Ang Ibon ng Katotohanan

Ang Ibon ng Katotohanan (Kastila: El Pájaro de la Verdad) ay isang Español na kuwentong bibit na tinipon ni Cecilia Böhl de Faber sa kaniyang Cuentos de encantamiento. Isinama ito ni Andrew Lang sa The Orange Fairy Book.

Mga sanggunian

Natagpuan ng isang mangingisda ang dalawang magagandang bata sa isang kristal na duyan, isang babae at isang lalaki, na lumulutang sa ilog at dinala sila sa kaniyang asawa upang palakihin bilang kanilang sariling. Habang lumalaki ang mga sanggol, malupit sa kanila ang kanilang mga nakatatandang kapatid at madalas tumakas ang batang lalaki at babae sa tabing ilog, kung saan magpapakain sila ng mga mumo ng tinapay sa mga ibon. Bilang pasasalamat, tinuruan sila ng mga ibon na magsalita ng kanilang wika.

Isang araw, tinuya sila ng pinakamatandang lalaki na walang mga magulang, kaya't ang batang lalaki at babae ay lumabas sa mundo upang hanapin ang kanilang kapalaran. Nang huminto sila upang magpahinga sa kanilang paglalakbay, nakarinig sila ng mga ibon na nagtsitsismisan, at sinabi ng isang ibon na pinakasalan ng hari ang bunsong anak na babae ng isang sastre, dahil sa pagsalungat ng mga maharlika. Obligado siyang sumama sa digmaan, at nang siya ay bumalik, sinabi sa kaniya na ang kaniyang asawa ay nagsilang ng kambal na namatay. Nawawala ang kaniyang mga sanggol, nabaliw ang reyna, at kinailangan siyang ikulong sa isang tore sa mga bundok kung saan maaaring maibalik siya ng sariwang hangin. Sa katunayan, ang mga sanggol ay hindi talaga namatay, ngunit dinala sa isang kubo ng hardinero, at nang gabing iyon ay itinapon sila ng chamberlain sa ilog sa isang kristal na duyan, na kinilala ng mga bata mula sa kuwento kung paano sila natagpuan ng mangingisda.

Sinabi pa ng ibon na ang Ibon ng Katotohanan lamang ang maaaring kumbinsihin ang hari na ang mga bata ay tunay niyang mga anak, at ang ibon ay inalagaan ng isang higante na natutulog lamang ng quarter-hour sa isang araw sa kastilyo ng Pumunta-at-'di-kailanman-pumunta. Tanging isang mangkukulam ang makapagsasabi ng daan patungo sa kastilyo, at hindi niya ito gagawin maliban kung bibigyan siya ng tubig mula sa bukal ng maraming kulay. Higit pa rito, ang Ibon ng Katotohanan ay napapaligiran ng mga Ibon ng masamang Pananampalataya, at isang kuwago lamang ang makakapagsabi kung alin ang alin.

Pumunta sila sa lungsod, kung saan sila ay humingi ng mabuting pakikitungo para sa isang gabi, at sila ay lubos na matulungin anupat hiniling sila ng may-ari ng bahay-tuluyan na manatili. Ginawa ng babae, ngunit umalis ang kaniyang kapatid sa kaniyang paghahanap. Inatasan siya ng kalapati na sumabay sa hangin, at sa pagsunod dito, narating niya ang tore ng mangkukulam at tinanong ang daan patungo sa kastilyo ng Pumunta-at-'di-kailanman-pumunta. Sinubukan siya ng mangkukulam na manatili sa gabi, ngunit kapag tumanggi siya, humingi siya ng isang pitsel ng maraming kulay na tubig, o gagawin niya itong butiki. Pagkatapos ay inutusan niya ang isang aso na akayin siya sa tubig.

Sa kastilyo, narinig niya ang sigaw ng kuwago at tinanong niya ang payo nito. Sinabi nito sa kaniya na punuin ang pitsel mula sa isa pang fountain at pagkatapos ay hanapin ang puting ibon sa sulok, hindi ang mga ibon na matingkad ang kulay. Siya ay may isang-kapat ng isang oras upang gawin ang gawain, at nagtagumpay. Nang ibalik niya ang tubig, itinapon ito ng mangkukulam at sinabihan siyang maging loro, ngunit lalo siyang gumwapo, at lahat ng mga nilalang sa kubo ay tumalon sa tubig at muling naging tao. Tumakas ang bruha.

Ang mga kortesano na may pananagutan sa pag-abandona sa mga bata ay sinubukang pigilan ang Hari na malaman ang tungkol sa mga bata, ngunit marami silang pinag-uusapan kung kaya't narinig niya ang kaguluhan at naging mausisa. Nang lumipad ang ibon sa kaniya, nakinig siya. Ang Hari ay agad na yumakap sa kaniyang mga anak, at pagkatapos ay pinalaya nilang tatlo ang kaniyang asawa, ang kanilang ina, mula sa tore. Ang masasamang courtier ay pinugutan ng ulo, at ang mag-asawang nagpalaki sa kanila ay binigyan ng kayamanan at karangalan.