Kinnara

Ang kinnara ay isang makakalawakang musikero, bahaging tao at bahaging ibon, na mga mahilig sa paradigmatikong musika, sa Hinduismo at Budismo. Sa mga tradisyong ito, ang mga kinnara (lalaki) at kinnari (babaeng katapat) ay dalawa sa pinakamamahal na tauhan sa mitolohiya. Pinaniniwalaang nagmula sa Himalaya, madalas nilang binabantayan ang kapakanan ng mga tao sa oras ng problema o panganib. Ang isang sinaunang instrumentong kuwerdas ng India ay kilala bilang Kinnari vina Ang kanilang tauhan ay nilinaw din sa Adi Parva ng Mahabharata, kung saan sinasabi nila:

Kami ay walang-hanggang magkasintahan at minamahal. Hindi kami naghihiwalay. Kami ay mag-asawa magpakailanman; hindi kami naging mag-ina. Walang supling na nakikita sa aming kandungan. Kami ay magkasintahan at minamahal na laging nagyayakapan. Sa pagitan namin hindi namin pinahihintulutan ang anumang ikatlong nilalang na humihingi ng pagmamahal. Ang aming buhay ay isang buhay ng walang-hanggang kasiyahan.^[1]

Itinatampok ang mga ito sa ilang mga tekstong Budista, kabilang ang mga mga kuwentong Jataka at Lotus Sutra. Sa mitolohiyang Budistang Timog-silangang Asya, ang mga kinnari, ang babaeng katapat ng kinnara, ay inilalarawan bilang kalahating ibon, kalahating babae na nilalang. Isa sa maraming nilalang na naninirahan sa mitolohikang Himavanta, ang mga kinnari ay may ulo, katawan, at braso ng isang babae at ang mga pakpak, buntot at paa ng isang sisne. Kilala sila sa kanilang sayaw, awit at tula, at isang tradisyonal na simbolo ng kagandahang pambabae, biyaya, at tagumpay.

Sinabi ni Edward H. Schafer na sa sining ng relihiyon sa Silangang Asya, ang kinnara ay kadalasang ikinalilito sa Kalaviṅka, na isa ring kalahating tao, kalahating ibon na magkasanib na nilalang, ngunit ang dalawa ay talagang naiiba at walang ugnay.^[2]

Pilipinas

Sa prekolonyal na Pilipinas, ang Kinnara o Kinnari ay sinasagisag ng androhinong kagandahan at ng debosyon ng magkasintahan, ethereal na kagandahan, at walang kamatayang debosyon ng isang tao sa isang manliligaw. Ang mga prekolonyal na piraso ng ginto ay natagpuan na naglalarawan ng gayong hindi makamundong kagandahan.^[3]

Isang gintong imahen ng Kinnari ang nahukay sa Surigao noong bandang 1981. Ito ay isang gintong artepakto na sumasagisag sa kagandahang pambabae dahil ito ay isang kalahating babae, kalahating ibon, at isang relihiyosong kahalagahan dahil ito ay sumasaklaw sa biyaya at tagumpay.^[4]

Mga sanggunian

↑ Ghosh, Subodh (2005). Love stories from the Mahabharata, transl. Pradip Bhattacharya. New Delhi: Indialog.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) p. 71
↑ Schafer, Edward H. (1963). The Golden Peaches of Samarkand: A Study of Tʻang Exotics. University of California Press. p. 103.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
↑ https://www.webnovel.com/book/the-mind-of-philippine-folklore_13857346606790305/others_37200247285399893
↑ "A Golden Discovery in the Philippines".

[1] Ghosh, Subodh (2005). Love stories from the Mahabharata, transl. Pradip Bhattacharya. New Delhi: Indialog.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) p. 71

[2] Schafer, Edward H. (1963). The Golden Peaches of Samarkand: A Study of Tʻang Exotics. University of California Press. p. 103.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)

[3] ttps://www.webnovel.com/book/the-mind-of-philippine-folklore_13857346606790305/others_37200247285399893

[4] "A Golden Discovery in the Philippines".

[1]

[2]

[3]

[4]