Kautusan ng Nantes

Ang Kautusan ng Nantes (Pranses: édit de Nantes) ay nilagdaan noong Abril 1598 ni Haring Enrique IV at pinagkalooban ang mga Calvinistang Protestante ng Pransiya, na kilala rin bilang mga Huguenot, ng malalaking karapatan sa bansa, na sa esensiya ay ganap na Katoliko. Sa kautusan, pangunahing layunin ni Enrique na itaguyod ang pagkakaisang sibil.^[a] Ang kautusan ay naghiwalay ng sibil mula sa relihiyosong pagkakaisa, itinuring ang ilang Protestante sa unang pagkakataon bilang higit pa sa mga pagkakahati at mga erehe at nagbukas ng landas para sa sekularismo at pagpaparaya. Sa pagbibigay ng pangkalahatang kalayaan sa pag-iisip sa mga indibidwal, ang kautusan ay nag-alok ng maraming partikular na konsesyon sa mga Protestante, tulad ng amnestiya at ang muling pagbabalik ng kanilang mga karapatang sibil, kabilang ang karapatang magtrabaho sa anumang larangan, kahit para sa estado, at direktang magdala ng mga hinaing. sa hari. Minarkahan nito ang pagtatapos ng mga Digmaan ng Relihiyon sa Pransiya, na nagpahirap sa Pransiya noong ikalawang kalahati ng ika-16 na siglo.

Ang Kautusan ng Saint Germain, na ipinahayag 36 na taon na ang nakalilipas ni Catherine de Médici, ay nagbigay ng limitadong pagpapaubaya sa mga Huguenot ngunit nalampasan ng mga pangyayari, dahil hindi ito pormal na nairehistro hanggang pagkatapos ng Masaker sa Vassy noong Marso 1, 1562, na nag-udyok sa una ng ang mga Digmaan ng Relihiyon sa Pransiya.

Ang Kautusan ng Fontainebleau, na nagpawalang-bisa sa Kautusan ng Nantes noong Oktubre 1685, ay ipinahayag ni Luis XIV, ang apo ni Enrique IV. Ang pagkilos na ito ay nagdulot ng pag-alis ng mga Protestante at nagpapataas ng poot ng mga bansang Protestante na nasa hangganan ng Pransiya.

Talababa

↑ In 1898, the tricentennial celebrated the edict as the foundation of the coming Age of Toleration; the 1998 anniversary, by contrast, was commemorated with a book of essays under the title, Coexister dans l'intolérance (Michel Grandjean and Bernard Roussel, editors, Geneva, 1998).

Mga sanggunian

Mga pinagkuhanan

Ang pinagmulan na sinusundan ng karamihan sa mga modernong istoryador ay ang Huguenot refugee na si Élie Benoist 's Histoire de l'édit de Nantes, 3 vols. (Delft, 1693–95). Inilaan ni EG Léonard ang isang kabanata sa Edict of Nantes sa kanyang Histoire général du protestantisme, 2 vols. (Paris) 1961:II:312–89.

Mga panlabas na link

May kaugnay na midya ang Edict of Nantes sa Wikimedia Commons

The Edict of Nantes Naka-arkibo 2012-12-14 sa Wayback Machine. Archived
Ang Edict of Nantes Naka-arkibo 2018-09-16 sa Wayback Machine. Manuscript at French transcription ng Edict of Nantes
The Edict of Nantes, kasama ang mga Lihim na Artikulo at Brevet nito, Isinalin ni Jotham Parsons

Padron:History of the Catholic Church Padron:Edicts and Treaties of the French Wars of Religion

[1] In 1898, the tricentennial celebrated the edict as the foundation of the coming Age of Toleration; the 1998 anniversary, by contrast, was commemorated with a book of essays under the title, Coexister dans l'intolérance (Michel Grandjean and Bernard Roussel, editors, Geneva, 1998).

[a]