Urashima Tarō

Urashima Tarō at prinsesa ng Horai, ni Matsuki Heikichi (1899)

Ang Urashima Tarō (浦島 太郎) ay isang protagonista ng isang Hapones na kuwentong bibit (otogi banashi), na sa isang tipikal na modernong bersiyon ay isang mangingisdang ginantimpalaan dahil sa pagsagip sa isang pawikan, at dinala sa likod nito papunta sa Palasyo ng Dragon (Ryūgū-jō) sa ilalim ng lupa. Doon, siya ay inaliw ng prinsesang si Otohime bilang pabuya. Nagtagal siya ng pinaniniwalaan niyang ilang araw kasama ang prinsesa, ngunit nang siya ay bumalik sa kaniyang sinilangang nayon, natuklasan niyang nawala na pala siya nang hindi bababa sa 100 taon. Nang binuksan niya ang ipinagbabawal na hiniyasang lalagyan (tamatebako), na ibinigay sa kaniya ni Otohime sa kaniyang paglisan, siya ay naging isang matandang lalaki.

Ang kuwento ay nagmula sa alamat ng Urashimako (Urashima no ko o Ura no Shimako) na naitala sa iba't ibang piraso ng panitikan noong ika-8 siglo, tulad ng Fudoki para sa Lalawigan ng Tango, Nihon Shoki, at ang Man' yōshū.

Sa panahon ng Muromachi hanggang Edo, lumitaw ang mga bersiyon ng Urashima Tarō sa anyo ng librong nagkukuwento na tinatawag na Otogizōshi, na ginawang pinong pininturahan na mga scroll ng larawan at mga aklat na may mga imahen o mga pangmasang inilathalang mga kopya. Ang mga tekstong ito ay malaki ang pagkakaiba-iba, at sa ilan, ang kuwento ay nagtatapos sa Urashima Tarō na naging isang grua.

Ang ilang mga ikonikong elemento sa modernong bersiyon ay bahagyang bago. Ang paglalarawan sa kaniya na nakasakay sa isang pagong ay nagsimula lamang noong unang bahagi ng ika-18 siglo, at habang siya ay dinala sa ilalim ng tubig sa Palasyo ng Dragon sa modernong mga pagkukuwento, sumakay siya sa isang bangka patungo sa mundo ng prinsesa na tinatawag na Hōrai sa mga mas lumang bersiyon.

Kuwentong-pambayan o kuwentong bibit

Ang kuwentong Urashima Tarō na pamilyar sa karamihan ng mga Hapones ay sumusunod sa takbo ng kuwento ng may-akda ng kuwentong pambata na Iwaya Sazanami sa panahong Meiji. Ang isang pinaikling bersiyon ng muling pagsasalaysay ni Sazanami ay lumabas sa Kokutei kyōkasho, ang pambansang itinalagang aklat-aralin ng Japan para sa elementarya, at naging malawak na binasa ng mga mag-aaral ng mga tao. Ang mga modernong bersyon ng Urashima Tarō, na sa pangkalahatan ay magkatulad, ay makikitang batay sa kuwento mula sa mga seryeng ito na itinalagang teksbook na pambansa.

Buod

Isang araw ang isang batang mangingisda na nagngangalang Urashima Tarō ay nangingisda nang mapansin niya ang isang grupo ng mga bata na nagpapahirap sa isang maliit na pagong. Iniligtas ito ni Tarō at hinayaan itong bumalik sa dagat. Kinabukasan, isang malaking pagong ang lumapit sa kaniya at sinabi sa kaniya na ang maliit na pagong na kaniyang naligtas ay ang anak ng Emperor ng Dagat, si Ryūjin, na gustong makita siya para magpasalamat sa kaniya. Ang pagong ay mahiwagang nagbibigay ng mga hasang Tarō at dinala siya sa ilalim ng dagat, sa Palasyo ng Dragong Diyos (Ryūgū-jō). Doon niya nakilala ang Emperador at ang maliit na pagong, na ngayon ay isang magandang prinsesa, si Otohime. Sa bawat isa sa apat na panig ng palasyo ay may iba't ibang panahon.

Nanatili doon si Tarō kasama si Otohime sa loob ng tatlong araw, ngunit sa lalong madaling panahon ay gustong bumalik sa kaniyang nayon at makita ang kaniyang tumatanda nang ina, kaya humiling siya ng pahintulot na umalis. Sinabi ng prinsesa na ikinalulungkot niyang makita siyang umalis, ngunit bumati sa kaniya at binigyan siya ng isang mahiwagang kahon na tinatawag na tamatebako na magpoprotekta sa kaniya mula sa kapahamakan ngunit sinabi niya sa kaniya na huwag buksan. Kinuha ni Tarō ang kahon, tumalon sa likod ng parehong pagong na nagdala sa kaniya doon, at hindi nagtagal ay nasa dalampasigan.

Pag-uwi niya, nagbago ang lahat. Wala na ang kaniyang tahanan, nawala ang kaniyang ina, at wala nang makita ang mga taong kilala niya. Nagtanong siya kung may nakakakilala sa isang lalaki na tinatawag na Urashima Tarō. Sumagot sila na may narinig silang may ganoong pangalan na nawala sa dagat noon pa man. Natuklasan niya na 300 taon na ang lumipas mula noong araw na umalis siya patungo sa ilalim ng dagat. Dahil sa kalungkutan, hindi niya sinasadyang binuksan ang kahon na ibinigay sa kaniya ng prinsesa, kung saan bumulwak ang ulap ng puting usok. Bigla siyang tumanda, mahaba at maputi ang balbas, at baluktot ang likod. Mula sa dagat ay nagmumula ang malungkot, matamis na tinig ng prinsesa: "Sinabi ko sa iyo na huwag buksan ang kahon na iyon. Ito ay ang iyong katandaan. . ." .