Gang of Four
Gang of Four | |
|---|---|
 | |
| Kabatiran | |
| Pinagmulan | Leeds, England |
| Genre | |
| Taong aktibo | 1976–1984, 1987–1997, 2004–2020 |
| Label | |
| Dating miyembro |
|
| Website | gangoffour.uk |
Ang Gang of Four ay isang English post-punk band, na nabuo noong 1976 sa Leeds.[4] Ang mga orihinal na kasapi ay ang mang-aawit na si Jon King, gitarista na si Andy Gill, gitarista ng bass na si Dave Allen at ang drummer na si Hugo Burnham. Maraming iba't ibang mga line-up kabilang ang, bukod sa iba pang mga kilalang musikero, sina Sara Lee, Mark Heaney at Gail Ann Dorsey. Matapos ang isang maikling pagpapatahimik noong 1980s, ang iba't ibang mga konstelasyon ng banda ay naitala ang dalawang mga album ng studio noong 1990s. Sa pagitan ng 2004 at 2006 ang orihinal na line-up ay muling pinagtagpo; Naglibot si Gill gamit ang pangalan sa pagitan ng 2012 at kanyang pagkamatay noong 2020.
Ang banda ay tumugtog ng isang pinaghubad na halo ng punk rock, funk at dub, na may lirikal na diin sa mga panlipunang at pampulitika na sakit ng lipunan. Ang Gang of Four ay malawak na itinuturing na isa sa mga nangungunang banda ng huling bahagi ng 1970s/unang bahagi ng 1980s na kilusang post-punk. Ang kanilang debut album, Entertainment!, ay niraranggo bilang fifth greatest punk album of all time[5] at sa Numero 483 sa Rolling Stone's 500 Greatest Albums of All Time. Noong 2004, ang album ay nakalista ng Pitchfork Media bilang 8th best album of the 1970s[6] at, noong 2020, sa pamamagitan ng Pop Matters bilang "Best Post Punk album ever".[7] Ang kanilang mga unang bahagi ng 80s na mga album (Songs of the Free at Hard) ay natagpuan ang paglambot ng ilan sa kanilang higit na nakakagulat na mga katangian, at naaanod patungo sa dance-punk at disco. Inilarawan ni David Fricke ng Rolling Stone ang Gang of Four bilang "probably the best politically motivated band in rock & roll."[8].
Pamana[baguhin | baguhin ang wikitext]
Ang Gang of Four ay nakakaimpluwensya sa isang bilang ng mga matagumpay na alternatibong pagkilos ng rock sa buong 1980s at 1990s. Ang frontman ng R.E.M. na si Michael Stipe ay binanggit ang Gang of Four bilang isa sa mga punong impluwensya ng kanyang banda;[9] Flea ng Red Hot Chili Peppers na ang Gang of Four ang nag-iisang pinakamahalagang impluwensya sa maagang musika ng kanyang banda. Sinabi ni Kurt Cobain na ang Nirvana ay nagsimula bilang "a Gang of Four and Scratch Acid ripoff". Ang debut album ng Gang of Four na Entertainment! ay niraranggo sa ika-13 sa listahan ni Kurt Cobain ng kanyang 50 paboritong album sa kanyang journal.[10] Si Andy Kellman, na nagsusulat sa AllMusic, ay nagtalo na ang "germs of influence" ng Gang of Four ay matatagpuan sa maraming mga rap metal group na "not in touch with their ancestry enough to realize it".[11] Noong 2020 sinabi ni el-p ng Run the Jewels na ang Gang of Four ay "one the most seminal and influential bands" at "the album Entertainment! specifically is a part of what shaped the producer and writer that I am".[12]
Si Sara Lee ay naging hukom din para sa ika-5 taunang Independent Music Awards upang suportahan ang karera ng mga independiyenteng artista.[13]
Mula noong 2000s, ang banda ay nasiyahan sa muling pagkabuhay sa katanyagan, una dahil sa paglitaw ng mga bagong post-punk revival bands tulad ng Clinic, Liars, the Rapture, Neils Children at Radio 4, at pagkatapos ay ang pagtaas ng Franz Ferdinand, We Are Scientists at Bloc Party.
Mga miyembro ng banda[baguhin | baguhin ang wikitext]
- Huling line-up
- Andy Gill - mga gitara, vocal (1977–1983, 1987–1997, 2004–2020; namatay 2020)
- Thomas McNeice - bass, backing vocals (2008–2020)
- John "Gaoler" Sterry - lead vocals, percussion (2012–2020)
- Tobias Humble - drums (2016–2020)
- Mga nakaraang miyembro
- Jon King - lead vocals, melodica (1977–1983, 1987–1997, 2004–2012)
- Dave Allen - bass, vocals (1977–1980, 2004–2008)
- Hugo Burnham - drums (1977–1983, 2004–2006)
- Busta "Cherry" Jones - bass (1980; namatay 1995)
- Sara Lee - bass, backing vocals (1980–1983)
- Gail Ann Dorsey - bass (1991)
- Mark Heaney - drums (2006–2013)
- Jonny Finnegan - drums (2014–2016)
Discography[baguhin | baguhin ang wikitext]
Mga studio albums[baguhin | baguhin ang wikitext]
- Entertainment! (EMI, 1979) – UK Number 45,[14] Australia Number 39
- Solid Gold (Warner Bros., 1981) – UK Number 52,[14] US Pop Number 190
- Songs of the Free (Warner Bros., 1982) – UK Number 61,[14] US Pop Number 175
- Hard (Warner Bros., 1983) – US Pop Number 168
- Mall (Polydor, 1991)
- Shrinkwrapped (Castle, 1995)[15]
- Return the Gift (V2, 2005) – re-recordings of earlier tracks
- Content (Yep Roc, 2011)
- What Happens Next (Metropolis/Membran, 2015)
- Happy Now (Gill Music Ltd, 2019)[16]
Mga live albums[baguhin | baguhin ang wikitext]
- At the Palace (Mercury, 1984)
- Live...In The Moment (Metropolis, 2016)
Mga compiation albums[baguhin | baguhin ang wikitext]
- The Peel Sessions (1990), Strange Fruit/Dutch East India
- A Brief History of the Twentieth Century (1990), Warner Bros
- 100 Flowers Bloom (1998), Rhino
Extended plays[baguhin | baguhin ang wikitext]
- Yellow (EMI, 1980) – US Pop Number 201
- Another Day/Another Dollar (Warner Bros., 1982) – US Pop Number 195
- The Peel Sessions (16.1.79) (1986), Strange Fruit
- Die Staubkorn Sammlung (Membran, 2015) (credited as Herbert Grönemeyer + Gang of Four)
- Complicit (замешанная) (2018) (download only)
- This Heaven Gives Me Migraine (2020)[17]
- Anti Hero (2020)
Mga Sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]
- ↑ Gallucci, Michael (25 September 2019). "Gang of Four Take Punk in New Direction on 'Entertainment!'". Ultimate Classic Rock. Nakuha noong 2 February 2020.
- ↑ Isler, Scott; Robbins, Ira; Azerrad, Michael. "Gang of Four". Trouser Press. Nakuha noong 25 April 2015.
- ↑ Reynolds, Simon (5 October 2005). "Seize the Time: Gang of Four and the eternal returns of retro rock". Slate.
- ↑ "Gang of Four – Biography, Albums, Streaming Links". AllMusic. Nakuha noong 20 April 2019.
- ↑ Rolling Stone.
{{cite magazine}}: Missing or empty|title=(tulong) - ↑ "Staff Lists: Top 100 Albums of the 1970s | Features". Pitchfork.com. 23 June 2004. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 15 Abril 2013. Nakuha noong 19 February 2012.
- ↑ Fitzgerald, Colin, "The 50 Best Post-Punk Albums Ever: Part 5, Joy Division to Gang of Four", PopMatters.com, 10 April 2020.
- ↑ David Fricke, Rolling Stone, 7 August 1980.
- ↑ Lester, Paul (2008). Gang of Four. Music Sales Group. p. 1.
- ↑ "Top 50 by Nirvana [MIXTAPE]". Inarkibo mula sa ang orihinal noong 18 October 2014. Nakuha noong 8 May 2013.
- ↑ {{cite web | last = | first = | title = Review of Entertainment! | publisher = allmusicguide | accessdate = 28 March 2008 | url = http://www.allmusic.com/album/r7981/review
- ↑ https://twitter.com/gangoffour77_81/status/1268593000722071555/photo/1
- ↑ "Independent Music Awards – Past Judges". Independentmusicawards.com. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 13 July 2011. Nakuha noong 19 February 2012.
- ↑ 14.0 14.1 14.2 "GANG OF FOUR | full Official Chart History | Official Charts Company". Officialcharts.com. Nakuha noong 2020-05-25.
- ↑ Roberts, David (2006). British Hit Singles & Albums (19th pat.). London: Guinness World Records Limited. p. 221. ISBN 1-904994-10-5.
- ↑ "Gang of Four Announce New Album HAPPY NOW, North American Tour". Spin. 14 December 2018. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 18 Agosto 2020. Nakuha noong 29 Agosto 2020.
- ↑ Tan, Emily (14 February 2020). "Gang of Four Pay Homage to Andy Gill with This Heaven Gives Me Migraine". Spin. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 15 Pebrero 2020. Nakuha noong 15 February 2020.