Renasimiyentong Romano

Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya
Idealisadong paglalarawan ng Roma mula sa 1493 Kronikang Nuremberg

Ang Renasimiyento sa Roma ay sakop sa isang panahon mula sa kalagitnaan ng ika-15 hanggang sa kalagitnaan ng ika-16 na siglo, isang panahon na nagsilang ng mga naturang maestro tulad nina Michelangelo at Rafael, na nag-iwan ng permanenteng marka sa makasagisag na sining Kanluranin. Ang lungsod ay naging pang-akit para sa mga artista na nagnanais na pag-aralan ang mga klasikong na labi nito mula pa noong unang bahagi ng 1400. Ang muling pagbuhay sa interes sa mga Klasiko ay nagdala ng unang arkeolohikal na pag-aaral ng mga labi ng Roman ng arkitektong si Filippo Brunelleschi at eskultor na si Donatello. Ito ang nagbigay-inspirasyon sa isang katumbas na klasismo sa pagpipinta at eskultura, na ipinamalas mismo sa mga pintang gawa nina Masaccio at Uccello. Si Pisanello at ang kaniyang mga katuwang ay madalas ding kumuha ng inspirasyon mula sa mga sinaunang labi, ngunit ang kanilang pagtugon ay mahalagang pagsinop, pagkuha ng isang repertorio ng mga modelo na magagamit sa paglaon.[1]

Mga sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]

  1. De Vecchi-Cerchiari, cit., p. 13.