roger B. Bailey, Wu Han, C. C. Huang, et al. In: Educational Theatre Journal 28, no. 3 (1976): 428. https://doi.org/10.2307/3206443.
- ↑ Thanapol (Lamduan) Chadchaidee. Fascinating Folktales of Thailand. BangkokBooks, 2011. pp. 165-177.
- ↑ Brandon, James R. Theatre in Southeast Asia. Cambridge, Mass., Harvard University Press, 1974 [1967]. p. 100. ISBN 0-674-87587-7.
- ↑ Brandon, James R. Theatre in Southeast Asia. Cambridge, Mass., Harvard University Press, 1974 [1967]. p. 100. ISBN 0-674-87587-7.
- ↑ Thitathan, Siraporn. “Different Family Roles, Different Interpretations of Thai Folktales”. In: Asian Folklore Studies 48, no. 1 (1989): 11-12. https://doi.org/10.2307/1178531.
- ↑ Bhirasri, Silpa; Thailand. Krom Sinlapākō̜n. The Origin and Evolution of Thai Murals: Edifices containing murals. Catalogue of murals in the Silpakorn Gallery. Fine Arts Department, 1959. pp. 22, 36.
- ↑ Leksukhum, Santi. Temples of Gold: Seven Centuries of Thai Buddhist Paintings. George Braziller, 2000. p. 249. ISBN 9780807614761.
- ↑ Boisselier, Jean. Thai Painting. Translated by Janet Seligman. Kodansha International, 1976. p. 170. ISBN 9780870112805.