Biancabella at ang Ahas

Ang Biancabella at ang Ahas ay isang Italyanong panitikang kuwentong bibit na isinulat ni Giovanni Francesco Straparola sa The Facetious Nights of Straparola.

Isinama ni Italo Calvino ang isang pagkakaibang Piedmontese na The Snake, na may ilang elemento mula sa bersiyong Toscano, habang binabanggit ang malawak na paghahalili sa pagitan ng istilo ng kuwento ni Straparola sa tabi ng pagiging payak ng kuwentong-bayan.

Ito ay Aarne-Thompson tipo 706, ang babaeng walang kamay. Kasama sa iba pang variant ng kuwentong ito ang The Girl Without Hands, Penta of the Chopped-off Hands, The Armless Maiden, at The One-Handed Girl.

Buod

Ang isang markes ay walang anak. Isang araw, ang kaniyang asawa ay natulog sa hardin, at isang damong ahas ang dumulas sa kaniyang sinapupunan. Hindi nagtagal, siya ay nabuntis at nanganak ng isang batang babae na may nakabalot na ahas sa kaniyang leeg; ang mga hilot ay natakot, ngunit ang ahas ay dumulas sa hardin nang hindi sinasaktan ang sinuman.

Ang batang babae ay pinangalanang Biancabella. Nang magsampung taong gulang na siya, kinausap siya ng ahas sa hardin, sinabi sa kaniya na siya ang kaniyang kapatid na si Samaritana, at kung susundin siya ni Biancabella, magiging masaya siya ngunit kaawa-awa kung hindi. Pagkatapos ay inutusan siya ng ahas na magdala ng dalawang balde, isa ng gatas at isa ng rosewater. Pagbalik ni Biancabella sa bahay, nalungkot siya kaya tinanong siya ng kaniyang ina kung ano ang ikinalungkot niya. Hiningi ni Biancabella ang mga balde na ibinigay sa kaniya ng kaniyang ina, at dinala niya ito sa hardin. Pagkatapos ay pinaligo ng ahas si Biancabella sa mga balde. Lalo siyang gumanda, at kapag sinuklay ang kaniyang buhok ay nalaglag ang mga hiyas, at kapag nahugasan ang kaniyang mga kamay, nalaglag ang mga bulaklak.

Nakaakit ito ng maraming manliligaw. Sa wakas, pumayag ang kaniyang ama na pakasalan siya kay Ferrandino, Hari ng Napoles. Pagkatapos ng kasal, tinawagan ni Biancabella si Samaritana, ngunit hindi siya pinuntahan ng ahas. Napagtanto ni Biancabella na malamang na sinuway siya at nagdadalamhati sa ahas, ngunit umalis kasama ang kaniyang asawa. Ang madrasta ni Ferrandino, na gustong pakasalan siya sa isa sa kaniyang mga pangit na anak na babae, ay nagalit. Makalipas ang ilang panahon, kinailangan ni Ferrandino na makipagdigma; habang wala siya, inutusan ng kaniyang madrasta ang kaniyang mga utusan na kunin si Biancabella at patayin, na nagbabalik ng patunay ng kaniyang pagkamatay. Kinuha nila siya, at habang hindi nila siya pinatay, dinukit nila ang kaniyang mga mata at pinutol ang kaniyang mga kamay. Nagsabi ang madrasta na ang kaniyang sariling mga anak na babae ay namatay, at ang reyna ay nalaglag at nagkasakit; pagkatapos, inilagay niya ang sariling anak sa higaan ni Biancabella. Si Ferrandino, na bumalik, ay labis na nabalisa.

Nanawagan si Biancabella kay Samaritana na hindi pa rin dumarating. Isang matandang lalaki ang nagdala sa kaniya sa kaniyang tahanan; sinaway siya ng kaniyang asawa, dahil tiyak na pinarusahan siya sa ilang krimen, ngunit iginiit niya. Hiniling ni Biancabella sa isa sa kaniyang tatlong anak na babae na suklayin ang kaniyang buhok; ayaw ng matandang babae na maging utusan ang kaniyang anak, ngunit sumunod ang dalaga at lumabas ang mga hiyas sa buhok ni Biancabella. Laking tuwa ng pamilya dahil nailigtas niya sila sa kahirapan. Pagkaraan ng ilang sandali, hiniling ni Biancabella sa matanda na ibalik siya sa kung saan siya natagpuan, at doon ay tinawag niya si Samaritana hanggang sa tuluyang naisipan niyang magpakamatay. Lumitaw si Samaritana para pigilan siya, at humingi ng tawad si Biancabella. Ibinalik ni Samaritana ang kaniyang mga mata at kamay, at pagkatapos ay nagbagong-anyo siya bilang isang babae.

Pagkaraan ng ilang panahon, ang magkapatid na babae, ang matandang lalaki at babae, at ang kanilang mga anak na babae ay nagtungo sa Napoles, kung saan ang Samaritana ay nagtayo sa kanila ng isang bahay sa mahiwagang paraan. Nakita ni Ferrandino ang mga babae, at sinabi nila sa kaniya na sila ay ipinatapon at pumunta doon upang manirahan. Dinala niya ang mga babae ng korte, kasama ang kaniyang madrasta, sa kastilyo, kung saan sinabihan ni Samaritana ang isang utusan na kantahin ang kuwento ni Biancabella nang hindi kasama ang mga pangalan. Pagkatapos ay tinanong niya kung ano ang nararapat na parusa. Ang madrasta, na nag-iisip na umiwas sa paunawa, ay nagsabi na dapat siyang ihagis sa isang mainit na pugon. Sinabi ni Samaritana sa hari ang katotohanan; Inutusan ni Ferrandino na itapon ang madrasta sa pugon, pinakasalan ng maayos ang tatlong anak ng matanda, at namuhay ng masaya kasama si Biancabella hanggang sa mamatay ito, at ang kaniyang anak ang humalili sa kaniya.