Pumunta sa nilalaman

Simbahan ng San Carlo alle Quattro Fontane

Mga koordinado: 41°54′6.6″N 12°29′26.7″E / 41.901833°N 12.490750°E / 41.901833; 12.490750
Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya
Simbahan ng San Carlos sa Apat na Balon
San Carlo alle Quattro Fontane
Patsada ng Simbahan ng San Carlo alle Quattro Fontane ni Francesco Borromini
Relihiyon
PagkakaugnayKatoliko Romano
ProbinsyaRoma
Katayuang eklesyastikal o pang-organisasyonSimbahang parokya
PamumunoP. Pedro Aliaga Asensio
Taong pinabanal1646
Lokasyon
LokasyonRoma, Italya
Mga koordinadong heograpikal41°54′6.6″N 12°29′26.7″E / 41.901833°N 12.490750°E / 41.901833; 12.490750
Arkitektura
(Mga) arkitektoFrancesco Borromini
Urisimbahan
IstiloBaroque
Groundbreaking1638
Mga detalye
Direksyon ng harapanHilagang-kanluran
Haba20 metro (66 tal)
Lapad12 metro (39 tal)
Websayt
sancarlino-borromini.it


Ang simbahan ng San Carlo alle Quattro Fontane (Simbahan ng San Carlos sa Apat na Balong), na tinawag ding San Carlino (Munting San Carlos), ay isang simbahang Katoliko Romano sa Roma, Italya . Ang simbahan ay idinisenyo ng arkitekto na si Francesco Borromini at ito ang kaniyang unang independiyenteng komisyon. Ito ay isang tanyag na obra maestra ng arkitekturang Baroque, na itinayo bilang bahagi ng isang complex ng mga kumbento sa Burol Quirinal para sa mga Español na Orden Trinitaria, isang ordeng nakatuon sa pagpapalaya ng mga alipin na Kristiyano. Natanggap ni Borromini ang komisyon noong 1634, sa ilalim ng patronahe ni Kardinal Francesco Barberini, na ang palasyo ay nasa tapat ng kalsada. Gayunpaman, ang pagsuporta sa pagpopondo nito ay hindi nagtagal dumaan ang pagpapatayo ng gusali sa ilang pagsubok pampinansiyal.[1] Ito ay isa sa hindi bababa sa tatlong simbahan sa Roma na alay sa San Carlo, kabilang ang San Carlo ai Catinari at San Carlo al Corso .

Kasaysayan

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Noong 1630s, ang mga monghe ng Ordeng Trinitaria ay naghahanap ng isang arkitekto upang magtayo ng isang simbahan na kumokonekta sa kanilang monasteryo. Nag-alok pa si Francesco Boromini na kumpletuhin ang komisyon nang walang bayad upang masimulan ang kaniyang hanapbuhay bilang isang solo arkitekto.[2]

Ang mga monastikong gusali at ang klaustro ay nakumpleto muna pagkatapos ang pagtatayo naman ng simbahan ang nangyari sa panahon ng 1638-1641 at noong 1646 ito ay inilaan kay San Carlos Borromeo. Bagaman ang idea para malaahas na patsada ay marahil napag-isipan nang maaga, marahil sa kalagitnaan ng 1630s, itinayo lamang ito sa pagtatapos ng buhay ni Borromini at ang itaas na bahagi ay hindi nakumpleto hanggang sa pagkamatay ng arkitekto.[3]

Ang lugar para sa bagong simbahan at ang monasteryo nito ay nasa timog-kanlurang sulok ng "Quattro Fontane" na tumutukoy sa apat na balong ng sulok na nakatakda sa pahilig sa interseksiyon ng dalawang kalsada, ang Strada Pia at ang Strada Felice. Ang hugis-itlog na simbahan ni Bernini na Sant'Andrea al Quirinale ay itinatayo malayo-layo pa sa Strada Pia.

Ang mga inskripsiyong natagpuan sa San Carlo, isang mahalagang mapagkukunan sa paglalarawan ng kasaysayan ng simbahan, ay nakolekta at nailathala ni Vincenzo Forcella.[4]

Arkitekto

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Nagmula sa mababang uri si Francesco Borromini (1599–1667), ngunit nakilala siya dahil sa mga komisyon para sa maliliit na simbahan sa Europa. Si Borromini ay nakilala bilang isang ama ng arkitekturang baroko matapos makumpleto ang kaniyang kauna-unahang proyekto sa solo–San Carlo alle Quattro Fontane.[5]

Unang nakita ni Borromini ang kaniyang interes sa arkitektura sa kaniyang mga paglalakbay sa Milano, kung saan ipinadala siya ng kaniyang ama upang obserbahan ang paghahawi ng bato. Ang kaniyang interes ay humantong sa mga taon ng pagsasanay sa arkitektura at eskultura na naging sanhi ng lumalaking utang sa kaniyang ama. Tumakas si Borromini sa Roma upang maiwasan ang kaniyang utang at nakita ang sarili bilang prominenteng estudyante sa ilalim ng tanyag na Italyanong arkitektong si Carlo Maderno. Magkasama, nagtatrabaho sina Maderno at Borromini sa maraming mga dakilang gawaing pang-arkitektura, Basilika ni San Pedro, Palazzo Barberini, Sant'Andrea della Valle, hanggang sa namatay si Maderno at nakita ni Borromini ang kaniyang sarili na nagtatrabaho bilang isang nag-iisang barokong arkitekto.[5]

Disenyo

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Panlabas

[baguhin | baguhin ang wikitext]
Seksiyon ng San Carlo alle Quattro Fontane, ca. 1730

Ang lukong-tambok na patsada ng San Carlo ay umiinog sa di-klasikong paraan. Ang matangkad na mga haliging Corintio ay nakatayo sa mga pedestal at nagdadala ng mga pangunahing entablamiento; tinukoy nito ang pangunahing balangkas ng dalawang palapag at ang dibisyon ng tatluhang bahagi. Sa pagitan ng mga haligi, ang mas maliit na mga haligi kasama ang kanilang mga entablamiento ay habi sa likod ng mga pangunahing haligi at sa kuwadro ay binabalot nila ang mga nitso, bintana, iba't ibang eskultura pati na rin ang pangunahing pintuan, ang gitnang hugis-itlog na ediculo ng itaas na pagkakasunud-sunod at ang hugis-itlog na nakakuwadrong medalyon na itinataas ng mga anghel Ang medalyon ay naglalaman ng isang 1677 fresco ni Pietro Giarguzzi ng Banal na Santatlo. Sa itaas ng pangunahing pasukan, ang mga hermang cherubim ay nakabalangkas sa sentral na pigura ni San Carlos Borromeo ni Antonio Raggi at sa magkabilang panig ay ang mga estatwa nina San Juan ng Matha at San Felix ng Valois, ang mga nagtatag ng Orden Trinitaria.[6]

Panloob

[baguhin | baguhin ang wikitext]
Ang plano ng Simbahan ng San Carlo alle Quattro Fontane.

Ang pag-angat ng arkitekturang baroko ang nag-udyok kay Borromini na buhayin ang kaniyang pinagmulan sa eskultura sa pamamagitan ng paglikha ng di-inaasahang mga kumbinasyon ng mga kurba at mga hugis-parihaba na anyo sa kaniyang gawa.[7] Ang mga proposiyon ng katawan ng tao ay ginawang batayan ng mga barokong arkitekto noong ika-17 siglo. Hindi klasikal ang diwa ni Borromini dahil ibinatay niya ang kaniyang mga disenyo sa mga heometrikong pigura.[5]

Ang loob ng simbahan ay kapwa pambihira at kumplikado. Ang tatlong pangunahing bahagi ay maaaring makilala patayo bilang ang mas mababang pagkakasunud-sunod sa antas ng lupa, ang sona ng paglipat ng mga pecina at ang hugis-itlog na simboryong makaha na may hugis-itlog na parol.[6]

Ang simboryo na may kabigha-bighaning disenyong heometriko

Mga tala

[baguhin | baguhin ang wikitext]
  1. ↑ Blunt, Anthony. Borromini, 1979, Belknap Harvard, p. 53
  2. ↑ Troolin, Amy. "The Architecture of San Carlo alle Quattro Fontane". Study.com. Nakuha noong Setyembre 13, 2019.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link) CS1 maint: url-status (link)
  3. ↑ Blunt, A. 1979, p. 71, 76-80. Blunt considers whether Borromini at San Carlo or Pietro da Cortona with his design for Santi Luca e Martina was the first to plan a curved church facade and decides in favour of Cortona, p. 76
  4. ↑ V. Forcella, Inscrizioni delle chese e d' altre edifici di Roma, dal secolo XI fino al secolo XVI Volume III (Roma: Fratelli Bencini, 1873), pp. 261-273 [in Italian and Latin].
  5. ↑ 5.0 5.1 5.2 Otto, Christian (Setyembre 21, 2019). "Francesco Borromini". Encyclopaedia Britannica. Nakuha noong Oktubre 27, 2019.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link) CS1 maint: url-status (link)
  6. ↑ 6.0 6.1 Blunt, A. Borromini, 1979, p.52-84
  7. ↑ Sorabella, Jean (Oktubre 2003). "Baroque Rome". The Met. Nakuha noong Setyembre 27, 2019.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link) CS1 maint: url-status (link)

Mga sanggunian

[baguhin | baguhin ang wikitext]
  • Blunt, Anthony (1979). Borromini . Cambridge: Harvard University Press. ISBN Blunt, Anthony (1979). Blunt, Anthony (1979).
  • Steinberg, Leo (1977). Ang San Carlo Alle Quattro Fontane ni Borromini . New York: Garland Pub. ISBN Steinberg, Leo (1977). Steinberg, Leo (1977).
  • Portoghesi, Paolo (2001). Storia Di San Carlino Alle Quattro Fontane (sa Italyano). Roma: Newton at Compton. ISBN Portoghesi, Paolo (2001). Portoghesi, Paolo (2001).
  • Troolin, Amy (nd ). Ang Arkitektura ng San Carlo alle Quattro Fontane . Pag-aaral.com. Web
  • Otto, Christian (2019). Francesco Borromini . Encyclopaedia Britannica. Web
  • Sorabella, Jean (2003). Baroque Rome . Ang Met. Web
  • Mansure, Adil, at Skender Luarasi, eds. Paghahanap ng San Carlino: Mga Nakolektang Pananaw sa Geometry ng Baroque. Rout74, 2019.
[baguhin | baguhin ang wikitext]
Kinuha sa "https://tl.wikipedia.org/w/index.php?title=Simbahan_ng_San_Carlo_alle_Quattro_Fontane&oldid=2028066"