Mga sinaunang simbahang Kristiyano sa Milan
Ang mga sinaunang simbahang Kristiyano sa Milan ay ang mga unang simbahang itinayo kaagad pagkatapos ng Kautusan sa Milan (Edictum Mediolanense) noong Pebrero 313, na inilabas ni Dakilang Constantino at Licinio, na nagbigay ng pagpapaubaya at kalayaan sa relihiyon sa Kristiyanismo sa loob ng Imperyong Romano.
Makasaysayan at masining na konteksto
[baguhin | baguhin ang wikitext]Mula nang bumagsak ang dinastiyang Severo, na namuno sa Imperyo ng Roma sa pagitan ng 193 at 235, ang mga karibal para sa trono ng imperyal ay naghahangad ng suporta sa pamamagitan ng pagpabor o pag-uusig sa mga Kristiyano.[1] Sa sumunod na panahon na kilala bilang krisis ng Ikatlong Siglo (AD 235–284) ang Imperyo ng Roma ay halos bumagsak sa ilalim ng pinagsamang mga panggigipit ng pagsalakay, digmaang sibil, salot, at depresyon sa ekonomiya. Nagsimula ang Krisis sa pagpaslang kay Emperadr Alejandro Severo sa kamay ng sarili niyang mga tropa, na nagpasimula ng limampung taong yugto na kung saan 20–25 ang umaangkin sa titulong Emperor, karamihan ay kilalang mga heneral ng hukbong Romano, ang kumuha ng kapangyarihang imperyal sa lahat o bahagi ng ang imperyo.
Sa panahon ng mga digmaang Sibil ng Tetrarkiya, simula noong 306 AD sa pag-agaw kay Majencio at pagkatalo ni Flavius Valerius Severus, at nagtatapos sa pagkatalo ni Licinio sa kamay ni Constantino I noong 324 AD, inilipat ni Diocleciano ang kabesera ng Kanlurang Romano Imperyo mula sa Roma hanggang Mediolanum, ang sinaunang Milan. Pinili ni Diocleciano na manirahan sa Nicomedia sa Silangang Imperyo, iniwan ang kaniyang kasamahan na si Maximiano sa Mediolanum. Nagtayo si Maximiano ng ilang malalaking monumento, ang malaking sirko (470 by 85 metro (1,542 tal × 279 tal)), ang thermae o "Mga Paliguan ni Herkules", isang malaking complex ng mga palasyong imperyal, at iba pang mga serbisyo at gusali kung saan mas kaunting mga bakas ang natitira. Pinalaki ni Maximiano ang sakop ng lungsod na napapalibutan ng bago, mas malaking pader na bato (mga 4.5 kilometro (2.8 mi) ang haba) na may maraming 24-panig na tore.
Isang kautusan ng relihiyosong pagpapaubaya ang inilabas ng emperador Galerius mula sa Serdica at inilagay sa Nicomedia noong Abril 30, 311. Sa pamamagitan ng mga probisyong nito, ang mga Kristiyano, na "sumusunod sa gayong kaparis at nahulog sa isang kahangalan na hindi nila sinunod ang mga institusyon ng unang panahon", ay pinagkalooban ng indulhensiya.[2] Ang kanilang nakumpiskang ari-arian, gayunpaman, ay hindi naibalik hanggang 313 nang ang mga tagubilin ay ibinigay para sa mga lugar ng pagpupulong ng mga Kristiyano at iba pang mga ari-arian ay dapat ibalik at ang kabayaran ay binayaran ng estado sa mga kasalukuyang may-ari:[3] Ang komunidad ng mga Kristiyano ng Mediolanum ay diumano nag-ambag ng bahagi ng mga martir sa panahon ng mga Pag-uusig sa Simbahan, ngunit ang unang obispo ng Mediolanum na may matatag na presensiya sa kasaysayan ay si Mirocles, na nasa Konseho ng Roma ng 313.
Mga sanggunian
[baguhin | baguhin ang wikitext]Bibliograpiya
[baguhin | baguhin ang wikitext]