Shippeitaro

Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya

Ang Shippeitaro[1] or Shippei Taro[2] (binibigyan din ng Aleman na baybay naSchippeitaro[3][4]) (しっぺい太郎,[7] 竹篦太郎,[8] 悉平太郎,[9] 執柄太郎[10]) ay isang pangalan ng isang asong kasambahay sa Hapones na kuwentong bibit na may kaparehong pangalan.

Kasama sa mga pagsasalin ang "Schippeitaro" sa Violet Fairy Book ni Andrew Lang (1901), na kinuha mula sa isang kopyang Aleman, at si Gng. Ang "Schippeitaro" ni James (1888), na may parehong plotline: Ang espiritu ng bundok at ang mga alipores nito (sa pagkukunwari ng mga pusa sa bersyong ito) ay humihiling ng taunang paghahain ng tao ng isang dalaga mula sa lokal na nayon. Narinig ng isang batang mandirigma ang mga espiritu na nagpapahiwatig na ang kanilang magiging bane ay si "Shippeitaro", na isa pala itong aso. Ang asong ito ay ipinapalit sa dalaga upang mailagay sa loob ng lalagyan ng sakripisyo, at kapag dumating ang mga espiritu, sinasalakay ng mandirigma at aso ang mga pusa at tinatalo sila.

Ang masasamang espiritu ay lumilitaw bilang mga unggoy sa karamihan ng mga pagkakataon ng kuwento, tulad ng sa bersyon ng "Shippei Taro" na ibinigay sa antolohiya ni Keigo Seki (isinalin sa Ingles 1963). Sa katunayan, ang kuwentong-bayan na ito ay inuri bilang "Destroying the Monkey Demon" (Sarugami taiji) uri ng kuwento ng mga folklorisang Hapones.

Sa mga pagkakaiba, ang aso ay maaaring may Suppeitarō, Suppetarō o iba't ibang pangalan, halimbawa, " Hayatarō ng templo ng Kōzenji temple sa Shinano ". Ang aso ay maaaring hindi bigyan ng anumang pangalan.

Ang mga kuwento ng Diyos na Unggoy napanatili sa mga medyeval na antolohiya na Konjaku Monogatarishū at Uji Shūi Monogatari ay iminungkahi bilang orihinal na pinagmumulan ng mga bersyon na ipinakalat sa bibig.

Mga pagsasalin[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang bersiyon ng "Schippeitaro" sa The Violet Fairy Book (1901) ni Andrew Lang ay kinuha mula sa Japanische Märchen und Sagen na kinolekta ni Propesor David Brauns [de] (Leipzig, 1885).[11][12][a]

Ang kuwento ng "Schippeitaro" (1888) ayon kay Gng. Si TH James (Kate James [15] ), ay numero 17 sa "Japanese Fairy Tale Series" na inilimbag ni Hasegawa Takejirō, na naglabas ng maraming tulad ng chirimen-bon o "crepe-paper books".[16] Gng. Ang bersiyon ni James ay sumusunod sa isang ba;angkas ng kuernto na kapareho ng bersyon ni Lang.[17]

Mga sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]

  1. ↑ James (1888), Preface
  2. ↑ Seki & Adams (1963), p. 33
  3. ↑ James (1888)
  4. ↑ Maling banggit (Hindi tamang <ref> tag; walang binigay na teksto para sa refs na may pangalang lang); $2
  5. ↑ Maling banggit (Hindi tamang <ref> tag; walang binigay na teksto para sa refs na may pangalang seki-taisei-v7); $2
  6. ↑ Kobayashi (2012), p. 84
  7. ↑ Various examples in Seki (1978), Nihon mukashibanashi taisei.[5][6]
  8. ↑ James (1888), "Copyright reserved" notice (endpaper)
  9. ↑ Etō (1989), pp. 186–187.
  10. ↑ Nansenshō (1796).
  11. ↑ Lang (1901).
  12. ↑ Brauns (1885) (Fraktur font); Schippeitaro (in Latin font online at zeno.org).
  13. ↑ Lang (1901), p. 40.
  14. ↑ Lang, Andrew, pat. (1897), "Uraschimataro and the Turtle", The Pink Fairy Book, New York and Bombay: Longmans, Green, p. 25n
  15. ↑ Sharf (1994)
  16. ↑ Sharf (1994)
  17. ↑ Cf. the text itself: James (1888)


Maling banggit (May <ref> tag na ang grupong "lower-alpha", pero walang nakitang <references group="lower-alpha"/> tag para rito); $2

Kinuha sa "https://tl.wikipedia.org/w/index.php?title=Shippeitaro&oldid=1936187"