Ninong Kamatayan

Ang "Ninong Kamatayan" (Aleman: Der Gevatter Tod) ay isang Aleman na kuwentong bibit na nakolekta ng Magkapatid na Grimm at unang inilathala noong 1812 (KHM 44). Ito ay isang kuwento ng Aarne-Thompson tipo 332.

Pinanggalingan

Ang kuwento ay inilathala ng Magkapatid na Grimm sa unang edisyon ng Kinder- und Hausmärchen noong 1812, bilang kuwento blg. 44.

Buod

Ang isang mahirap ay may labindalawang anak at nagsisikap na pakainin ang bawat isa sa kanila araw-araw. Nang maipanganak ang kaniyang ikalabintatlo at huling anak, nagpasya ang lalaki na humanap ng ninong para sa batang ito. Tumakbo siya palabas sa highway at nakita niya ang Diyos na naglalakad doon. Hinihiling ng Diyos na maging ninong, na nangangako sa kalusugan at kaligayahan ng bata. Ang lalaki, matapos malaman na ang lalaki ay Diyos, ay tumanggi, na nagsasabing kinukunsinti ng Diyos ang kahirapan. Pagkatapos ay nakasalubong ng lalaki ang Diyablo sa highway. Hiniling ng Diyablo na maging ninong, na nag-aalok sa bata ng ginto at kagalakan ng mundo. Ang lalaki, pagkatapos malaman na ang tao ay ang Diyablo, ay tumanggi, na sinasabi na ang Diyablo ay nililinlang ang sangkatauhan.

Ang lalaki, naglalakad pa rin sa highway, ay nakasalubong ni Kamatayan. Nagpasya ang lalaki na gawing ninong ng bata si Kamatayan na nagsasabing inaalis ng Kamatayan ang mayaman at mahirap, nang walang diskriminasyon. Sa susunod na Linggo, si Kamatayan ang naging ninong ng bata.

Kapag ang batang lalaki ay tumanda, ang Kamatayan ay nagpakita sa kaniya at inakay siya sa kakahuyan, kung saan tumutubo ang mga espesyal na halamang gamot. Doon, ipinangako sa bata na gagawin siyang sikat na manggagamot ni Kamatayan. Ipinaliwanag na sa tuwing bibisita ang bata sa isang maysakit, lilitaw ang Kamatayan sa tabi ng taong may sakit. Kung ang Kamatayan ay tatayo sa ulo ng tao, ang taong iyon ay bibigyan ng espesyal na damong matatagpuan sa kagubatan at pagalingin. Ngunit kung ang Kamatayan ay lumitaw sa paanan ng tao, ang anumang paggamot sa kanila ay magiging walang silbi dahil malapit na silang mamatay.

Ang batang lalaki ay naging sikat sa lalong madaling panahon, tulad ng nakita ng Kamatayan, at tumatanggap ng maraming ginto para sa kaniyang kamangha-manghang kakayahang makita kung ang isang tao ay mabubuhay o mamamatay. Di-nagtagal, ang hari ng lahat ng mga lupain ay nagkasakit at ipinatawag ang sikat na manggagamot.

Nang pumunta ang manggagamot upang makita ang hari, napansin niya kaagad na nakatayo si Kamatayan sa paanan ng kama. Naawa ang manggagamot sa hari at nagpasyang linlangin si Kamatayan. Inikot ng manggagamot ang hari sa kaniyang higaan upang ang Kamatayan ay tumayo sa ibabaw ng ulo. Pagkatapos ay binibigyan niya ang hari ng damo upang kainin. Ito ay nagpapagaling sa hari at nagpapabilis sa kaniyang paggaling.

Di nagtagal, lumapit si Kamatayan sa manggagamot, na nagpahayag ng galit sa panlilinlang sa kaniya at pagsuway sa mga tuntunin ni Kamatayan. Ngunit dahil ang manggagamot ay inaanak ni Kamatayan, hindi niya ito pinarurusahan. Pagkatapos ay binalaan ng Kamatayan ang manggagamot na kung muli niyang linlangin si Kamatayan, aalisin niya ang buhay ng manggagamot.

Hindi nagtagal, nagkasakit ang anak na babae ng hari at pinuntahan siya ng manggagamot. Ipinangako ng hari ang kamay ng kaniyang anak na babae sa kasal at ang mana ng korona kung pagagalingin siya ng manggagamot. Nang bisitahin ng manggagamot ang prinsesa, nakita niya si Kamatayan sa paanan nito. Hindi ito pinapansin, nabighani siya sa kagandahan at pag-iisip ng prinsesa bilang kaniyang asawa. Pinaikot ng manggagamot ang prinsesa upang si Kamatayan ang nasa ulo niya. Pagkatapos ay pinakain niya ang damo.

Nang paparating na ang prinsesa, hinawakan ni Kamatayan ang braso ng manggagamot at kinaladkad siya sa isang yungib. Sa kwebang ito ay may libo-libong kandila, bawat isa ay nasusunog sa iba't ibang haba. Ipinaliwanag ng kamatayan na ang haba ng bawat kandila ay nagpapakita kung gaano katagal dapat mabuhay ang isang tao. Ipinakita ng kamatayan sa manggagamot ang kaniyang kandila at ito ay napakaikli, na nagmumungkahi na ang manggagamot ay wala nang mas matagal na buhay.

Nakiusap ang manggagamot sa kaniyang ninong na sindihan siya ng bagong kandila, upang siya ay mamuhay ng masaya bilang hari at asawa ng magandang prinsesa. Ang manggagamot ay lumalakad sa kandila ng kaniyang anak at sinusubukang ilipat ito sa kaniyang sarili.

Sinabi ng kamatayan na hindi niya magagawa: upang ang isa pa ay masisindi, ang isa ay kailangang lumabas. Nakiusap ang manggagamot na maglabas siya ng isang kandila at magsisindi ng bago. Ang kamatayan ay sumusunod. Naglakad siya patungo sa kandila ng manggagamot at tiningnan ito.

Nang magsisindi na siya ng bagong kandila, itinaas ni Kamatayan ang kaniyang karit at namatay ang kandila ng bata. Sa sandaling mapatay ang kandila, ang manggagamot ay bumagsak na patay sa lupa.

Sa pagbagsak ng manggagamot, narinig niyang tahimik na bumulong si Kamatayan, "Minsan mong hinanap ang pinakamatuwid na magiging ninong ng iyong anak, ngunit sa Higaan ng Kamatayan ay ipinagkanulo mo iyon at sa halip ay hinawakan mo ang buhay ng iba. Matulog ka na, ang aking hindi matalinong baguhan."