Matandang Sultan

Ang "Matandang Sultan" (Aleman: Der alte Sultan ay isang GAlemanfna kuwentong bibit na kinolekta ng Magkapatid na Grimm (KHM 48).

Pinagsasama ng kuwento ang dalawang magkaibang uri ng Aarne–Thompson-Uther: ATU 101 ("Ang Matandang Aso bilang Tagapagligtas ng Bata") at ATU 103 ("Digmaan sa pagitan ng mga Wild Animals at Domestic Animals"). Ang paksa ng "The War Between the Village Animals and the Forest Animals", na dating inuri bilang AT 104, ay pinagsama sa ATU 103 sa bagong sistema ng pag-uuri ni Hans-Jörg Uther noong 2004. Ang isa pang halimbawa ng kuwento ng ATU 103 ay ang Bohemyong "The Dog and the Wolf".

Pinanggalingan

Ang kuwento ay inilathala ng Magkapatid na Grimm sa medyo mas simpleng anyo sa unang edisyon ng Kinder- und Hausmärchen (1812), at muling isinulat sa kasalukuyang anyo nito para sa ikalawang edisyon (1819). Ang kanilang pinagmulan ay si Johann Friedrich Krause, mula sa bayan ng Hof sa Hessen.

Buod

Ang Sultan ay tapat na aso ng isang magsasaka, ngunit ngayon ay tumanda na. Isang araw sinabi ng magsasaka sa kaniyang asawa na papatayin niya si Sultan dahil halos naputol na ang ngipin niya at parang walang silbi bilang isang asong bantay. Ang kaniyang asawa ay nakikiusap sa kaniya na muling pag-isipan, na sinasabi sa kaniya kung gaano katapat ang Sultan sa kanila sa loob ng maraming taon, ngunit ang isip ng magsasaka ay nabuo. Narinig ni Sultan at labis siyang nabalisa. Pumunta siya sa kakahuyan upang makita ang kaniyang mabuting kaibigan na lobo. May ideya ang lobo na iligtas ang buhay ni Sultan at sinabi sa kaniya na kukunin nila ang kanilang anak na magdadayami kinabukasan, at dadalhin siya ng lobo. Maaaring habulin siya ni Sultan, at palalayain niya ang bata. Nang makitang ligtas na nakabalik ang kanilang anak, nagpapasalamat ang magsasaka at ang kaniyang asawa at hindi nila pinatay si Sultan.

Ang plano ng lobo ay nagtagumpay, at ang magsasaka ay labis na nagpapasalamat na ang kaniyang asawa ay gumawa ng isang tinapay na espesyal na sopas para kay Sultan at binigyan din niya siya ng isang espesyal na unan upang matulog.

Dumating ang lobo upang bisitahin si Sultan at hiniling sa kaniya na huwag pansinin ang kaniyang pagnanakaw ng mga tupa. Tumanggi si Sultan, sinabi na hindi niya maaaring suwayin ang kaniyang panginoon, ngunit ang tingin ng lobo ay nagbibiro lamang siya. Nang gabi ring iyon, sinubukan ng lobo na magnakaw ng tupa mula sa bukid, ngunit binalaan ni Sultan ang magsasaka na pagkatapos ay itinaboy ang lobo. Sa pag-iisip na si Sultan ay na-double-crossed sa kaniya, ang lobo ay sumumpa ng paghihiganti.

Kinaumagahan, pinuntahan ng lobo ang isa pa niyang kaibigan, ang baboy-ramo at hiniling sa kaniya na pumunta at hamunin si Sultan na makipaglaban sa kakahuyan. Tinanggap ni Sultan ang hamon, ngunit makakahanap lamang ng tatlong paa na pusa upang tulungan siya. Habang naghihintay ang lobo at baboy-ramo, napagkamalan nilang espada ang nakataas na buntot ng pusa at nang mapikon ang pusa ay inakala nilang namumulot siya ng mga bato para ihagis. Dahil sa takot dito, nagtago sila. Ang baboy-ramo ay nagtatago sa ilalim ng isang palumpong at ang isa sa kaniyang mga tainga ay nakagat ng pusa pagkatapos niyang mapagkamalang daga. Tumakbo ang baboy-ramo at sinabi kay Sultan at sa pusa na ang lobo na nagtago sa mga sanga ng puno ang gusto nila.

Hinimok ng dalawa ang lobo na bumaba at sumuko, na ginawa niya. Ang lobo ay nakaramdam ng labis na pagkakasala para sa kaniyang mga aksyon at humiling kay Sultan na patawarin siya, na ginawa niya at muli silang naging mabuting magkaibigan.