Bakal John

Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya

Ang "Bakal John" (tinatawag ding "Bakal Hans" o "Der Eisenhans") ay isang Aleman na kuwentong bibit na matatagpuan sa mga koleksiyon ng Magkapatid na Grimm, kuwento numbero 136, tungkol sa isang ligaw na lalaking may balat na bakal at isang prinsipe. Ang orihinal na pamagat ng Aleman ay Eisenhans, isang tambalan ng Eisen na "bakal" at Hans (tulad ng Tagalog/Español na Juan o Ingles na John, isang karaniwang maikling anyo ng personal na pangalang Johannes). Kinakatawan nito ang Aarne–Thompson tipo 502, "Ang ilahas na lalaki bilang katulong".[1]

Nakikita ng karamihan sa mga tao ang kuwento bilang isang talinghaga tungkol sa isang batang lalaki na nasa hustong gulang. Naging batayan din ang kuwento para sa aklat na Iron John: A Book About Men ni Robert Bly na nagbunga ng mitopoetikong kilusang pangkalalakihan noong unang bahagi ng dekada 1990s pagkatapos gumugol ng 62 linggo sa listahan ng The New York Times Best Seller.[2]

Pinagmulan[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ipinahiwatig ng Magkakapatid na Grimm na ang pinagmulan ni Eisern Hans, sa kanilang pagtitipon, ay ang aklat ni Friedmund von Arnim, bilang kuwento nr. 17.[3][4]

Buod[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang prinsipe bilang isang misteryosong kabalyero.

Ang isang hari ay nagpadala ng isang mangangaso sa isang malapit na kagubatan at ang mangangaso ay hindi na bumalik. Nagpadala ang Hari ng mas maraming lalaki sa kagubatan kung saan magkakatagpo ang bawat isa sa kanila na may parehong kapalaran. Ipinadala ng Hari ang lahat ng kaniyang natitirang mangangaso bilang isang grupo, ngunit muli, walang bumalik. Ipinahayag ng hari na ang kakahuyan ay mapanganib at hindi dapat pasukin ng lahat.

Pagkalipas ng ilang taon, narinig ng isang gumagala-gala na manlalakbay na sinamahan ng isang aso ang tungkol sa mga mapanganib na kakahuyan na ito at humingi ng pahintulot na manghuli sa kagubatan, na sinasabing maaaring matuklasan niya ang kapalaran ng iba pang mga mangangaso. Ang lalaki at ang kaniyang aso ay pinayagang pumasok. Pagdating nila sa isang lawa sa gitna ng kagubatan, ang aso ay kinaladkad sa ilalim ng tubig ng isang higanteng braso. Ang mangangaso ay bumalik sa kagubatan kinabukasan kasama ang isang grupo ng mga lalaki upang alisan ng laman ang lawa. Nakakita sila ng isang lalaking hubo't hubad na may mala-bakal na balat at mahabang balbon na buhok sa buong katawan. Nahuli nila siya at ikinulong siya sa isang hawla sa looban bilang isang kuryosidad. Ipinahayag ng hari na walang sinuman ang pinahihintulutang palayain ang mailap na tao o mahaharap sila sa parusang kamatayan.

Makalipas ang mga taon, ang batang prinsipe ay naglalaro ng bola sa looban. Hindi niya sinasadyang igulong ito sa hawla kung saan dinampot ito ng mabangis na lalaking balat na bakal at ibabalik lamang ito kung siya ay palayain. Sinabi pa niya na ang tanging susi sa hawla ay nakatago sa ilalim ng unan ng reyna.

Bagaman nag-aalangan ang prinsipe sa una, sa kalaunan ay nagkaroon siya ng lakas ng loob na pumasok sa silid ng kaniyang ina at nakawin ang susi. Pinakawalan niya ang mabangis na lalaking balat na bakal na nagpahayag ng kaniyang pangalan bilang Bakal John (o Bakal Hans depende sa pagsasalin). Nangangamba ang prinsipe na mapatay siya dahil sa pagpapalaya ni Bakal John, kaya pumayag si Bakal John na isama ang prinsipe sa kagubatan.

Ang lumabas, si Bakal John ay isang makapangyarihang nilalang at maraming mga kayamanan na kaniyang binabantayan. Itinakda niya ang prinsipe na bantayan ang kaniyang balon, ngunit binalaan siya na huwag hayaang mahawakan o mahulog ang anumang bagay dahil agad itong magiging ginto. Ang prinsipe ay sumunod sa una, ngunit nagsimulang maglaro sa balon, sa kalaunan ay ginawang ginto ang lahat ng kaniyang buhok. Nabigo sa kabiguan ng bata, pinaalis siya ni Bakal John upang maranasan ang kahirapan at pakikibaka. Sinabi rin ni Bakal John sa prinsipe na kung sakaling kailanganin niya ang anumang bagay, tawagin lamang ang pangalan ni Bakal John nang tatlong beses.

Ang prinsipe ay naglakbay sa isang malayong lupain at nag-aalok ng kanyang mga serbisyo sa hari nito. Dahil nahihiya siya sa kaniyang ginintuang buhok, tumanggi siyang tanggalin ang kaniyang sumbrero sa harap ng hari at ipinadala upang tulungan ang hardinero.

Pagdating ng digmaan sa kaharian, nakita ng prinsipe ang kaniyang pagkakataon na gumawa ng pangalan para sa kaniyang sarili. Nanawagan siya kay Bakal John na nagbigay sa kaniya ng kabayo, baluti, at isang lehiyon ng mga mandirigmang bakal upang lumaban sa tabi niya. Matagumpay na ipinagtanggol ng prinsipe ang kaniyang bagong tinubuang-bayan, ngunit ibinalik ang lahat ng kaniyang hiniram kay Bakal John bago bumalik sa kaniyang dating posisyon.

Sa pagdiriwang, ang hari ay nag-anunsiyo ng isang piging at inialay ang kamay ng kaniyang anak na babae sa kasal sa sinuman sa mga kabalyero na makakahuli ng gintong mansanas na ihahagis sa kanilang kinaroroonan. Umaasa ang hari na ang misteryosong kabalyero na nagligtas sa kaharian ay magpapakita ng kaniyang sarili para sa naturang premyo. Muli ay humingi ng tulong ang prinsipe kay Bakal John, at muli ay ibinabalat ni Bakal John ang prinsipe bilang misteryosong kabalyero. Kahit na nahuli ng prinsipe ang gintong mansanas at nakatakas, at ginawa ito muli sa dalawa pang pagkakataon, natagpuan siya sa kalaunan.

Ang prinsipe ay ibinalik sa kaniyang dating himpilan, pinakasalan ang prinsesa, at masayang muling nakasama ang kanyang mga magulang. Dumating din si Bakal John sa kasal. Sa pagkakataong ito, makikita siyang walang mabuhok na buhok o bakal na balat na naging dahilan ng kaniyang pagkatakot. Inihayag ni Bakal John na siya ay nasa ilalim ng mahika hanggang sa natagpuan niya ang isang karapat-dapat at dalisay na puso upang palayain siya.

Mga sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]

  1. D.L. Ashliman, "The Grimm Brothers' Children's and Household Tales (Grimms' Fairy Tales)"
  2. Richard A. Shweder (January 9, 1994). "What Do Men Want? A Reading List For the Male Identity Crisis". New York Times.
  3. Grimm, Jacob, and Wilhelm Grimm. Kinder Und Hausmärchen: Gesammelt Durch Die Brüder Grimm. 3. aufl. Göttingen: Dieterich, 1856. pp. 218-219.
  4. von Arnim, Friedmund. Hundert neue Mährchen im Gebirge gesammelt. Bauer. 1844. pp. 112-121.