De-Stalinisasyon
Ang De-Stalinisasyon (Ruso: десталинизация, romanisado: destalinizatsiya) ay serye ng repormang pampolitika sa Unyong Sobyetiko at Silangang Bloke pagkatapos ng ang kamatayan ng matagal nang pinuno Joseph Stalin noong 1953, at the thaw na dulot ng pag-akyat ni Nikita Khrushchev sa kapangyarihan,[1] at ang kanyang lihim na talumpati noong 1956 na "On the Cult of Personality and Its Consequences", na tumuligsa sa Stalin's cult of personality at ang Stalinistang sistemang pampulitika.
Mga Monumento kay Stalin ay inalis, ang kanyang pangalan ay inalis sa mga lugar, gusali, at ang estado anthem, at ang kanyang katawan ay inalis mula sa Lenin Mausoleum (mula 1953 hanggang 1961 na kilala bilang Lenin at Stalin Mausoleum) at inilibing. Ang mga repormang ito ay sinimulan ng sama-samang pamumuno na humalili sa kanya pagkatapos ng kanyang kamatayan noong 5 Marso 1953, na binubuo ni Georgi Malenkov, Premier ng Unyong Sobyet; Lavrentiy Beria, pinuno ng Ministry of the Interior; at Nikita Khrushchev, Unang Kalihim ng Central Committee ng [[Communist Party of the Soviet Union] ]] (CPSU).
Mga isyu sa terminolohiya[baguhin | baguhin ang wikitext]
Ang terminong de-Stalinization ay isa na nakakuha ng pera sa parehong Russia at sa Western world pagkatapos ng dissolution of the Soviet Union, ngunit hindi kailanman ginamit noong [[History]. ng Unyong Sobyet (1953–1964)|panahon ng Khrushchev]]. Gayunpaman, ang mga pagsisikap sa de-Stalinization ay itinakda sa oras na ito ni Khrushchev at ng Pamahalaan ng Unyong Sobyet sa ilalim ng pagkukunwari ng "pagtagumpayan/paglalantad ng kulto ng personalidad", na may matinding pagpuna kay Joseph Stalin. 's "panahon ng kulto ng personalidad".[2] Gayunpaman, bago ang Khrushchev's "Secret Speech" sa [[20th Congress of the Communist Party of the Soviet Union] |20th Party Congress]], walang direktang kaugnayan sa pagitan ni Stalin bilang isang tao at "ang kulto ng personalidad" na hayagang ginawa ni Khrushchev o ng iba pa sa loob ng partido, bagama't ang mga dokumento sa archival ay nagpapakita na ang matinding pagpuna kay Stalin at [[Stalinismo|kanyang ideolohiya] ] itinampok sa mga pribadong talakayan ni Khruschchev sa Presidium of the Supreme Soviet.[2]
"Silent de-Stalinization"[baguhin | baguhin ang wikitext]
Ang de-Stalinization ay nangangahulugan ng pagwawakas sa papel ng malakihang forced labor sa ekonomiya. Ang proseso ng pagpapalaya sa Gulag mga bilanggo ay sinimulan ni Lavrentiy Beria. Hindi nagtagal ay tinanggal siya sa kapangyarihan, inaresto noong 26 Hunyo 1953, at pinatay noong 24 Disyembre 1953. Si Khrushchev ay lumabas bilang pinakamakapangyarihang politiko ng Sobyet.[3] Isang panahon ng "silent de-Stalinization" kasunod na naganap, habang ang rebisyon ng mga patakaran ni Stalin ay ginawa ng lihim, at madalas na walang paliwanag. May mga panganib sa pagtuligsa kay Stalin habang inilagay siya sa isang pedestal kapwa sa tahanan at sa mga komunista sa ibang bansa.[4] Ang panahong ito ay nakakita ng ilang hindi naisapubliko political rehabilitation,[5] sa pamamagitan ng mga tao at grupo gaya ni Marshal [[Mikhail Tukhachevsky] ], Politburo miyembro Robert Eikhe at Jānis Rudzutaks, ang mga pinatay sa Leningrad Affair,[6] at ang paglabas ng "Article 58ers". [5] Gayunpaman, dahil sa malaking pagdagsa ng mga bilanggo na bumalik mula sa mga kampo (90,000 bilanggo noong 1954–55 lamang), hindi ito maaaring magpatuloy.[5]
Anastas Mikoyan, isang malapit na kaalyado ni Khrushchev, ay may mahalagang papel sa maagang proseso ng de-Stalinization. Noong Marso 1954, nanawagan siya para sa rehabilitasyon ng makata Yeghishe Charents, isang biktima ng Purges, sa isang talumpati sa Yerevan sa kanyang katutubong Armenia.Maling banggit (Nawawala ang pangsara na </ref> para sa <ref> tag); $2 Siya pagkatapos ay gumanap ng isang nangungunang papel sa rehabilitasyon ng political prisoners, at nagtrabaho kasama si Lev Shahumyan (anak ng Bolshevik revolutionary Stepan Shahumyan) at Gulag bumalik Alexei Snegov at Olga Shatunovskaya sa concheve ng pangangailangan ng pagtuligsa kay Stalin.[7][8] Noong Disyembre 1955, iminungkahi ni Khrushchev na isang komisyon ang itatag upang imbestigahan ang mga aktibidad ni Stalin sa ngalan ng Presidium. Natukoy ng pagsisiyasat na ito na sa 1,920,635 na naaresto para sa mga aktibidad na anti-Sobyet, 688,503 (35.8 porsyento) ang pinatay.
- ↑ Hunt, Michael H. (2015). Nagbago ang mundo: 1945 hanggang sa kasalukuyan. Oxford University Press. p. 153. ISBN 978-0-19-937102-0. OCLC 907585907.
- ↑ 2.0 2.1 Jones, Polly (7 Abril 2006). The Dilemmas of De-Stalinization: Negotiating Cultural and Pagbabagong Panlipunan sa Panahon ng Khrushchev. Routledge. pp. 2–4. ISBN 978-1-134-28347 -7.
- ↑ "soviethistory.org". Inarkibo mula sa ang orihinal noong 30 Marso 2014. Nakuha noong 26 Disyembre 2013.
- ↑ books?id=vh7nAAAAMAAJ National Republic. Bol. 44–45. 1956. p. 9.
{{cite book}}: Check|url=value (tulong) - ↑ 5.0 5.1 5.2 Adler, Nanci (1 Pebrero 2004). PA21 The Gulag Survivor: Beyond the Soviet System. Transaction Publishers. pp. 21–22. ISBN 978-1-4128-3712-5.
{{cite book}}: Check|url=value (tulong) - ↑ Boterbloem, Kees (28 August 2013). A History of Russia and Its Empire: From Mikhail Romanov to Vladimir Putin. Rowman & Littlefield Publishers. p. 261. ISBN 978-0-7425-6840-2.
- ↑ Cohen, Stephen F. (2011). The Victims Return: Survivors of the Gulag After Stalin. London: I. B. Tauris at Kumpanya. pp. 89–91. ISBN 9781848858480.
- ↑ Smith, Kathleen E. (2017). Moscow 1956: The Silenced Spring. Cambridge, MA: Harvard University Press. ISBN 9780674972001.