Haring Thrushbeard

Ang Haring Thrushbeard (Aleman: König Drosselbart) ay isang Aleman na kuwentong bibit na kinolekta ng Magkapatid na Grimm (KHM 52). Ito ay Aarne–Thompson tipo 900.

Buod

Ang isang maganda, ngunit layaw at mababaw na prinsesa ay walang pakundangan na pinupuna ang lahat ng kaniyang mga nililigawan dahil siya ay masyadong mapagmataas. Siya ay humanga sa huli, ngunit ang kaniyang pagmamataas ay hindi nagpapahintulot sa kaniya na tanggapin siya. Siya ay isang batang hari na may napakakapal na balbas, na para sa kaniya ay para itong tuka ng pipit-tulog, kaya malupit niyang tinawag siyang Haring Thrushbeard. Umalis siya sa galit. Ang kaniyang ama, na galit na galit at galit sa kung paano niya hinamak silang lahat, ay nanumpa na ang unang lalaking darating sa palasyo kinabukasan, siya man ay isang maharlika o isang magsasaka, ay magiging kaniyang asawa. Samantala, narinig ng hindi kilalang estranghero ang usapan.

Nang ang isang batang minstrel na may malinis na ahit na mukha ay lumitaw sa palasyo kinabukasan, inalok ng hari ang kamay ng kaniyang anak na babae sa kasal. Hindi siya sumasang-ayon na pakasalan siya kaagad dahil hindi siya mukhang malakas at hindi rin siya mukhang may kakayahan sa anumang praktikal na gawain. Gayunpaman, sinabi niya na ang mahihirap ay hindi maaaring maging mapili at sumang-ayon na pakasalan siya. Siya ay tutol nang husto dahil siya ay isang karaniwang tao, ngunit ang hari ay nagbigay ng kaniyang salita. Pinakasalan niya ito at dinala siya nito palayo sa palasyo patungo sa kaniyang tahanan.

Ang haring nagbabalat-kayo na binabasag ang palayok. Larawan ni Walter Crane, 1882

Habang naglalakbay sila sa tahanan ng minstrel, dumaan sila sa magagandang lupain at ari-arian na pagmamay-ari ni Haring Thrushbeard, at nagsimulang magsisi ang prinsesa sa panunuya sa kaniya. Dumating sila sa kaniyang tahanan, isang bahay na angkop lamang para sa mga baboy. Tinatrato niya siya na parang isang ordinaryong tao at nababahala siya ngayon na kailangan niyang magtrabaho para mabuhay. Pinagagawa niya ito ng mga praktikal na gawain at nagbebenta ng mga palayok, kung saan siya ay ganap na walang kakayahan. Lubos na inis sa kaniya, sinabi niya sa kaniya na ang tanging trabaho na natitira para sa kaniya ay ang magtrabaho bilang isang katulong sa kalapit na kastilyo ng isang batang hari: Haring Thrushbeard.

Sa simula ay nahihiya ang prinsesa na kailangan niyang magtrabaho sa palasyo ng isang manliligaw na labis niyang kinutya at labis na pinagsisihan na ginawa iyon, ngunit isinantabi ang kaniyang pagmamalaki nang mapagtanto niyang umaasa sa kaniya ang kaniyang asawa upang tumulong sa sambahayan. Sa bandang huli, nilunok niya ang huli niyang pagmamataas at naging maawain kaya itinapon niya ang mga pira-pirasong pagkain sa mga daga na nakatira sa kanilang tahanan dahil napagtanto niyang nagugutom na rin sila.

Tulad ng kaniyang buhay ay maayos, natuklasan ng prinsesa isang araw na si Haring Thrushbeard ay ikakasal. Siya ay pinilit sa malaking bulwagan sa pamamagitan ng kaniya para sa isang sayaw. Dahilan nitong bumukas ang kaniyang mga bulsa na naglalaman ng mga pira-pirasong pagkain, na tumapon sa buong sahig at nagtawanan ang lahat. Sa sobrang kahihiyan ay tumakas siya sa bulwagan na umiiyak.

Gayunpaman, laking gulat ng prinsesa nang may tumulong sa kaniya. Nakasuot ng magagandang damit ang minstrel, na nakangiti at nagtatanong kung bakit siya umiiyak sa araw ng kaniyang kasal. Laking gulat niya nang matuklasan niya na siya talaga si Haring Thrushbeard. Siya ay nahulog sa kaniya sa kabila ng kaniyang pangungutya at lihim na pinakasalan siya sa pamamagitan ng panata ng kaniyang ama. Ang kaniyang mga pagsubok ay sinadya upang pagalingin siya sa kaniyang mapagmataas, layaw na paraan at parusa para sa kaniyang kalupitan sa kaniya. Ikinahihiya niya ang kaniyang sarili at pinasalamatan siya sa pagtuturo sa kaniya na maging mahabagin sa iba, na sinasabi sa kaniya na hindi siya karapat-dapat na maging asawa niya. Ngunit pinatawad niya ito dahil nakita niyang binago siya ng mga karanasan nito. Ikinasal sila ng kaniyang ama sa kasal. Hiniling niya sa buong korte na palakihin niya ang kaniyang balbas. Siya, mula noon, ay wala nang ibang pangalan kundi si Haring Thrushbeard at lahat sila ay nabubuhay nang maligaya magpakailanman.