Tannaim
| Mga panahong Rabinikal |
|---|
Ang Tannaim (Arameo: תנאים [tannaˈ(ʔ)im], singular תנא [tanˈna], Tanna "repeaters", "teachers"[1]) ang mga pantas na rabbi na ang mga panananaw ay itinala sa Mishnah mula 10 hanggang 220 CE. Ang panahong Tannaim na tinatawg ring panahong Mishanaiko ay tumagal ng 210 taon. Ito ay dumating pagkatapos ng panahon ng Zugot ("mga pares") at sinundan ng Amoraim ("mga nagpapaliwanag").[2]
Ang ugat na tanna (תנא) ay Talmudikong Aramaiko na katumbas sa wikang Hebreong ugat na [ shanah (שנה) na ugat rin ng Mishnah. Ang pandiwang shanah (שנה) at literal na may kahulugang "ulitin muli [ang itinur]" at nangangahulugang "matuto". Ang panahong Mishnaiko ay nahahati sa limang panahon ayon sa mga henerasyon. May kilalang 120 Tannaim. Ang Tannaim ay tumiral sa Lupain ng Israel. Ang sentrong espiritwal ng Hudaismo sa panahong ito ang Herusalem ngujnit sa pagkawasak ng Herusalem at Ikalawang Templo sa Herusalem noong 70 CE, itinatag ni Yohanan ben Zakkai at kanyang mga estudyante ang isang Konseho ng Jamnia. Ang ilang mga lugar ng pag-aaral na Hudyo ay itinatag ng mga estudyante sa Lod at Bnei Brak sa Israel
Mga sanggunian
[baguhin | baguhin ang wikitext]- ↑ Sol Scharfstein Torah and Commentary: The Five Books of Moses: Translation 2008 p523 "The rabbis educated at Yavneh would be links in the great unbroken chain of teachers of the Torah. Yohanan and those who followed him were called tannaim, meaning "repeaters" or "teachers."
- ↑ Sol Scharfstein, Dorcas Gelabert Understanding Jewish History: From the Patriarchs to the Expulsion, 1996 p. 116 "... both in Palestine and in Babylonia, were called amoraim, meaning 'speakers' or 'interpreters'."
 |