The Story of Zoulvisia

Ang Kuwento ni Zoulvisia (Armenian : Զուլվիսիա) ay isang Armenyong kuwentong-bibit na inilathala sa Hamov-Hotov, isang koleksiyon ng mga Armenyong kuwentong bibit ng etnologo at klerikong si Karekin Servantsians (Garegin Sruandzteants'; Obispo Sirwantzdiants) na inilathala noong 1884 Isinama ito ni Andrew Lang sa The Olive Fairy Book. Itinampok din ang kuwento sa aklat na Once Long Ago, ni Roger Lancelyn Green at inilarawan ni Vojtech Kubasta.

Buod

Sa gitna ng ilang, isang magandang bundok ang nagbunga ng mga puno at talon, ngunit kung sino man ang umalis sa daan para dito ay hindi na bumalik. Matalinong pinayuhan ng isang hari ang kaniyang pitong anak, ngunit nang siya ay namatay ay nagpasya ang kaniyang panganay na anak na pumunta sa mahiwagang bundok. Sunod-sunod na umalis ang kaniyang mga anak sa bundok at hindi na bumalik, hanggang sa ang bunso na lang ang natira, ngayon ay hari na. Hindi nagtagal, nanaig sa kaniya ang pananabik na hanapin ang bundok. Ang batang hari ay nakarating sa bundok at hinila palayo sa kaniyang mga katulong ng isang usa na hindi niya mahuli; nang siya ay bumalik, natagpuan niya ang lahat ng kaniyang mga tauhan na patay o namamatay sa lason sa kanilang kampo. Nagtago siya sa puno at nakita niya ang isang kabataang papalapit. Ang kabataang ito ay may mga tagapaglingkod na itapon ang mga katawan at inakay ang mga kabayo, ngunit natanto na may isa pang kabayo kaysa mga katawan at tinanong kung sino ang nagmamay-ari ng huling kabayo. Ang batang hari ay lumundag at inangkin ang pagmamay-ari ng kabayo, na hinamon ang kabataan na makipaglaban bilang paghihiganti para sa kaniyang mga nahulog na kapatid at tagapaglingkod—dahil tiyak na ang kabataang ito ang naging dahilan upang hindi na bumalik ang kaniyang mga nakatatandang kapatid mula sa bundok.

Sinabi ng kabataan sa hari na tinanggap niya ang hamon at dapat niyang sundin siya, Zoulvisia. Nang ang kabataan ay sumakay sa kaniyang kabayo at sumakay, napagtanto ng batang hari na ang kabataan ay isang babae noon pa man. Nagsimula siyang hanapin ang kaniyang bahay. Dumating siya sa tatlong cottage, kung saan nakatira ang isang bibit kasama ang kaniyang anak. Hinimok nila siya na huwag ituloy si Zoulvisia. Binigyan niya sila ng salamin, isang gunting, at isang labaha, na sinasabi sa kanila na kung may lumabas na dugo sa kanila, dapat silang tumulong sa kaniya.

Nang mahanap ang palasyo ni Zoulvisia, natagpuan niya ang isang matandang lalaki na nakulong sa isang hukay sa labas ng mga pader ng palasyo, na nagsabi sa kaniya na pinanatili siya ni Zoulvisia na bilanggo doon. Sinabi niya kung paano maaaring tingnan ni Zoulvisia ang lahat ng kaniyang mga lupain sa pagsikat ng araw, ngunit kung magtago siya sa isang tiyak na kuweba, pinoprotektahan ito ng isang stick, mabubuhay siya at makakalabas sa kaniyang ikatlong pag-iyak, na nasira ang kaniyang kapangyarihan. Ginawa niya iyon, at inamin ni Zoulvisia na natalo niya siya. Siya ay naging kaniyang asawa, pinalaya ang matanda, at ibinigay sa kaniya ang kaniyang mahiwagang nagniningas na kabayo.

Isang araw, siya ay nanghuli, na nakatanggap ng isang kahon ng mga perlas na may isa sa buhok ni Zoulvisia, at isang lalaking lalaki ang umakay sa kaniya sa malayo, at nawala niya ang kaso sa isang ilog nang hindi niya namamalayan. Ito ay tinangay sa ibaba ng agos, at natagpuan ito ng isang tagapagdala ng tubig at dinala ito sa masamang hari ng lupaing iyon. Natamaan ng kayamanan nito at ang kagandahan ng ginintuang buhok sa loob ng kaso, hiniling ng masamang hari na tuklasin ng chamberlain ang mga lihim nito o mawawalan ng ulo ang chamberlain. Sa takot, hinanap ng chamberlain ang sinumang makapagpaliwanag sa kaso at sinabi ng isang matandang babae sa chamberlain na ito ay pag-aari ng isang magandang babae na nagngangalang Zoulvisia. Sinabi sa kaniya ng chamberlain na kung dadalhin niya sa kaniya si Zoulvisia, bibigyan niya siya ng mas maraming ginto.

Isang matandang mangkukulam ang umalis at dumating, sakay ng balsa, tulad ng paghahanda ng hari na bumalik sa kaniyang asawa mula sa isang araw ng pangangaso. Siya ay nag-alok na tulungan ang mangkukulam, ngunit ang kaniyang kabayo ay hindi pumayag sa kaniya na kunin siya, dahil naramdaman nito ang kaniyang kasamaan; nahulaan niya kung bakit at sinabi niyang natatakot siyang mahulog, kaya siya ay maglakad. Pagdating nila sa palasyo, ang mangkukulam ay nakipagkamay sa mga katulong ni Zoulvisia hanggang sa magtiwala sa kaniya ang batang reyna. Hinikayat ng bruha si Zoulvisia na ang kaniyang asawa ay dapat na naglilihim sa kaniya, ang sikreto ng kaniyang lakas, at na hindi niya ito mahal maliban kung ibabahagi niya ito. Naniwala si Zoulvisia, at nakiusap sa kaniyang asawa na malaman ang kaniyang lihim, upang matiyak niyang mahal siya nito. Ipinagtapat niya ang sikreto ng kaniyang lakas, isang sable na hindi umaalis sa kaniyang tabi. Upang patunayan na mahal nga siya ng kaniyang asawa, tumakbo kaagad si Zoulvisia at ipinagtapat ang sikreto sa mangkukulam, tulad ng binalak ng mangkukulam. Ninakaw ng mangkukulam ang sabre, sinaktan ang hari ng mga makamandag na ahas, at inagaw si Zoulvisia upang ibenta ang magandang batang reyna sa masamang hari.

Nakita ng mga anak ng mga diwata na may nangyari sa batang hari. Pumunta sila sa kaniyang kastilyo at hindi mahanap ang sabre. Nakahuli sila ng mga isda upang kainin, at isang malaking isda ang bumagsak sa tubig dahil kinain nito ang saber. Dinala nila ito sa hari, na gumaling. Sumakay siya sa nagniningas na kabayo ni Zoulvisia. Natagpuan niya ang lugar kung saan pakakasalan ng masamang hari si Zoulvisia, kahit na labis siyang nilabanan ni Zoulvisia at nais niyang makatakas sa kaniyang pinakamamahal na asawa. Ipinadala ng batang hari ang isang matandang pulubi na babae sa kaniyang singsing kay Zoulvisia. Sinabi niya sa babaeng pulubi na sabihin sa masamang hari na natauhan na si Zoulvisia at pakakasalan siya, at sabihin sa lalaking nagbigay ng singsing na hintayin siya sa isang hardin sa loob ng tatlong araw.

Kinalagan ng masamang hari ang bantay sa kaniya, at nagpunta siya sa mga halamanan sa araw ng dapat niyang kasal, na hindi binabantayan ng mga bantay ng masamang hari. Doon, sa isang kislap ng apoy at kulog, ang batang hari ay sumakay sa kaniyang maapoy na kabayo at iniligtas si Zoulvisia, ibinalik silang dalawa sa kaniyang palasyo sa tabi ng ilog upang mamuhay nang maligaya magpakailanman.