Ang Maagiw na Kapatid na Lalaki ng Diyablo

Ang The Devil's Sooty Brother (Ang Maagiw na Kapatid na Lalaki ng Diyablo, Des Teufels rußiger Bruder) KHM 100 ay isang Aleman na kuwentong bibit na kinolekta ng Magkapatid na Grimm at inilathala sa ikalawang edisyon ng Kinder- und Hausmärchen (Grimm's Fairy Tales) noong 1819. Ito ay isang kuwento na Aarne–Thompson tipo 475 - Heating Hell's Kitchen.

Kuwento

Isang sundalo na nagngangalang Hans ang pinaalis sa hukbo ngunit natagpuan ang kaniyang sarili na walang pera at walang ideya kung ano ang gagawin. Habang naglalakad sa isang kagubatan na nag-iisip kung paano niya mapapabuti ang kaniyang kalagayan ay may nakasalubong siyang isang maliit na lalaki. Hindi niya alam ito, ngunit ang maliit na tao ay ang Diyablo na nakabalatkayo. Sinabi sa kaniya ng maliit na lalaki, "Ano ang mali, na mukhang malungkot ka?"

Sumagot ang sundalo, "Nagugutom ako at wala akong pambili ng pagkain."

At sinabi sa kaniya ng Diyablo, "Hayaan mong gamitin kita bilang aking lingkod at hindi ka na magkukulang pa sa anumang bagay habang ikaw ay nabubuhay. Paglingkuran mo ako sa loob ng pitong taon, at pagkatapos nito ay magiging malaya ka. At tuturuan kitang magpatugtog ng magagandang musika. Ngunit ang isang kinakailangan ko ay na sa panahong iyon ay hindi ka dapat maghugas ng iyong sarili, huwag magsuklay ng iyong buhok, huwag maggupit o magpagupit ng iyong buhok o ang iyong mga kuko o punasan ang mga luha sa iyong mga mata." Pinag-isipan ito ng kawal saglit, at sa pag-aakalang ito ay isang magandang kasunduan ay sumang-ayon sa mga tuntunin ng maliit na lalaki at sumama siya sa maliit na lalaki, na diretsong dinala siya pababa sa Impiyerno.

Sa Impiyerno sinabi sa kaniya ng maliit na lalaki na ang kaniyang mga tungkulin ay panatilihing nagniningas ang apoy sa ilalim ng mga kaldero kung saan nilaga ang impiyernong sabaw, siguraduhing malinis at maayos ang bahay, walisin ang lahat ng alikabok at dumi sa likod ng mga pinto at siguraduhing na ang lahat ay pinananatiling maayos. Ngunit binalaan siya ng maliit na lalaki na hindi siya dapat tumingin sa mga kaldero kung hindi siya magsisisi.

Sinabi ng sundalo, "Mabuti naman. Susundin ko ang mga utos mo na para bang nasa hukbo pa ako." Kasabay nito ay umalis ang maliit na lalaki sa bahay at sinimulan ng sundalo ang kaniyang mga tungkulin. Bagama't napakainit na ay nagsindi siya ng apoy at winalis ang lahat ng alikabok at dumi sa likod ng pinto, gaya ng sinabi sa kaniya.

Sinimulan ng sundalo ang kaniyang mga tungkulin sa bahay ng Diyablo

Nang bumalik ang Diyablo ay tumingin siya sa paligid ng bahay upang makita kung ang kaniyang mga tagubilin ay nasunod nang maayos, at pagkakita na ito ay nasiyahan siya at lumabas muli. Nagpasya ang sundalo na sa kawalan ng Diyablo ay oras na para tingnan niyang mabuti ang paligid ng Impiyerno, at nakita niyang kumukulo na ang lahat ng kaldero na may magandang apoy sa ilalim ng mga ito. Gusto sana niyang silipin ang loob ng mga ito, maliban sa mahigpit na ipinagbawal ito ng Diyablo. Gayunpaman, ang pagnanasa ay naging labis at itinaas niya ang takip ng pinakamalapit na palayok at sumilip sa loob - at doon ay nakita niya ang kaniyang matandang sarhento na nakaupo sa kumukulong impiyernong sabaw. "Well, well," sabi niya "kaya ayan ka na! Noong minsan ay nasa iyong kapangyarihan ako, ngunit ngayon ang boot ay nasa kabilang paa!" At sa gayon ay ibinalik niya ang takip sa palayok at sinindihan ang apoy ng impiyerno habang nagdadagdag ng mas maraming kahoy.

Pagkatapos ay lumipat siya sa susunod na palayok, itinaas ang takip tulad ng dati at sumilip sa loob kung saan natuklasan niya ang kaniyang matandang kapitan sa loob ng palayok. "Well, well," sabi niya "kaya ayan ka na! Noong minsan ay nasa iyong kapangyarihan ako, ngunit ngayon ang boot ay nasa kabilang paa!" At muli niyang ibinagsak ang takip sa palayok at sinindihan ang apoy ng impiyerno habang nagdadagdag pa ng kahoy.

At pinainit niya ang apoy ng impiyerno upang pakuluan ang sabaw ng impiyerno - paglalarawan ni Otto Ubbelohde (1909)

Dahil sa pananabik niyang mahigpit ang pagkakahawak nito, lumipat siya sa ikatlong palayok, itinaas ang takip tulad ng dati at pagsilip sa loob ay natuklasan niya ang matandang heneral. "Ayan, ayan," sabi niya "kaya ayan ka na! Noong minsan ay nasa iyong kapangyarihan ako, ngunit ngayon ang boot ay nasa kabilang paa!" At sa gayon ay ibinalik niya ang takip sa palayok at sinindihan ang apoy ng impiyerno habang nagdadagdag ng mas maraming kahoy.

Sa loob ng pitong taon niya sa Impiyerno, ni minsan ay hindi naghugas, nagsuklay, o nagpagupit ang sundalo, o naggupit ng buhok o kuko, o nagpunas ng luha sa kaniyang mga mata, at tila lumipas ang pitong taon na para bang sila ay anim na buwan. At nang matapos ang kaniyang oras ay lumapit sa kaniya ang Diyablo at sinabing, "Ngayon, Hans, paano mo pinag-ukulan ang iyong oras sa Impiyerno?"

"Buweno", sagot niya, "Sinunod ko ang iyong mga utos sa liham, tulad ng isang matandang sundalo. Sinindihan ko ang apoy sa ilalim ng mga kaldero at winalis ko ang alikabok at dumi sa likod ng mga pinto."

"Ah", sabi ng Diyablo, "ngunit sumilip ka rin sa loob ng mga kaldero. Maswerte ka na nag-apoy ka at nagdagdag ka pa ng kahoy sa ilalim ng mga ito o ang buhay mo ay magiging akin! Gayunpaman, tapos na ang iyong oras kaya inaasahan kong gusto mo nang umuwi?"

"Oo," sagot ng matandang sundalo. "Gusto kong makita kung ano ang kalagayan ng aking matandang ama." Sinabi ng Diyablo, "Nangako ako sa iyo na hindi ka na maghahangad ng anumang bagay muli. Punan ang iyong knapsack ng lahat ng alikabok at dumi na natangay mo sa likod ng mga pinto. Kapag umalis ka, dapat kang hindi maghugas nang hindi naputol ang iyong buhok at mga kuko at mahina ang mga mata. At kung may magtanong sa iyo kung saan ka nanggaling, dapat mong sagutin ang 'Mula sa Impiyerno'. At kapag tinanong ka nila kung sino ka, sasagutin mo, 'Ako ang masungit na kapatid ng Diyablo, at ang aking hari'."

Pinigil ng sundalo ang kaniyang dila at hindi nagreklamo tungkol sa kaniyang sahod gaya ng gusto niya sa kaniyang pagkabigo, ngunit nang siya ay bumalik sa kagubatan ay binuksan niya ang knapsack upang alisin ang mabigat na karga ng alikabok at dumi at natuklasan na ito ay nagbago sa ginto. Natutuwa ngayon sa kaniyang sahod, pumunta siya sa isang kalapit na bayan upang maghanap ng isang tuluyan. Ngunit ang innkeeper nang makita si Hans ay natakot sa hindi nahugasan at hindi pa naayos na mala-panakot na nilalang na papalapit sa kaniya. At tinawag niya si Hans at tinanong, "Saan ka nanggaling?"

"Mula sa Impiyerno."

"At sino ka?", tanong ng tagapangasiwa.

"Ang soot na kapatid ng Diyablo, at ang aking hari rin." At nang marinig ang mga sagot na ito ang innkeeper ay tumangging papasukin siya, ngunit nang ipakita sa kaniya ni Han ang ginto sa kaniyang knapsack ay binuksan ng innkeeper ang pinto. Si Hans ay nag-order ng pinakamagandang silid at kumain at uminom hanggang sa siya ay mabusog, ngunit hindi niya hinugasan o ginupit ang kaniyang buhok o mga kuko, gaya ng sinabi sa kaniya ng Diyablo, at siya ay nahiga upang matulog. Ngunit ang naiisip lang ng innkeeper sa ibaba ay ang knapsack na puno ng ginto, at habang natutulog si Hans ay gumapang ang innkeeper sa kaniyang silid at ninakaw ito.

At pinutol ng Diyablo ang kaniyang buhok at mga kuko, at hinugasan ang mga luha mula sa kaniyang mga mata - paglalarawan ni Otto Ubbelohde (1909)

Nang magising si Hans sa umaga naisip niya na dapat niyang bayaran ang tagapangasiwa ng bahay-tuluyan at papunta na siya, ngunit sa pagbangon niya mula sa kaniyang higaan ay nakita niyang wala na ang knapsack. At umalis siya sa bahay-tuluyan at bumalik sa Impiyerno at sinabi sa Diyablo kung ano ang nangyari sa kaniya, at humingi ng tulong sa kaniya. At sinabi ng Diyablo, “Huwag mong alalahanin ang iyong sarili. Umupo ka rito at huhugasan kita, gupitin ang iyong buhok at mga kuko, at papahirin ang mga luha sa iyong mga mata." Nang magawa niya ang mga bagay na ito ay binigyan niya ang matandang kawal ng isa pang knapsack na puno ng mga pagwawalis ng alikabok at dumi at sinabi, "Bumalik ka sa may-ari ng bahay-tuluyan at sabihin sa kaniya na ibalik ang iyong ginto o lalabas ako mula sa Impiyerno at sunduin siya rito at siya. susundutin ang apoy at walisan ang sahig sa iyong lugar."

Bumalik si Hans sa bahay-tuluyan at sinabi sa may-ari ng lupa, "Ninakaw mo ang aking ginto at kung hindi mo ito ibabalik ay pupunta ka sa Impiyerno at hahalili sa akin, at magmumukha kang hindi nalinis at hindi naayos, gaya ng ginawa ko." At ang innkeeper sa kaniyang takot ay ibinalik sa kaniya ang kaniyang ginto, at higit pa sa kaniyang ninakaw, at nakiusap siya kay Hans na huwag sabihin sa sinuman. At iniwan ni Hans ang inn na isang mayamang tao na hinding-hindi na maghahangad ng anumang bagay. Binili niya ang kaniyang sarili ng isang malabo na smock na isusuot para hindi isipin ng mga tao na mayroon siyang ginto sa kaniyang knapsack, at naglibot siya sa bansa na gumagawa ng magandang musika na itinuro sa kaniya ng Diyablo sa Impiyerno.

Sa bansang iyon ay may isang matandang hari na nang marinig ang magandang musikang tinutugtog ni Hans ay dinala sa harap niya ang matandang sundalo. At mahal na mahal ng hari ang kaniyang paglalaro kaya ipinahayag niya na pakakasalan ni Hans ang kaniyang panganay na anak na babae. Ngunit siya ay nanunuya ng pagiging kasal sa isang karaniwang tao sa isang basag na smock, na nagsasabing "Mas gugustuhin kong itapon ang aking sarili sa pinakamalalim na tubig at malunod kaysa magpakasal sa gayong tao!" Kaya sa halip ay ibinigay ng hari ang kaniyang bunsong anak na babae sa kasal kay Hans, na nalulugod na gawin ito dahil sa pagmamahal sa kaniyang ama. Kaya't pinakasalan ng maasim na kapatid ng Diyablo ang anak na babae ng hari, at nang mamatay ang matandang hari ay naging hari si Hans, tulad ng hinulaang ng Diyablo.