Boris Johnson

The Right Honourable Boris Johnson MP
Si Johnson noong 2019
Punong Ministro ng Reyno Unido
Nasa puwesto 24 Hulyo 2019 – 6 Setyembre 2022
Monarko	Elizabeth II
Diputado	Dominic Raab
Nakaraang sinundan	Theresa May
Sinundan ni	Liz Truss
Leader of the Conservative Party
Nasa puwesto 23 Hulyo 2019 – 5 Setyembre 2022
Chairman	James Cleverly Ben Elliot Amanda Milling Andrew Stephenson
Nakaraang sinundan	Theresa May
Sinundan ni	Liz Truss
Personal na detalye
Isinilang	Alexander Boris de Pfeffel Johnson (1964-06-19) 19 Hunyo 1964 New York City, New York, US
Pagkamamamayan	British United States (1964–2016)
Partidong pampolitika	Conservative
Asawa	Allegra Mostyn-Owen (k. 1987–93) Marina Wheeler (k. 1993–2020) Carrie Symonds (k. 2021)
Anak	7
Magulang	Stanley Johnson (ama) Charlotte Fawcett (ina)
Kaanak	Rachel Johnson (ate) Jo Johnson (kuya) James Fawcett (lolo) Ali Kemal (lolo sa tuhod)
Edukasyon	Eton College
Alma mater	Balliol College, University of Oxford
Pirma
Websitio	Opisyal na website

Si Alexander Boris de Pfeffel Johnson /ˈfɛfəl/ ; ipinanganak noong 19 Hunyo 1964) ay isang politiko, manunulat at mamamahayag ng Britanya na nagsilbi bilang Punong Ministro ng Reyno Unido at Pinuno ng Partidong Konserbatibo mula 2019 hanggang 2022. Dati siyang nagsilbi bilang Foreign Secretary mula 2016 hanggang 2018 at bilang Alkalde ng London mula 2008 hanggang 2016. Si Johnson ay naging Miyembro ng Parlamento (MP) para sa Uxbridge at South Ruislip mula noong 2015, na dati nang naging MP para sa Henley mula 2001 hanggang 2008.

Nag-aral si Johnson sa Kolehiyo ng Eton, at nag-aral ng mga Klasiko sa Kolehiyo ng Balliol, Oxford . Siya ay nahalal na pangulo ng Unyong Oxford noong 1986. Noong 1989, siya ay naging koresponde ng Brussels — at kalaunan ay kolumnistang politikal — para sa The Daily Telegraph, at mula 1999 hanggang 2005 ay naging editor ng The Spectator . Kasunod ng kanyang halalan sa parlyamento noong 2001 siya ay isang shadow minister sa ilalim ng mga lider ng Konserbatibo na sina Michael Howard at David Cameron . Noong 2008, si Johnson ay nahalal na alkalde ng London at nagbitiw sa House of Commons; siya ay muling nahalal na alkalde noong 2012 . Sa pangkalahatang halalan noong 2015 siya ay nahalal na MP para sa Uxbridge at South Ruislip, at sa sumunod na taon ay wala na siyang plano para sa halalan bilang alkalde. Si Johnson ay naging isang kilalang tao sa matagumpay na kampanyang Vote Leave para sa Brexit sa 2016 European Union (EU) membership referendum . Itinalaga siya ni Theresa May bilang foreign secretary pagkatapos ng referendum; nagbitiw siya sa posisyon makalipas ang dalawang taon bilang protesta sa Kasunduang Checkers at diskarte ni May sa Brexit.

Tinalo ni Johnson si Jeremy Hunt sa halalan sa pamumuno ng Partidong Konserbatibo upang magtagumpay kay May, na nagbitiw pagkatapos ng paulit-ulit na pagtanggi ng Parlamento sa kanyang kasunduan sa pag-withdraw ng Brexit . Matapos siyang mahirang na punong ministro, muling binuksan ni Johnson ang mga negosasyon sa Brexit at noong unang bahagi ng Setyembre ay kontrobersyal na inilagay sa istante ang Parlamento ; pinasiyahan ng Korte Suprema sa huling bahagi ng buwang iyon na labag sa batas ang pagkilos. Pagkatapos sumang-ayon sa isang binagong Brexit withdrawal agreement, na pinalitan ang Irish backstop ng bagong Northern Ireland Protocol, ngunit nabigong manalo ng parliamentaryong suporta para sa kasunduan, tumawag si Johnson ng dagliang halalan para sa Disyembre 2019 kung saan pinamunuan niya ang Conservative Party sa tagumpay na may 43.6 porsyento ng boto, at ang pinakamalaking bahagi ng upuan ng partido mula noong 1987 pangkalahatang halalan . Noong 31 Enero 2020, ang Reyno Unido ay umatras mula sa EU, na pumapasok sa panahon ng paglipat at mga negosasyon sa kalakalan na humantong sa EU–UK Trade and Cooperation Agreement .

Isang mapagpasyang kaganapan na humubog sa pagiging premier ni Johnson ay ang pandemya ng COVID-19 ; tumugon ang pamahalaan sa pamamagitan ng pagpapakilala ng iba't ibang kapangyarihang pang-emerhensiya at mga hakbang sa buong lipunan upang mabawasan ang epekto ng pandemya, at inaprubahan ang paglulunsad ng isang programa sa pagbabakuna ng buong bansa. Tumugon siya sa pagsalakay ng Rusya sa Ukranya noong 2022 sa pamamagitan ng pagpapataw ng mga parusa sa Rusya at pagpapahintulot sa dayuhang tulong at pagpapadala ng mga armas sa Ukranya. Sa gitna ng iskandalo ng Partygate, si Johnson ang naging unang punong ministro na pinarusahan dahil sa paglabag sa batas habang nasa opisina matapos na bigyan ng babalang fixed penalty noong Abril 2022 dahil sa paglabag sa mga regulasyon ng COVID-19 sa panahon ng mga lockdown . Ang paglathala ng ulat ni Sue Grey noong Mayo 2022 at ang malawakang pakiramdam ng kawalang-kasiyahan ay humantong noong Hunyo 2022 sa isang boto ng pagtitiwala sa kanyang pamumuno sa mga Konserbatibong MP, na kanyang napanalunan. Noong Hulyo 2022, ang mga paghahayag sa kanyang paghirang kay Chris Pincher bilang Deputy Chief Whip ay humantong sa isang malawakang pagbibitiw ng mga ministro mula sa kanyang gobyerno at sa pag-anunsyo ni Johnson ng kanyang pagbibitiw sa puwesto. Umalis siya sa opisina noong Setyembre 6 at pinalitan ni Liz Truss, ang kanyang pangdayuhang kalihim. Si Johnson ay nananatili sa House of Commons bilang isang backbencher .

Si Johnson ay isang kontrobersyal na tao sa pulitika ng Britanya. Pinuri siya ng mga tagasuporta bilang nakakatawa, nakakatawa, at nakakaaliw, na may apela na higit pa sa tradisyonal na mga botante ng Partidong Konserbatibo, na ginagawa siyang asset ng elektoral para sa partido. Sa kabaligtaran, inakusahan siya ng kanyang mga kritiko ng pagsisinungaling, elitismo, kroniyismo at pagkapanatiko . Ang mga posisyong pampulitika ni Johnson ay minsan ay inilarawan bilang pagsunod sa konserbatismo ng isang bansa, at ang mga komentarista ay nagpakilala sa kanyang istilong pampulitika bilang oportunista, populista, o pragmatiko.