The Blue Bird (kuwentong bibit)
Ang "The Blue Bird" (Asul na Ibon) ay isang Pranses na pampanitikang kuwentong bibit ni Madame d'Aulnoy, na inilathala noong 1697.[1] Isang pagsasalin sa Ingles ang isinama sa The Green Fairy Book, 1892, na kinolekta ni Andrew Lang.[2][3][4]
Ang kuwento ay Aarne–Thompson tipo 432, The Prince as Bird. Kasama sa iba sa ganitong uri ang "The Feather of Finist the Falcon", "The Green Knight", at "The Greenish Bird".
Kasaysayan ng publikasyon
[baguhin | baguhin ang wikitext]Ang kuwento ng "The Blue Bird" (L'Oiseau Bleu) ay isa sa pinakasikat na kuwentong bibit ni Madame d'Aulnoy[5] may mga republikasyon sa ilang pagtitipon.[6]
Ang kuwento ay pinalitan ng pangalan na Limang Kahanga-hangang Itlog at inilathala sa pinagsama-samang mga kuwentong Bibit na pinakagusto ng aking mga anak sa lahat.[7]
Pamana
[baguhin | baguhin ang wikitext]Ang kuwento ay isa sa marami mula sa panulat ni d'Aulnoy na inakma sa entablado ni James Planché, bilang bahagi ng kaniyang Fairy Extravaganza.[8][9][10] Ang kuwento ay muling pinamagatang King Charming, or the Blue Bird of Paradise nang iniangkop sa entablado.[11][12]
Mga varyant
[baguhin | baguhin ang wikitext]Europa
[baguhin | baguhin ang wikitext]Sa isang kuwentong Griyego, ang The Merchant's Daughter, si Daphne, ang bunso sa mga anak na babae ng titular na mangangalakal, ay humiling sa kaniyang ama na dalhin sa kaniya ang "The Golden Ring". Ang Golden Ring ay isang prinsipe mula sa ibang bansa (India) na, pagkatapos makilala ang mangangalakal, ay nagsabi sa kaniya na nakita niya si Daphne sa kaniyang mga panaginip at nais na pakasalan siya—isang kaganapan na katulad ng mga variant ng Iskandinabya na kuwento na The Green Knight. Binigyan ng mangangalakal ang kaniyang anak na babae ng isang sulat, isang tasa at ang gintong singsing. Nag-metamorphosis ang prinsipe sa isang kalapati upang salubungin si Daphne sa tabi ng kaniyang bintana nang palihim. Naiinggit sa kaniyang nakatagong kaligayahan, nakita ng kaniyang mga kapatid na babae na ang isang kutsilyo sa loob ng tasa at ipinatawag ang prinsipe upang saktan habang nasa anyong ibon. Si Daphne ay nagsusuot bilang panlalaki, tumulak sa India, at gumala sa kaharian ng kaniyang prinsipe. Habang nasa daan, narinig niya ang pag-uusap ng dalawang ibon tungkol sa paraan ng pagpapagaling sa prinsipe.[13]
Pagbanggit sa iba pang akda
[baguhin | baguhin ang wikitext]Sa autobiograpiya na The Words mula kay Jean-Paul Sartre, binanggit ng may-akda ang The Blue Bird bilang isa sa mga unang librong nagustuhan niya noong bata pa siya.
Sa balete, ang The Sleeping Beauty, ang Bluebird at si Prinsesa Florine ay nagpakita sa pagdiriwang ng kasal ni Aurora.
Mga sanggunian
[baguhin | baguhin ang wikitext]- ↑ Miss Annie Macdonell and Miss Lee, translators. "The Blue Bird Naka-arkibo 2020-02-21 sa Wayback Machine." The Fairy Tales of Madame D'Aulnoy. London: Lawrence and Bullen, 1892.
- ↑ Andrew Lang, The Green Fairy Book, "The Blue Bird"
- ↑ Buczkowski, Paul. "The First Precise English Translation of Madame D'Aulnoy's Fairy Tales." Marvels & Tales 23, no. 1 (2009): 59-78. www.jstor.org/stable/41388901.
- ↑ Palmer, Nancy, and Melvin Palmer. "English Editions of French "Contes De Fees" Attributed to Mme D'Aulnoy." Studies in Bibliography 27 (1974): 227-32. www.jstor.org/stable/40371596.
- ↑ Planché, James Robinson. Fairy Tales by The Countess d'Aulnoy, translated by J. R. Planché. London: G. Routledge & Co. 1856. p. 610.
- ↑ Thirard, Marie-Agnès. "Les contes de Madame d'Aulnoy: lectures d'aujourd'hui". In: Spirale. Revue de recherches en éducation, n°9, 1993. Littérature enfantine / de jeunesse, sous la direction de Francis Marcoin. pp. 87-100. [DOI: https://doi.org/10.3406/spira.1993.1768] www.persee.fr/doc/spira_0994-3722_1993_num_9_1_1768
- ↑ Shimer, Edgar Dubs. Fairy stories my children love best of all. New York: L. A. Noble. 1920. pp. 213-228.
- ↑ Feipel, Louis N. "Dramatizations of Popular Tales." The English Journal 7, no. 7 (1918): p. 444. Accessed June 25, 2020. doi:10.2307/801356.
- ↑ Buczkowski, Paul. "J. R. Planché, Frederick Robson, and the Fairy Extravaganza." Marvels & Tales 15, no. 1 (2001): 42-65. Accessed June 25, 2020. www.jstor.org/stable/41388579.
- ↑ MacMillan, Dougald. "Planché's Fairy Extravaganzas." Studies in Philology 28, no. 4 (1931): 790-98. Accessed June 25, 2020. www.jstor.org/stable/4172137.
- ↑ Adams, W. H. Davenport. The Book of Burlesque. Frankfurt am Main, Germany: Outlook Verlag GmbH. 2019. p. 74. ISBN 978-3-73408-011-1
- ↑ Planché, James (1879). Croker, Thomas F.D.; Tucker, Stephen I. (mga pat.). The extravaganzas of J. R. Planché, esq., (Somerset herald) 1825-1871. Bol. 4. London: S. French. pp. Vol 4, pp. 89-90.
{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ Baring, Maurice. The Blue Rose Fairy Book. New York: Maude, Dodd and Company. 1911. pp. 193-218.