Ang Diyablo na may Tatlong Ginintuang Buhok

Ang "Diyablo na may Tatlong Ginintuang Buhok " (Aleman: Der Teufel mit den drei goldenen Haaren) ay isang Aleman na kuwentong bibit na nakolekta ng Magkapatid na Grimm (KHM 29). Ito ay nasa ilalim ng Aarne–Thompson classification tipo 461 ("tatlong buhok mula sa diyablo"), at 930 ("propesiya na ang isang mahirap na lalaki ay magpapakasal sa isang mayamang babae").

Ang kuwento ay unang isinalin sa Ingles bilang "The Giant and the Three Golden Hairs" upang maiwasan ang pagkakasala, ngunit ang diyablo sa kuwento ay talagang kumikilos na parang isang higante ng tradisyong-pambayan. Isinama ito ni Ruth Manning-Sanders, bilang "The Three Golden Hairs of the King of the Cave Giants", sa A Book of Giants.

Buod

Nahanap ng tagagiling ang kahon na lumulutang sa tubig. Ilustrasyon ni Otto Ubbelohde.

Ang isang mahirap na babae ay nagsilang ng isang anak na lalaki na may caul (kung saan ang amniotic sac ay buo pa rin sa kapanganakan), na kung saan ay nangangahulugang ikakasal siya sa anak na babae ng hari sa labing-apat na taong gulang. Ang masamang hari, nang marinig ito, ay binisita ang pamilya at hinikayat silang payagan siyang ibalik ang bata at palakihin siya sa kastilyo. Sa halip, inilagay niya ang bata sa isang kahon at inihagis ang kahon sa tubig, upang siya ay malunod at hindi lumaki na pakasalan ang kaniyang anak na babae. Ngunit sa halip na lumubog, naanod ito pababa sa isang gilingan, kung saan natagpuan ito ng miller at ng kaniyang asawa. Nagpasya ang dalawa na palakihin ang bata sa kanilang sarili.

Makalipas ang labing-apat na taon, hindi sinasadyang bumisita ang hari sa gilingan. Nang makita ng hari ang bata, tinanong ng hari ang tagagiling kung siya ang kaniyang ama, na pagkatapos ay ipinaliwanag ang kuwento kung paano siya at ang kaniyang asawa ay dumating upang palakihin ang bata. Sa gulat, ang hari ay gumawa ng paraan upang mawala ang kaniyang sarili sa bata minsan at magpakailanman. Binigyan niya ang binata ng isang selyadong sulat at inutusan siyang ihatid ito sa reyna. Sa loob, iniutos ng liham na patayin at ilibing ang bata pagdating niya. Sa kaniyang paraan upang ihatid ang liham, ang bata ay humingi ng kanlungan sa bahay ng isang matandang babae para sa gabi. Sa kabila ng kaniyang mga babala na ang mga magnanakaw ay madalas na pumupunta sa bahay, ang bata ay nakatulog, na sinasabing hindi na siya makakalakad pa. Nang dumating ang mga bandido, binasa nila ang sulat at naawa sila sa bata. Nang hindi siya ginising, naglagay sila ng bagong liham sa lugar nito, na nagdidikta na dapat pakasalan ng batang lalaki ang anak na babae ng hari sa kaniyang pagdating. Nang sumapit ang umaga, itinuro nila siya sa direksyon ng kastilyo at nagpatuloy siya sa kaniyang lakad.

Nagpatuloy ang kasal, at nang bumalik ang hari, ipinadala niya ang bata upang maglakbay sa Impiyerno at bumalik kasama ang tatlo sa ginintuang buhok ng Diyablo, sa isa pang pagsisikap na alisin sa sarili ang kaniyang bagong manugang.

Ang bata ay nahaharap sa tatlong katanungan sa kaniyang paglalakbay, habang siya ay naglalakbay sa pagitan ng dalawang bayan at sa kabila ng ilog. Kapag dumadaan sa bawat isa, tatanungin siya sa kaniyang kalakalan ("ano ang alam niya"). Ang bata ay tumugon ng tatlong beses, "Alam ko ang lahat." Pagkatapos ay tinanong siya kung bakit ang balon ng unang bayan, na dating sumibol ng alak, ay hindi na naglalabas ng kahit tubig. Sa pangalawang bayan, tinanong siya kung bakit ang isang punong minsang nagbunga ng gintong mansanas ay hindi man lang sisibol ng mga dahon. Kapag dinadala sa ibayo ng ilog, tinanong siya ng mantsa kung bakit kailangan niyang laging magsagwan pabalik-balik, at hindi siya malayang gumawa ng iba. Sa bawat tanong ay sinasagot niya, "Malalaman mo iyon, kapag ako ay bumalik."

Nahanap ng batang lalaki ang pasukan sa Impiyerno sa kabilang panig ng ilog at, sa pagpasok, natagpuan lamang ang lola ng Diyablo. Sinabi niya sa kaniya kung ano ang gusto niya, at nangako siyang tulungan siya kung paano niya magagawa, gagawin siyang langgam at itatago siya sa mga tupi ng damit. Ang Diyablo ay bumalik at, sa kabila ng pag-amoy ng laman ng tao sa hangin, ay nakumbinsi na umupo, kumain, at uminom. Kapag nagawa na niya ito, inihiga niya ang kaniyang ulo sa kandungan ng kaniyang lola at nakatulog sa lasing. Hinugot niya ang isang ginintuang buhok mula sa kaniyang ulo ng tatlong beses, dahilan upang magising siya pagkatapos ng bawat paghila ng buhok. Sa pag-aakalang ang sakit ay bahagi ng kaniyang mga panaginip, ikinuwento niya ang kaniyang mga pangitain sa kaniyang lola-isang tuyong balon sa isang liwasan ng bayan na may isang palaka sa ilalim na humaharang sa daloy ng likido, isang puno na hindi umuusbong ng prutas o dahon dahil sa isang daga. pagngangalit sa ugat nito, at isang lantsa na mapapalaya sa pamamagitan lamang ng paglalagay ng kaniyang sagwan sa mga kamay ng isa pang lalaki sa pampang ng ilog.

Kinaumagahan, nang makaalis na muli ang Diyablo sa tirahan, ang bata ay nagbagong-anyo pabalik sa kaniyang dating pagkatao. Nagpasalamat sa matandang babae, kinuha niya ang tatlong ginintuang buhok at umuwi. Muli, dumaan siya sa ilog at dalawang lungsod, na isiniwalat ang mga sagot na narinig niyang sinabi ng Diyablo noong gabi. Ang bawat bayan ay nagbibigay sa kaniya ng isang pares ng mga asno na kargado ng ginto, na dinadala niya pabalik kasama niya sa kastilyo. Ang hari, na nasisiyahan sa pagbabalik ng batang lalaki na may gayong kayamanan, ay nagpapahintulot sa kaniya na mamuhay nang payapa kasama ang kaniyang asawa. Siya ay nagtatanong sa pinanggalingan ng yaman na kaniyang natamo, umaasang makakahanap siya ng ilan para sa kaniyang sarili. Sinabi sa kaniya ng bata na ang ginto ay natagpuan sa kabila ng ilog.

Nagwakas ang kuwento sa pagtawid ng hari sa ilog kasama ang manlalayag, na nag-abot sa kaniya ng sagwan nang makarating sa kabilang panig, na hinahatulan siya sa isang buhay ng pagpapadala ng mga manlalakbay pabalik-balik magpakailanman.