Ang Tubig ng Buhay (Aleman na kuwentong bibit)

Ang "Tubig ng Buhay" (Aleman: Das Wasser des Lebens) ay isang Aleman na kuwentong bibit na kinolekta ng Magkapatid na Grimm, tale number 97.

Ito ay Aarne-Thompson tipo 551.

Nabanggit ito ni John Francis Campbell bilang isang kahalintulad ng Eskoses na kuwentong bibit, The Brown Bear of the Green Glen.

Buod

Isang hari ang namamatay. Isang matandang lalaki ang nagsabi sa kaniyang mga anak na ang tubig ng buhay ay magliligtas sa kaniya. Ang bawat isa ay sunod-sunod na itinakda. Ang dalawang nakatatandang lalaki, na umaasang maging tagapagmana, ay walang pakundangan sa isang duwende sa daan at nakulong sa mga bangin. Nang pumunta ang bunsong anak, tinanong ng duwende kung saan siya pupunta, at sinabi niya sa kaniya. Sinabi sa kaniya ng dwarf na ito ay nasa isang kastilyo, at binigyan siya ng isang wand na bakal upang buksan ang mga tarangkahan at dalawang tinapay upang pakainin ang mga leon sa loob. Pagkatapos ay kailangan niyang kumuha ng tubig bago sumapit ang orasan ng 12 nang muling magsasara ang mga tarangkahan.

Binuksan niya ang tarangkahan gamit ang wand at pinakain ang mga leon ng tinapay. Pagkatapos ay dumating siya sa isang bulwagan kung saan may natutulog na mga prinsipe, at kumuha siya ng mga singsing sa kanilang mga daliri at ilang tinapay at isang tabak sa mesa. Nagpatuloy siya at natagpuan ang isang magandang prinsesa, na humalik sa kaniya, sinabi sa kaniya na pinalaya niya siya, at nangakong pakakasalan siya kung babalik siya sa loob ng isang taon. Pagkatapos ay sinabi niya sa kaniya kung nasaan ang bukal. Nagpatuloy siya, ngunit nakakita ng isang kama at nahiga para matulog. Nang magising siya, quarter to twelve na. Siya ay tumindig, kumuha ng tubig, at nakatakas, habang ang pagsasara ng gate ay tinanggal ang sakong ng kaniyang bota.

Nakilala niya ang duwende na nagsabi sa kaniya kung ano ang nangyari sa kaniyang mga kapatid at sa kaniyang pagsusumamo ay pinalaya sila, nagbabala na sila ay may masasamang puso. Dumating sila sa isang kaharian na sinalanta ng digmaan at taggutom, pinatay ng prinsipe ang kanilang mga kalaban sa pamamagitan ng espada at pinakain sila ng tinapay. Pagkatapos ay dumating sila sa dalawa pang kaharian sa parehong sitwasyon, at ganoon din ang ginawa nila. Pagkatapos ay sumakay sila sa isang barko upang tumawid sa dagat at umuwi. Ninakaw ng mga nakatatandang kapatid ang tubig ng buhay at nilagyan ng tubig dagat ang kaniyang bote.

Nagkasakit ang hari sa tubig dagat. Inakusahan ng mga nakatatandang kapatid ang bunso na sinubukan siyang lasunin at binigyan siya ng tubig ng buhay. Nagpasya ang hari na palihim na patayin ang kaniyang bunsong anak (bilang parusa). Nagpadala siya ng isang mangangaso kasama niya sa kakahuyan, ngunit hindi nagawa ng mangangaso ang kaniyang sarili na patayin siya at ipinagtapat ang gawa sa prinsipe. Nagpalitan ng damit ang prinsipe at ang mangangaso at tumakas ang prinsipe.

Dumating ang kayamanan, mula sa tatlong kaharian na iniligtas ng pinakabatang prinsipe, at ang hari ay nagtaka tungkol sa kaniyang pagkakasala at nagsisisi na pinatay ang kaniyang anak. Inamin ng mangangaso na hindi niya siya pinatay, kaya't naglabas ang hari ng isang proklamasyon na malaya siyang makakabalik.

Ang prinsesa sa kastilyo ay gumawa ng isang ginintuang daan patungo dito at sinabi sa kaniyang mga tao na dadalhin nito ang kaniyang tunay na kasintahang lalaki sa kaniya at aminin na walang sinuman ang hindi sumakay dito ng diretso. Nakita ito ng dalawang nakatatandang prinsipe (na nagkukunwaring nagpalaya sa kaniya) at inisip na nakakahiya kung madumihan ito, kaya sumakay sila, at hindi sila pinapasok ng mga katulong. Ang bunso ay palaging iniisip ang prinsesa na hindi niya napansin, kaya't siya ay sumakay dito, pinapasok, at sila ay nagpakasal. Bumalik ang prinsipe sa kaniyang ama at sinabi ang totoong kwento. Nais ng hari na parusahan ang mga nakatatandang kapatid, ngunit nakasakay na sila sa barko at hindi na muling nakita.