Bansang makapangyarihan
Ang bansang makapangyarihan o bansang may dakilang kapangyarihan (Ingles: great power, powerful country, powerful nation, powerful state) ay isang bansa, nasyon, o estadong may kakayahang magbigay ng impluwensiya sa iba pang mga bansa, nasyon, at estado sa karamihan ng mga bahagi ng mundo, kaya't binabansagang bilang dakilang kapangyarihan o pangunahing kapangyarihan sa kadalasan. Posible ito sapagkat mayroon itong malakas na malakas o matatag na matatag na puwersang pang-ekonomiya, pampolitika, at militar. Ang mga opinyon ng mga bansang ito ay isinasaalang-alang ng iba pang mga bansa bago gumawa ng kilos na diplomatiko o pangmilitar. Bilang katangian, mayroon ang mga bansang ito ng kakayahang mamagitan sa pamamagitan ng militar halos saan mang pook, at mayroon din silang banayad na kapangyarihan pangkultura, na kadalasang nasa anyo ng pamumuhunang pang-ekonomiya sa hindi gaanong mauunlad na mga bahagi ng daigdig.
Mga bansang makapangyarihan
[baguhin | baguhin ang wikitext]Sa ngayon, itinuturing na kabilang sa mga bansang makapangyarihan ang mga sumusunod:
- Tsina[1][2][3][4][5][6][7]
- Pransiya[1][2][3]
- Alemanya[1][3][8]
- Hapon[1][3][4][9]
- Rusya
- Indya
- Brazil
- Nagkakaisang Kaharian[1][2][3]
- Estados Unidos[1][2][3][10][11]
Tingnan din
[baguhin | baguhin ang wikitext]- G8 - isang pangkat ng walong makapangyarihang mga bansa
Mga sanggunian
[baguhin | baguhin ang wikitext]- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 Peter Howard (2008). "Great Powers". Encarta. MSN. Inarkibo mula sa orihinal noong 2011-08-19. Nakuha noong 2008-12-20.
{{cite ensiklopedya}}: Missing pipe in:|authorlink=(tulong)CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Louden, Robert (2007). "Great+power" The world we want. United States of America: Oxford University Press US. p. 187. ISBN 0195321375.
{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 3.4 3.5 T. V. Paul; James J. Wirtz; Michel Fortmann (2005). "Great+power" Balance of Power. United States of America: State University of New York Press, 2005. pp. 59, 282. ISBN 0791464016.
{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) Accordingly, the great powers after the Cold War are Britain, China, France, Germany, Japan, Russia, and the United States p.59 - ↑ 4.0 4.1 UW Press: Korea's Future and the Great Powers
- ↑ "PINR – Uzbekistan and the Great Powers". Inarkibo mula sa orihinal noong 2009-03-03. Nakuha noong 2012-01-15.
{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ "Yong Deng and Thomas G. Moore (2004) "China Views Globalization: Toward a New Great-Power Politics?" The Washington Quarterly" (PDF). Inarkibo mula sa orihinal (PDF) noong 2009-08-24. Nakuha noong 2012-01-15.
{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ Friedman, George (2008-06-15). "The Geopolitics of China" (PDF). Stratfor. Inarkibo mula sa orihinal (PDF) noong 2009-01-08. Nakuha noong 2008-07-10.
{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ "World powers to start work on Iran sanctions: envoys". reuters.com. Nakuha noong 30 Mayo 2010.
{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ Richard N. Haass, "Asia’s overlooked Great Power", Project Syndicate 20 Abril 2007.
- ↑ "Analyzing American Power in the Post-Cold War Era". Inarkibo mula sa orihinal noong 2019-05-26. Nakuha noong 2007-02-28.
{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ Cohen, Eliot A. (Hulyo 2004). "History and the Hyperpower". Foreign Affairs. Inarkibo mula sa orihinal noong 2009-07-23. Nakuha noong 2006-07-14.
{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)