Teleponong selular

Ang teleponong selular (Kastila: teléfono celular, teléfono móvil; Inggles: cellular phone o mobile phone), selpon (mula sa Ingles na cellphone) o selepono, ay isang uri ng teleponong walang kawad na gumagamit ng mga sityong selular (Ingles: cell site) para sa pakikipagtalastasan. Maaaring gamitin ang teleponong selular sa isang malawak na kalawakan, hindi katulad ng mga tradisyonal na teleponong walang kawad, na mas limitado ang sakop ng senyales nito.

Dagdag pa sa tradisyonal na pagtawag, marami ring serbisyo ang sinusuportahan ng mga teleponong selular, tulad ng mabilisang pagmemensahe (text messaging), elektronikong liham, paggamit ng Internet, atbp. Bawat teleponong selular ay mayroon kaukulang numero na nanggagaling sa tapagbigay ng network upang ito ay makontak. Bagama't karaniwang hindi napipili ang mga numero, sa ilang bansa at serbisyong selular ay may opsyon na pumili ng numerong nais o madaling kabisaduhin na tinatawag na vanity number.

Ito ay inimbento nina John F. Mitchell at Martin Cooper ng kompanyang Motorola noong 1973.

Imprastraktura

Ang kritikal na bentahe na mayroon ang mga modernong cellular network kaysa sa mga nauna nang sistema ay ang konsepto ng frequency reuse na nagpapahintulot sa maraming sabay-sabay na pag-uusap sa telepono sa isang partikular na lugar ng serbisyo. Nagbibigay-daan ito sa mahusay na paggamit ng limitadong spectrum ng radyo na inilalaan sa mga serbisyong mobile, at hinahayaan ang libu-libong subscriber na makipag-usap nang sabay-sabay sa loob ng isang partikular na heyograpikong lugar.

Ang mga dating sistema ay sumasakop sa isang lugar ng serbisyo na may isa o dalawang makapangyarihang pinagbabasehang estasyon na may hanay na hanggang sampu-sampung kilometro (milya), gamit lamang ang ilang hanay ng mga channel ng radyo (mga frequency). Kapag ang ilang channel na ito ay ginagamit na ng mga kostumer, wala nang karagdagang mga customer ang maihahatid hanggang sa isa pang user ay umalis sa isang channel. Hindi praktikal na bigyan ang bawat customer ng isang natatanging channel dahil hindi magkakaroon ng sapat na bandwidth na nakalaan sa serbisyong mobile. Gayundin, nililimitahan ng mga teknikal na limitasyon tulad ng kahusayan ng antenna at disenyo ng receiver ang hanay ng mga frequency na maaaring gamitin ng mga yunit ng kostumer.

Nakukuha ng cellular network ng sistemang mobile phone ang pangalan nito mula sa paghahati sa lugar ng serbisyo sa maraming maliliit na selula, bawat isa ay may pinagbabasehang estasyon na may (halimbawa) isang kapaki-pakinabang na hanay sa pagkakasunud-sunod ng isang kilometro (milya). Ang mga sistemang ito ay may dose-dosenang o daan-daang posibleng mga channel na nakalaan sa kanila. Kapag ang isang subscriber ay gumagamit ng isang ibinigay na channel para sa isang koneksyon sa telepono, ang dalas na iyon ay hindi magagamit para sa iba pang mga kostumer sa lokal na selula at sa mga katabing selula. Gayunpaman, ang mga selula sa malayo ay maaaring muling gamitin ang channel na iyon nang walang panghihimasok dahil ang handset ng subscriber ay masyadong malayo para matukoy. Ang kapangyarihan ng transmitter ng bawat pinagbasehang estasyon ay pinag-ugnay upang mahusay na magserbisyo sa sarili nitong selula, ngunit hindi upang makagambala sa mga selula na mas malayo.

Tingnan din

Smartphone, isang teleponong selular, minsan tumutukoy sa isang portableng kompyuter na gumagamit ng touchscreen.

Mga Sanggunian

Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa pagpapalawig nito.