About Ash Lad, Who Stole the Troll's Silver Ducks, Coverlet, and Golden Harp

Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya

Ang "About Ash Lad, Who Stole the Troll's Silver Ducks, Coverlet, and Golden Harp" (Hinggil kay Ash Lad, Na Nagnakaw ng mga Pilak na Pato, Kubrekama, at Ginintuang Arpa ng Troll, Dano-Noruwego: Om Askeladden, som stjal Troldets Sølvænder, Sengetæppe og Guldharpe) ay isang Noruwegong kuwentong-pambayan na kinolekta nina Peter Christen Asbjørnsen at Jørgen Moe sa Norwegian Folktales (Norske Folkeeventyr No. 1), isinalin bilang "Boots and the Troll" ni George Webbe Dasent noong 1859.

Buod[baguhin | baguhin ang wikitext]

Isang matandang ang nasunog sa impiyerno. Ang kaniyang tatlong anak na lalaki ay naglakbay upang hanapin ang kanilang kapalaran. Ang dalawang nakatatandang anak ay walang kinalaman sa bunsong anak na lalaki, na sinabi nilang karapat-dapat sa walang anuman kundi ang maupo at sundutin sa abo. Ang bunso ay nagdala ng isang masahin, ang tanging bagay na naiwan ng kanilang mga magulang, na hindi naabala ng kaniyang mga kapatid. Ang kaniyang mga kapatid ay nakakuha ng mga lugar sa ilalim ng kutsero at hardinero sa royal castle, at nakakuha siya ng isa sa kusina.

Mas mahusay ang ginawa niya kaysa kanila kaya nainggit sila at sinabi sa kutsero na sinabi niyang makakakuha siya para sa hari ng pitong pilak na pato na pag-aari ng isang troll, at matagal nang ninanais ng hari. Sinabi ng kutsero sa hari. Nang ipilit ng hari na gawin niya ito, humingi siya ng trigo at rye, sumagwan sa lawa, sa pagmamasa, sa lugar ng troll, at hinikayat ang mga itik sa labangan gamit ang butil.

Pagkatapos ay sinabi ng kaniyang mga kapatid sa kutsero na sinabi niyang maaari niyang nakawin ang kubrekama ng troll, at muling sinabi ng kutsero sa hari. Humingi siya ng tatlong araw, at nang makita niya ang bed-quilt na nakabitin sa ere, ninakaw niya ito. Sa pagkakataong ito, ginawa siyang lingkod ng hari.

Sinabi ng kaniyang mga kapatid sa kutsero na sinabi niyang maaari niyang nakawin ang gintong alpa ng troll na nagpasaya sa lahat ng nakarinig nito, at muling sinabi ng kutsero sa hari. Kailangan daw niya ng anim na araw para makapag-isip. Pagkatapos ay nagsagwan siya, gamit ang isang pako, isang birch-pin, at isang taper-end, at hayaan ang troll na makita siya. Agad siyang sinunggaban nito, at inilagay sa panulat upang patabain siya. Isang araw, inilabas niya ang kuko sa halip na ang kaniyang daliri, pagkatapos ay ang birch-pin, at sa wakas ang taper-end, sa puntong iyon ay napagpasyahan nilang siya ay sapat na taba.

Umalis ang troll upang hilingin na pumunta ang mga bisita, at ang kaniyang anak na babae ay pumunta upang patayin ang kabataan. Sinabi niya sa kaniya na ang kutsilyo ay hindi sapat na matalas, pinatalas ito, at iminungkahi na subukan ito sa isa sa kaniyang mga tirintas; kapag sinusubukan, pinutol niya ang kaniyang ulo at pagkatapos ay inihaw niya ang kalahati ng kaniyang at pinakuluan ang isa, tulad ng sinabi ng troll na dapat siyang luto. Umupo siya sa sulok na nakasuot ng damit nito, at kinain ng troll ang kaniyang anak at tinanong kung ayaw niya. Sinabi ng kabataan na siya ay masyadong malungkot. Sinabi sa kaniya ng troll na kunin ang alpa, at kung nasaan ito. Kinuha ito ng binata at muling nagtungo sa pagmamasa. Ang troll ay sumigaw sa kaniya, at sinabi sa kaniya ng kabataan na kinain niya ang kaniyang sariling anak na babae. Iyon ay nagpasabog sa kaniya, at kinuha ng kabataan ang lahat ng ginto at pilak ng troll, at kasama nila ay nakuha ang kamay ng prinsesa sa kasal at kalahati ng kaharian. At pagkatapos ang kaniyang mga kapatid ay pinatay ng mga malalaking bato nang umakyat sila sa isang bundok.

Pagsusuri[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang kuwento ay ikinategorya bilang Aarne-Thompson tipo 328 "The Boy Steals the Giant's Treasure" (Ang Lalaking Nagnanakaw ng mga Yaman ng Higante).[1]

Mga sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]

Mga sipi
  1. Hodne, Ørnulf (1979). Jørgen Moe og folkeeventyrene: en studie i nasjonalromantisk folkloristikk (sa Noruwegong Bokmål). Asbjørnsen and Moe (orig. edd.). Universitetsforlaget. pp. 238, 262.