Sudhir Chakraborty

Si Sudhir Chakravarti (Setyembre 19, 1934 – Disyembre 15, 2020) ay isang Bengali na edukasyonista at sanaysay. Gumawa siya ng malaking kontribusyon sa pagbuo at pananaliksik ng kuwentong-bayan ng Bengal. Ganap na binago ni Chakravarti ang estilo ng kolonyal na prosa sa kaniyang bagong estilo ng pagsasalaysay. Matagumpay niyang napalitan ang umiiral na ideya ng pagsulat batay sa sanaysay bilang isang bagay na mabigat sa iskolar, sa kaniyang maganda at nakakatawang prosa na wika.

Maagang buhay at karera

Si Sudhir Chakravarti o Sudhir Prasad Chakravarti ay ipinanganak noong Setyembre 19, 1934 sa Shibpur. Ang pangalan ng kaniyang ama ay Ramaprasad Chakravarti at ang kaniyang ina na si Beenapani Chakravarti. Siya ang bunso sa siyam na anak ni Ramaprasad. Dahil sa takot sa pambobomba ng mga Hapones sa Kolkata, lumipat ang ama ni Chakravarti sa Dignagar, Nadia, (kung saan mayroon silang mga lupaing ninuno bilang mga Zamindar) mula sa Shibpur, Howrah sa kaniyang pagkabata. Pagkatapos noon ay dumating ang kanyang pamilya sa Krishnanagar, Nadia. Natapos ni Chakravarti ang kaniyang pag-aaral sa Pamantasan ng Calcutta. Si Chakravarti ay kilala para sa kaniyang mga pananaliksik na gawa sa relihiyong-pambayan, Lalan Fakir, at Kultural na Antropolohiya sa Bengal. Gumugol siya ng 30 taon sa pagsasaliksik sa katutubong kultura sa pamamagitan ng paglalakbay sa iba't ibang nayon sa buong Kanlurang Bengal. Siya ay isang propesor ng panitikang Bengali mula noong 1958 hanggang 1994, ngunit kahit na pagkatapos ng pagreretiro ay nagpatuloy sa pagtuturo hanggang 2011. Nagtrabaho si Chakravarti sa Kolehiyong Pampamahalaan ng Krishnagar, panauhing lecturer ng Unibersidad ng Jadavpur at nauugnay din sa Surian ng Araling Pangkaunlaran, Kolkata. Sumulat at namatnugot siya ng higit sa 85 mga libro sa iba't ibang paksa tulad ng musika, sining, relihiyong-pambayan, at antropolohiyang pangkultura. Siya ang namatnugot ng Magasing pampanitikang Bengali na Dhrubapada. Namatay siya noong 15 Disyembre 2020 sa Kolkata.

Karera sa panitikan

Mula sa Rabindranath hanggang Lalan Fakir, mula sa Baulculture hanggang sa mga modeller ng luwad, pagmomodelo at pintor at pagpipinta ng kanayunan ng Bengal, lahat ay naging paksa ng kaniyang interes at pananaliksik. Bukod sa pagsasaliksik at pagsusulat, siya rin ay naging isang mahusay na pamatnugot, ang kaniyang 'Dhruvapada' na journal, na mayroong 12 isyu ay lumikha ng isang sensasyon sa lipunang pampanitikan ng Bengali. Ang kanyang kontribusyon sa pag-aaral ng kulturang katutubong Bengali ay napakadakila. Ang kaniyang panulat ay nag-akda ng napakalawak na detalyadong gawain sa mga sub-relihiyon at kulto ng Kartabhaja, Balahari, Sahebdhani, kanilang komunidad ng paniniwala, at kanilang mga kanta, na hindi kailanman binigyang pansin ng mga intelektuwal. Mapapansing pagkatapos nina William Hunter at Akshoy Kumar Dutta noong ika-18 Siglo, kakaunti ang nagbigay-pansin sa pagtatrabaho sa mga sektang ito. Ang kaniyang aklat na 'Bratya Lokayat Lalon' ay itinuturing na isang milyahe sa pagsasagawa ng Lalan Fakir. Nakakolekta siya ng mga kanta ng iba't ibang komunidad sa malalayong nayon ng Bengal sa pamamagitan ng mahigpit na fieldwork, na nagpapaiba sa kaniya sa ibang mga mananaliksik . Naitala niya ang kaniyang karanasan sa pagsasaliksik sa alamat sa aklat na 'Gabhir Nirjan Pathe'(Sa kahabaan ng malalim, mapang-isang pasilyo) '. Nanalo siya ng Gawad Ananda noong 2002 para sa kaniyang aklat na 'Baul Fakir Kotha', at nakatanggap ng Gawad Sahitya Akademi para sa parehong noong 2004.