Nick Lowe

Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya
Nick Lowe
Lowe pagkatapos ng isang konsyerto sa Knuckleheads Saloon sa Kansas City, Missouri, noong 2012
Lowe pagkatapos ng isang konsyerto sa Knuckleheads Saloon
sa Kansas City, Missouri, noong 2012
Kabatiran
Pangalan noong ipinanganakNicholas Drain Lowe
Kapanganakan (1949-03-24) 24 Marso 1949 (edad 75)
Walton-on-Thames, Surrey, England
Genre
Trabaho
  • Musician
  • singer-songwriter
Instrumento
  • Vocals
  • bass
  • guitar
  • keyboards
Taong aktibo1966–kasalukuyan
Label
Websitenicklowe.net

Si Nicholas Drain Lowe (ipinanganak noong 24 Marso 1949) ay isang British singer-songwriter, musikero at prodyuser. Ang isang bantog na pigura sa power pop[1] at new wave,[2][3] Lowe ay naitala ang isang string ng mahusay na nasuri nang solo na mga album. Kasabay ng mga tinig, si Lowe ay tumutugtog ng gitara, bass gitara, piano at harmonica.

Kilala siya sa mga kantang "Cruel to Be Kind" (isang US Top 40 single) at "I Love the Sound of Breaking Glass" (isang nangungunang 10 hit sa UK), pati na rin ang kanyang gawaing produksyon kasama si Elvis Costello, Graham Parker, at iba pa. Sumulat din si Lowe ng " (What So Funny 'Bout) Peace, Love, and Understanding", isang hit para kay Costello.[4]

Talambuhay[baguhin | baguhin ang wikitext]

Nag-aral si Lowe ng independiyenteng Woodbridge School sa Suffolk.[5] Sinimulan niya ang kanyang karera sa musika noong 1967, nang sumali siya sa banda na Kippington Lodge, kasama ang kanyang kaibigan sa paaralan na si Brinsley Schwarz. Inilabas nila ang ilang mga walang asawa sa Parlophone record label bilang Kippington Lodge bago nila pinangalanan ang bandang Brinsley Schwarz noong huling bahagi ng 1969 at nagsimulang gumanap ng country at blues-rock. Ang banda ay inilunsad ng kanilang kumpanya ng pamamahala Famepushers Ltd na may hitsura sa Fillmore East ng New York; isang planeload ng mga British journalist ang pinalipad ng Famepushers upang saksihan ang kaganapan, ngunit ang stunt backfired at Brinsley Schwarz ay naging isang stock ng pagtawa hanggang sa maitaguyod nila ang katotohanan sa London pub rock circuit.[6] Sumulat si Lowe ng ilan sa kanyang mga kilalang komposisyon habang ang isang miyembro ng banda, kasama ang "(What So Funny 'Bout) Peace, Love, and Understanding", isang hit para kay Elvis Costello noong 1979; at "Cruel to Be Kind", noong 1979 din, ang solong at pinakamalaking hit sa buong mundo ni Lowe, na isinulat kasama ng kabarkada na si Ian Gomm.[7]

Matapos iwanan si Brinsley Schwarz noong 1975 nagsimulang maglaro ng bass si Lowe sa Rockpile kasama si Dave Edmunds. Noong Agosto 1976, inilabas ni Lowe ang "So It Goes" b / w "Heart of the City", ang unang solong sa label na Stiff Records, kung saan siya ay isang in-house na tagagawa.[7] Ang solong at ang tatak ay pinondohan ng pautang na £ 400 mula kay Lee Brilleaux ng Dr. Feelgood. Muna ang label na iyon EP ay ni Lowe 1977 four-track release Bowi, tila pinangalanan bilang tugon sa David Bowie ni kasabay LP Low. Ang biro ay paulit-ulit nang ginawa ni Lowe ang album na The Rumor na Max bilang isang 'sagot' sa Fleetwood Mac's Rumors. Si Lowe ay nagpatuloy sa paggawa ng mga album sa Matigas at iba pang mga label. Noong 1977 gumawa siya ng album ni Dr. Feelgood, Be Seeing You, na may kasamang "That's It, I Quit", na isinulat ni Lowe. Private Practice, na inilabas sa susunod na taon, ay may kasamang "Milk and Alcohol", na isinulat nina Lowe at Gypie Mayo. Ang kantang ito at "I Love the Sound of Breaking Glass" ay ang tanging komposisyon ng Lowe na naabot ang Nangungunang 10 ng UK Singles Chart.[8]

Dahil ang dalawang pangunahing mang-aawit sa Rockpile ay mayroong mga kontrata sa pagtatala na may magkakaibang mga label at manager ng record, ang mga album ay palaging nai-kredito sa alinman sa Lowe o Edmunds, kaya mayroon lamang isang opisyal na album ng Rockpile, 1980's Seconds of Pleasure, na hindi pa pinakawalan hanggang sa paparamdam ng mga araw ng ang pakikipagtulungan. Ang Seconds of Pleasure ay itinampok ang mga kantang Lowe na "When I Write the Book" at "Heart". Gayunpaman, dalawa sa mga pinakamahalagang solo na album ng pares mula sa panahon, ang Labor of Lust ng Lowe at ang Repeat When Necessary ng Edmunds 'Kapag Kinakailangan, ay mabisang mga album ng Rockpile, tulad ng album na Musical Shapes na ginawa ni Lowe ng Carlene Carter. Ang album na Labor of Lust ng album ni Lowe ay nakatanggap ng isang sertipikasyon ng ginto sa Canada noong Nobyembre 1979.[9]

Sinabi ni Lowe na sinabi na siya ay "nakatakas mula sa malupit na snare drum" sa No Depression, (Setyembre–Oktubre 2001) nang ipaliwanag ang kanyang paglayo sa regular na pop music na mapapatugtog sa mainstream radio.[10]

Ang iba pang mga kilalang kanta ng Lowe ay may kasamang "All Men Are Liars" at "Cruel to Be Kind", kapwa isinulat kasama si Ian Gomm at orihinal na naitala kasama si Brinsley Schwarz para sa kanilang hindi napalabas na huling album na Lahat ng Ngayon . Ang isang re-record ng "Cruel to Be Kind" ay kanyang lamang US Top 40 hit, na umaabot sa No. 12 sa Billboard Hot 100 chart sa 1979.[7]

Noong 1979, ikinasal si Lowe ng mang-aawit ng bansa na si Carlene Carter, anak ng mga kapwa mang-aawit na sina Carl Smith at June Carter Cash at stepdaughter ni Johnny Cash.[11] Inampon niya ang kanyang anak na si Tiffany Anastasia Lowe. Natapos ang kasal noong 1990, ngunit nanatili silang magkaibigan, at si Lowe ay nanatiling malapit sa pamilya Carter/Cash. Tumugtog siya at nagrekord kasama si Johnny Cash, at ang Cash ay naitala ang maraming mga kanta ni Lowe. Ang kasal nina Lowe at Carter noong 1979 ay nakunan ng pelikula at ang footage ang naging batayan para sa pampromosyong video clip para sa "Cruel to Be Kind".

Matapos ang pagkamatay ng Rockpile, si Lowe ay naglibot sa isang panahon kasama ang kanyang banda na Noise to Go at kalaunan kasama ang Cowboy Outfit, na kasama rin ang nabanggit na manlalaro ng keyboard na si Paul Carrack. Si Lowe ay miyembro din ng panandaliang proyekto ng studio na Little Village kasama sina John Hiatt, Ry Cooder at Jim Keltner, na orihinal na nagkasama upang i-record ang 1987 album ni Hiatt na Bring the Family.[7]

Noong 1990 nagsulat siya ng isang kanta, "Who Was That Man?"[12] tungkol sa isang lalaki na namatay sa apoy ng King's Cross. Noong 1992 "(What So nakakatuwa 'Bout) Peace, Love, and Understanding" ay saklaw ni Curtis Stigers sa album ng soundtrack sa The Bodyguard, isang album na nagbebenta ng halos 44 milyong kopya sa buong mundo.[4]

Isang artikulo sa New York Daily News[13] sumipi kay Lowe na nagsabi na ang kanyang pinakadakilang takot sa mga nakaraang taon ay "nananatili sa iyong ginawa noong sikat ka." "Hindi ko nais na maging isa sa mga taong maninipis, may-edad na mga geezer na gumagawa pa rin ng parehong shtick na ginawa nila noong bata pa sila, payat at maganda," aniya. "Iyon ay naghihimagsik at sa halip trahedya." Ang kritiko ng Rock na si Jim Farber ay nagmamasid, "Ang mga kamakailang album ni Lowe, na ehemplo ng bagong At My Age, ay inilipat siya mula sa mga lugar ng nakatatawang pop at animated na bato at naging papel ng isang makamundong balladeer, na nagdadalubhasa sa mga libingan ng boses at kaaya-aya na mga tunog. Ang apat na pinakabagong solo na album ni Lowe na minahan ang kayamanan ng mga musikang Amerikanong ugat, pagguhit sa vintage country, kaluluwa at R&B upang lumikha ng isang matikas na halo ng kanyang sarili.

A white-haired man smiles as he strums his guitar on stage
Gumanap si Lowe sa Eales Blue Festival sa 2019

Noong 2008, naglabas sina Yep Roc at Wastong Records ng isang tatlumpung taong edisyon ng kauna-unahang solo album ni Lowe, na Jesus of Cool (pinamagatang Pure Pop for Now People in the US, na may isang kakaibang listahan ng track). Ang muling pag-isyu ay may kasamang mga track mula sa paglabas ng British at American bilang karagdagan sa maraming mga track ng bonus. Noong Marso 2009, pinakawalan niya ang isang 49-track CD / DVD na pagtitipon ng mga kanta na sumasaklaw sa kanyang buong karera. Inilabas ito ng Wastong Rekord sa UK at Europa, na may pamagat na Quiet Please... The New Best of Nick Lowe.

Noong Setyembre 2010 ay naglabas si Yep Roc ng The Impossible Bird, Dig My Mood at The Convincer sa vinyl sa kauna-unahang pagkakataon, at pagkatapos ng isang isang gabing muling pagsasama ng konsiyerto kasama si Elvis Costello noong Oktubre sa San Francisco,[14] Lowe ay nagsimula sa kanyang unang hindi solo tour ng Estados Unidos na "milenyo na ito." Ang kanyang backing band ay binubuo nina Geraint Watkins (keyboard), Robert Treherne (drums), Johnny Scott (gitara) at Matt Radford (bass). Noong Marso 2011, muling inilabas ni Yep Roc ang solo album ni Lowe na 1979 na Labour of Lust.[15]

Ginampanan ni Lowe ang Glastonbury 2011, na gumaganap ng isang maikling hanay ng mga track ng Brinsley Schwarz sa yugto ng The Spirit of 71, kung saan nilaro sila noong 1971, bago magtungo sa Acoustic Stage para sa isang buong band show. Noong 29 Oktubre 2013, inilabas niya ang kanyang kauna-unahang Christmas album, ang Quality Street, sa Yep Roc Records.[16] Nag-perform siya ng dalawang kanta mula sa album na ito noong 7 December taping ng NPR's Wait Wait... Don't Tell Me!

Noong tagsibol 2019 ay nagsimula siyang mag-tour, sa parehong US at UK, kasama ang American instrumental rock band na Los Straitjackets.[17][18][19] Noong Hunyo 2019 naglaro si Lowe sa Glastonbury Festival.[20]

Personal na buhay[baguhin | baguhin ang wikitext]

Dalawang beses nang ikasal si Lowe. Ang kanyang unang kasal sa mang-aawit ng bansa na si Carlene Carter ay tumagal mula 1979 hanggang 1990. Ikinasal siya sa taga-disenyo na si Peta Waddington noong 2010. Ang mag-asawa ay may isang anak na lalaki, ipinanganak noong 2005.[21]

Kasaysayan ng karera[baguhin | baguhin ang wikitext]

A shot of a white-haired man as he looks away from the camera
Si Lowe noong 2017

Manunulat ng awit[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang mga kilalang kanta ni Lowe ay may kasamang sariling hits:

Sumulat din siya ng mga awit na pinakatanyag sa kanilang mga bersyon ng pabalat:

Ang ilang mga kanta ay isinulat o co-nakasulat para sa mga album na ginawa niya:

Sumulat din si Lowe ng isang bilang ng mga kanta na may matalinong wordplay na kwalipikado bilang "novelties", kasama ng mga ito:

  • "Bay City Rollers We Love You" - naitala bilang "Terry Modern" ng "The Tartan Horde"
  • "I Love My Label" - paean sa label ng United Artists, na inilabas sa Stiff Records
  • "All Men Are Liars"
  • "Half a Boy and Half a Man"

Tagagawa[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang gawain ni Lowe bilang isang tagagawa ay hindi gaanong kapansin-pansin sa kanyang trabaho bilang isang tagapalabas at manunulat ng kanta. Ang kanyang maagang 'magaspang at handa' na istilo ng produksyon ay nakakuha sa kanya ng palayaw na "Basher", na inspirasyon ng kanyang dapat na mga tagubilin sa mga banda na 'bash it out - susubukan natin ito mamaya'. Simula sa kanyang panunungkulan sa Stiff Records bilang isang in-house na prodyuser noong 1976, responsable si Lowe sa paggawa ng ilang benchmark na paglabas ng punk at bagong alon, kasama na ang unang solong "New Rose" ng the Damned, na isinasaalang-alang ang unang English punk solong, pati na rin ang debut album ng pangkat na, Damned Damned Damned. Gumawa rin siya ng unang limang album ni Elvis Costello, mula 1977 hanggang 1981, kasama ang My Aim Is True, This Year's Model, at Armed Forces, na nag-ikot ng maraming pinaslang na mga single sa UK. Ang iba pang mahigpit na kilos na ginawa ni Lowe ay kasama ang punk parody group na Alberto y Lost Trios Paranoias, bagong icon ng alon na Wreckless Eric at mga root rocker na si Mickey Jupp.

Ang iba pang mga kliyente (pareho bago at pagkatapos na umalis si Lowe ng matigas noong 1978) kasama ang Pretenders (ang 1978 sensilyo na solong "Stop Your Sobbing", na isang katamtamang hit ng UK at US); Graham Parker (ang kanyang tinanggap na una at pangatlong album); Dr. Feelgood (maraming mga LP, at ang kanilang pinakamalaking hit single, 1979 na "Milk and Alcohol"); Johnny Cash (ang kanyang 1980 sensilyo na "Without Love", isang menor de edad na hit sa mga tsart ng bansa ng US at Canada); at ang kanyang asawa noon na si Carlene Carter (2 mga album noong 1980 at 1981).

Mula 1982 hanggang 1985, gumawa siya ng materyal para kina Paul Carrack, John Hiatt, ang Fabulous Thunderbirds at the Men They Couldn't Hang. Simula noong kalagitnaan ng 80s, si Lowe ay naging mas pumipili sa kanyang pagpili ng mga gawain sa labas ng produksyon, pinangangasiwaan ang 1986 LP Blood & Chocolate para kay Elvis Costello, isang solong 1988 ("Windows of the World" b / w "1969") para sa mga Pretenders, at ang pansariling pamagat na debut album ng Katydids ng 1990. Pagkatapos nito, si Lowe ay mahalagang nagretiro mula sa paggawa ng mga pagrekord para sa iba pang mga pagkilos, bagaman ang banda ng rock ng bansa na the Mavericks ay hinimok siya na gumawa ng isang track para sa Apollo 13 soundtrack noong 1995.

Impluwensiya[baguhin | baguhin ang wikitext]

Noong 2011 inangkin ng New York Times na, "Ang 40-taong karera ng English singer-songwriter na si Nick Lowe ay bumubuo ng isang kabalintunaan: ang mga awiting isinulat niya ay mas kilala kaysa sa kanya."[4]

Si Alex Turner, ng Arctic Monkeys, ay inilarawan si Lowe bilang isa sa kanyang mga paboritong lyricist.[22] Sa isa pang panayam, sinabi niya na siya ay "tinatangay" at ipinadala sa "back to square one" ng pagsulat ng kanta ni Lowe.[23]

Sakop ng Wilco ang kantang Nick Lowe na "I Love My Label" bilang B-side sa "I Might" (2011) sa kanilang sariling label na dBpm. Si Nick Lowe ay naglibot kasama si Wilco para sa kanilang album na The Whole Love at magpapakita sa mga panauhin sa kanyang "Cruel to Be Kind" at (kasama ang Mavis Staples) ay lumitaw sa entablado para sa isang pabalat ng kanta ng the Band na "The Weight."

Discography[baguhin | baguhin ang wikitext]

Mga Sanggunian[baguhin | baguhin ang wikitext]

  1. ↑ "Brooklyn based Music Blog: Anachronique: Nick Lowe (Power Pop)". Still in Rock. 26 February 2004. Nakuha noong 28 February 2014.
  2. ↑ Cruel to be kind of old[patay na link] "The man originally known as one of the architects of the new wave sound of the '70s – having served as house producer for the legendary Stiff Records, as a pioneer of neo-power pop in his solo albums" New York Daily News 17 June 2007
  3. ↑ "Music Search, Recommendations, Videos and Reviews". AllMusic. Nakuha noong 19 April 2014.[patay na link]
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 Larry Rohter (14 September 2011). "Return of the Man Who Used to Rock". New York Times. Nakuha noong 14 September 2011.
  5. ↑ "Great British Life Norfolk Independent Schools. Retrieved 8 January 2012". Norfolk.greatbritishlife.co.uk. 18 March 2010. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 10 March 2012. Nakuha noong 22 February 2014. Naka-arkibo 10 March 2012[Date mismatch] sa Wayback Machine.
  6. ↑ Birch, Will (2003). No Sleep Till Canvey Island: The Great Pub Rock Revolution. London: Virgin Books. ISBN 0-7535-0740-4.
  7. ↑ 7.0 7.1 7.2 7.3 Strong, Martin C. (2000). The Great Rock Discography (5th pat.). Edinburgh: Mojo Books. pp. 588–589. ISBN 1-84195-017-3.
  8. ↑ Roberts, David (2006). British Hit Singles & Albums (19th pat.). London: Guinness World Records Limited. p. 162. ISBN 1-904994-10-5.
  9. ↑ "GOLD ALBUM(S) Archives - Page 515 of 590". Music Canada. Nakuha noong 14 March 2016.
  10. ↑ Cantwell, David (Setyembre–Oktubre 2001). "His aim is true: Nick Lowe has found the way to play wisdom over witticism". "No Depression". Inarkibo mula sa ang orihinal noong 10 Nobyembre 2013. Nakuha noong 3 Hulyo 2013. In this setting, Lowe says, freed from the 'tyranny of the snare drum,' he's able to sing quietly, the better to explore the deeper nooks and crannies of his mature voice. Naka-arkibo 10 November 2013[Date mismatch] sa Wayback Machine.
  11. ↑ Tobler, John (1992). NME Rock 'N' Roll Years (1st pat.). London: Reed International Books Ltd. p. 329. CN 5585.
  12. ↑ "NICK LOWE lyrics – Who Was That Man?". Nakuha noong 5 November 2014.
  13. ↑ ""Cruel to be kind of old," by Jim Farber, New York Daily News, 17 June 2007". Nydailynews.com. 17 June 2007. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 29 Hunyo 2011. Nakuha noong 22 February 2014. Naka-arkibo 29 June 2011[Date mismatch] sa Wayback Machine.
  14. ↑ "Nick Lowe: the true blue Basher shows up for a friend". The Fortnightly Review. 18 December 2010. Nakuha noong 18 December 2010.
  15. ↑ "Nick Lowe touring w/ full band, playing 4 NY shows (dates)". Brooklyn Vegan. 30 August 2010. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 6 Septiyembre 2010. Nakuha noong 5 September 2010. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (tulong)
  16. ↑ "Stream Nick Lowe's New Holiday Album Quality Street: A Seasonal Selection For All The Family". pastemagazine.com (sa Ingles). Inarkibo mula sa ang orihinal noong 2018-03-10. Nakuha noong 2018-03-09.
  17. ↑ "Tour". Nakuha noong 25 May 2019.
  18. ↑ "Nick Lowe talks about peace, love and Los Straitjackets - HoustonChronicle.com". www.houstonchronicle.com. 26 September 2018. Nakuha noong 25 May 2019.
  19. ↑ "Nick Lowe and Los Straitjackets". Music-News.com. Nakuha noong 25 May 2019.
  20. ↑ McCormick, Neil (28 June 2019). "Nick Lowe's Quality Rock and Roll Review, Acoustic Stage, Glastonbury, review: played with virtuosity and sung with a gorgeous, gliding croon". Nakuha noong 29 June 2019 – sa pamamagitan ng www.telegraph.co.uk.
  21. ↑ Gritten, David (2009-05-08). "Nick Lowe: interview" (sa Ingles). ISSN 0307-1235. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 2018-03-10. Nakuha noong 2018-03-09.
  22. ↑ Orellana, Patricio (26 March 2012). "Alex Turner: "Creo que las cosas eran más cool en el pasado" - Rolling Stone Argentina". Rolling Stone. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 15 August 2018. Nakuha noong 15 August 2018.
  23. ↑ "The Arctic Monkeys' Alex Turner gives props to Nick | It's OK to Like Nick Lowe". Itsoktolikenicklowe.com. 8 July 2011. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 1 October 2012. Nakuha noong 14 April 2012.

 

Mga panlabas na link[baguhin | baguhin ang wikitext]

Kinuha sa "https://tl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nick_Lowe&oldid=2035352"