Renasimyentong Italyano

Renasimyentong Italyano

Clockwise from top: Mona Lisa ni Leonardo Da Vinci Tanaw ng Florencia, kung saan ipinanganak ang Renasimiyento Ang Palasyo ng Doge sa Venezia Basilika ni San Pedro sa Roma, ang pinakatanyag na obrang arkitektura ng Renasimiyento Galileo Galilei, Tuscanong siyentista at tagapagtatag ng pamamaraang pang-eksperimento Machiavelli, may-akda ng Ang Prinsipe Christopher Columbus, manlalakbay at kolonyalista mula sa Genoa na kung saan ang mga layag ang nagpasimuno ng Europeong kolonisasyon ng Bagong Daigdig Paglikha kay Adan ni Michelangelo
Petsa	Ika-14 na siglo – Ika-17 siglo
Lugar	Mga Italyanong estadong lungsod
Mga sangkot	Lipunang Italyano
Kinalabasan	Transisyon mula sa Gitnang Kapanahunan papuntang Modernong panahon Pagkalat ng Renasimiyento sa mga nalalabing lugar sa Europa Development of kapitalismo, pagbabangko, merkantilismo, at pagtutubos: simula ng Europeong Dakilang Pagkakalayo Mga manunuklas mula sa mga Italyanong maritimang republika na naglingkod sa ilalim ng mga Europeong monarko, na nagbukas ng Panahon ng Pagtuklas Muling pagtuklas ng humanismo at ng kulturang Griyego-Romano Ang literatura, pagpipinta, eskultura, arkitektura, at musika ng Renasimiyento ay may matinding implumwensiya sa pag-unlad ng mga sining Ang mga digmaang Renasimiyento ay humantong sa matinding pagbabago sa kasaysayan ng diplomasya at pakikidigma Malaki ang papel ng mga Italyanong unibersidad sa pag-usbong ng himagsikang pang-agham Pagtindi ng kapangyarihang temporal ng Papa na humantong sa Repormasyon, sa Kontra-Reporma, at mga Digmaang relihiyong Europeo

Ang Renasimyentong Italyano (Italyano: Rinascimento [rinaʃʃiˈmento]) ay isang panahon sa kasaysayang Italyano na sumasaklaw sa sa ika-15 (Quattrocento) at ika-16 (Cinquecento) na siglo, na bumuo ng isang kulturang kumalat sa buong Europa at minarkahan ang paglipat mula sa Gitnang Kapanahunan tungo sa modernidad. (Ang mga tagataguyod ng isang "mahabang Renaissance" ay naninidnigang nagsimula ito noong ika-14 na siglo (Trecento) at tumagal hanggang sa ika-17 siglo (Seicento)). Ang salitang Pranses na renaissance ( rinascimento sa Italyano) ay nangangahulugang "muling pagsilang" at tumutukoy sa panahon bilang isa sa muling pagkabuhay muli ng kultura at pagpapanibagong-interes sa klasikong sinaunang panahon pagkatapos ng mga daang siglo kung saan inilarawan ng mga humanista ng Renasimyento bilang "mga Madilim na Panahon". Ginamit Renasimiyentong may-akda na si Giorgio Vasari ang salitang "Muling pagkabuhay" sa kaniyang Buhay ng mga Pinakamahusay na Pintor, Eskultor, at Arkitekto noong 1550, ngunit ang konsepto ay kumalat lamang noong ika-19 na siglo, matapos ang gawain ng mga iskolar tulad nina Jules Michelet at Jacob Burckhardt.