Cassa per il Mezzogiorno

Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya

Ang Cassa del Mezzogiorno (Tagalog: Pondo para sa Timog) ay isang pampublikong pagsisikap ng pamahalaan ng Italya upang pasiglahin ang paglago at pag-unlad ng ekonomiya sa hindi gaanong maunlad na Katimugang Italya (kilala rin bilang Mezzogiorno). Ito ay itinatag noong 1950 pangunahin upang hikayatin ang pagpapaunlad ng mga pagawaing bayan at pang-impraestrukturang (mga kalsada, tulay, hidroelektriko, at irigasyon) mga proyekto, at upang magbigay ng mga subsidyo sa kredito at mga benepisyo sa buwis upang isulong ang mga pamumuhunan. Ito ay nilusaw noong 1984, bagaman ang mandato nito ay pinanatili ng sunud-sunod, hindi gaanong sentralisadong mga institusyon.

Nakatuon ito ng karamihan sa mga rural na lugar at marami ang nagsasabi na tinulungan nito ang Katimugang Italya na makapasok sa modernong mundo, bagaman may ebidensiya na ang ilan sa mga pondo ay nasayang dahil sa mahinang pamamahala sa pananalapi ng mga lokal na pamahalaan sa timog. Napansin ng mananalaysay na si Denis Mack Smith, noong dekada 1960, na humigit-kumulang isang katlo ng pera ang nasayang. Ang mga gilingan ng bakal at iba pang mga proyekto ay ipinangako ngunit hindi kailanman itinayo, at maraming proyekto sa patubig at mga prinsa ang hindi natapos ayon sa nilalayon. Isang dahilan kung bakit nabigo ang proyekto ay dahil din ginamit ng iba't ibang organisadong sindikatong kriminal ang pondo para sa ibang layunin.

Ang industriyang pinamumunuan ng gobyerno na nilikha ay marhinal, ngunit ang pangangailangan para sa bihasang paggawa ay humantong sa pagbaba sa kawalan ng trabaho sa timog. Ang Italyanong mamamahayag na si Luigi Barzini ay nabanggit din na ang mga pondo ay karaniwang ibinibigay sa mga pangunahing kompanyang Italyano upang magtayo ng malalaking sukat, lubos na automated na mga planta ng pagmamanupaktura, na nangangailangan ng malaking halaga ng pera upang itayo at nangangailangan ng kaunting tauhan dahil sa automated na katangian ng mga halaman; karamihan sa mga kita ay babalik sa mga kompanyang nakabase sa Hilagang Italya, na may maliit na benepisyo sa lokal na ekonomiya  .

Ang mga proyekto sa Timog na nabigo ay kung minsan ay tinatawag na "mga katedral sa disyerto", dahil ang mga ito ay mga proyektong itinayo sa gitna ng kawalan na halos hindi magagamit o mahahanap ng sinuman. Gayunpaman, ang pagiging mabisa ng naturang mga proyekto ay pinagtutunggalian pa rin at kamakailan ay muling sinusuri.[1]

Mga sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]

 

  1. Felice, Emanuele (2013). Perché il Sud è rimasto indietro. Bologna: il Mulino. ISBN 978-88-15-24792-6.

Mga panlabas na link[baguhin | baguhin ang wikitext]