Kasaysayang militar ng Pilipinas

Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya

Ang kasaysayan ng militar ng Pilipinas ay nailalarawan sa pamamagitan ng mga digmaan sa pagitan ng mga kaharian ng Pilipinas [1] at ng mga kapitbahay nito sa panahon ng precolonial at pagkatapos ay isang panahon ng pakikibaka laban sa mga kolonyal na kapangyarihan tulad ng Espanya at Estados Unidos, pananakop ng Imperyo ng Japan noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig at pakikilahok sa mga salungatan sa Asya pagkatapos ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig tulad ng Korean War at Vietnam War . Nakipaglaban din ang Pilipinas sa isang komunistang insurhensiya at isang secessionist na kilusan ng mga Muslim sa katimugang bahagi ng bansa.

Prehistorikong Tiempo (bago 1000 BC – 900 AD)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang mga Negrito ay kabilang sa mga pinakaunang naninirahan sa kapuluan, mga inapo ng unang paglilipat ng mga tao sa labas ng Africa sa pamamagitan ng rutang baybayin sa kahabaan ng timog Asya hanggang sa lumubog na ngayong mga lupain ng Sundaland at lugar ng Sahul sa paligid ng 48,000 hanggang 5000 BC. Ang mga unang Austronesian ay nakarating sa Pilipinas noong mga 2200 BC, na nanirahan sa Batanes Islands at hilagang Luzon. [2] Mula doon, mabilis silang kumalat pababa sa iba pang mga isla ng Pilipinas. Inasimilasyon nila ang mga naunang Negrito na dumating noong Paleolithic, na nagresulta sa modernong mga pangkat etnikong Pilipino na lahat ay nagpapakita ng iba't ibang ratios ng genetic admixture sa pagitan ng mga pangkat ng Austronesian at Negrito.[3]

Pagsapit ng 1000 BC, ang mga naninirahan sa kapuluan ng Pilipinas ay nabuo sa apat na natatanging uri ng mga tao: mga pangkat ng tribo, tulad ng mga Aetas, Ilongots at Mangyan na umaasa sa mangangaso-pagtitipon at puro sa kagubatan; mga lipunang mandirigma, tulad ng Isneg at Kalinga na nagsagawa ng panlipunang ranggo at nagriritwal ng pakikidigma at gumala sa kapatagan; ang maliit na plutokrasya ng Ifugao Cordillera Highlanders, na sumakop sa mga bulubundukin ng Luzon; at ang mga pamunuan ng daungan ng mga sibilisasyong estero gaya ng mga Tagalog, Bisaya, Taūsug, Maranaos at Maguindanaon na tumubo sa mga ilog at dalampasigan habang nakikilahok sa trans-island maritime trade. [4] Noong unang milenyo BC din, sinabing narating ng maagang metalurhiya ang mga kapuluan ng maritime Southeast Asia sa pamamagitan ng pakikipagkalakalan sa India.

Ang mga natuklasang arkeolohiko mula sa mga sinaunang panahon ay nakatuklas ng iba't ibang sandata ng bato at metal, tulad ng mga palakol, palaso at mga spearhead. Karaniwang ginagamit para sa pangangaso, pinapayagan din nila ang mga tribo na makipaglaban sa isa't isa. Ang ilang mas detalyadong piraso ng tanso, tulad ng mga palakol at espada, ay bahagi rin ng katutubong sandata. Ang paggawa ng mga espada ay nagsasangkot ng mga detalyadong ritwal na pangunahing nakabatay sa mga mapalad na pagsasama-sama ng mga planeta. Ang pagpasa ng tabak mula sa gumawa ay nagsasangkot ng isang mystical na seremonya na isinama sa mga paniniwala ng tribo. Ginagamit ng mga lowlander ng Luzon ang kampilan, bararao at panabas, habang ang mga Moro at animista sa Timog ay patuloy pa rin sa tradisyon ng paggawa ng kris.

Panahon ng pre-kolonyal (900 AD hanggang 1565)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ma-i at Bruneian na allyansa laban sa Tsina[baguhin | baguhin ang wikitext]

.Pagsapit ng 800s, isinulat ng British Historian na si Robert Nicholl na binanggit ang Arab chronicler na si Al Ya'akubi, na noong mga taong iyon, ang mga kaharian ng Muja (Pagan Brunei /Vijayapura) at Mayd ( Ma-i ) ay nakipagdigma laban sa Imperyong Tsino.  : 38 

Ang Kadatuan ng Madja-as laban sa Chola na sumakop sa Srivijaya[baguhin | baguhin ang wikitext]

Sa resulta ng pagsalakay ng Indian Chola sa Srivijaya (1025 AD), pinamunuan ni Datu Puti ang ilang dissident na datu mula sa Borneo (kabilang ang kasalukuyang Brunei na noon ay lokasyon ng estado ng Vijayapura na isang lokal na kolonya ng Hindu-Buddhist na imperyo ng Srivijaya ) at Sumatra sa isang paghihimagsik laban kay Rajah Makatunao na isang Chola na hinirang na lokal na Rajah. Ang oral legend na ito ng mga sinaunang Hiligaynon na naghihimagsik laban kay Rajah Makatunao ay may katibayan sa mga rekord ng Tsino noong Dinastiyang Song nang itala ng mga iskolar ng Tsino na ang pinuno noong Pebrero 1082 AD diplomatikong pulong, ay si Seri Maharaja, at ang kanyang inapo ay si Rajah Makatunao at kasama si Sang Aji. (lolo kay Sultan Muhammad Shah). [5] Ayon sa mga Maragta, sinubukan ng mga sumasalungat sa pamumuno ng bagong Rajah at kanilang mga kasamahan na buhayin ang Srivijaya sa isang bagong bansa na tinatawag na Madja-as sa mga isla ng Visayas (isang kapuluan na pinangalanang Srivijaya) sa Pilipinas. Nang makita kung paano naabot ng aktuwal na Imperyo ng Srivijayan kahit ang panlabas na baybayin ng Borneo, na kalapit na sa Pilipinas, ipinahiwatig ng mananalaysay na si Robert Nicholl na ang mga Srivijayan ng Sumatra, Vijayans ng Vijayapura sa Brunei-Sarawak, at ang mga Bisaya sa Pilipinas ay pawang magkakaugnay at konektado. sa isa't isa dahil bumubuo sila ng isang magkadikit na lugar.  : 37 

Ayon kay Augustinian Friar, Rev. Fr. Si Santaren, Datu Macatunao o Rajah Makatunao ay ang “sultan ng mga Moro,” at kamag-anak ni Datu Puti na umagaw ng mga ari-arian at kayamanan ng sampung datu. Kinilala ni Robert Nicholls, isang mananalaysay mula sa Brunei si Rajah Tugao, ang pinuno ng Kaharian ng Malano ng Sarawak, bilang ang Rajah Makatunao na tinutukoy sa Maragtas. Ang mga mandirigmang Borneo na sina Labaodungon at Paybare, matapos malaman ang kawalang-katarungang ito mula sa kanilang biyenang si Paiburong, ay naglayag patungong Odtojan sa Borneo kung saan namuno si Makatunaw. Gamit ang mga lokal na sundalo na kinuha mula sa Pilipinas pati na rin ang mga kapwa pioneer, sinamsam ng mga mandirigma ang lungsod, pinatay si Makatunaw at ang kanyang pamilya, nakuha ang mga ninakaw na ari-arian ng 10 datu, inalipin ang natitirang populasyon ng Odtojan, at naglayag pabalik sa Panay. Si Labaw Donggon at ang kanyang asawang si Ojaytanayon ay nanirahan sa isang lugar na tinatawag na Moroboro. Pagkatapos ay may mga paglalarawan ng iba't ibang bayan na itinatag ng mga datu sa Panay, iba pang isla ng Bisaya, at timog Luzon.

Digmaang Champa-Sulu[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang mga Cham na lumipat sa Sulu ay tinawag na Orang Dampuan. [6] [7] Ang Kabihasnang Champa at ang port-kingdom ng Sulu ay nakipagkalakalan sa isa't isa na nagresulta sa paninirahan ng mangangalakal na si Chams sa Sulu kung saan sila ay kilala bilang Orang Dampuan mula ika-10–13 siglo. Ang Orang Dampuan ay pinatay ng mga naiinggit na katutubong Sulu Buranun dahil sa yaman ng Orang Dampuan. Ang mga Buranun ay isinailalim sa ganting pagpatay ng Orang Dampuan. Naibalik ang maayos na komersiyo sa pagitan ng Sulu at ng Orang Dampuan. Ang mga Yakan ay mga inapo ng Orang Dampuan na nakabase sa Taguima na dumating sa Sulu mula sa Champa. Nakatanggap ang Sulu ng sibilisasyon sa anyong Indic nito mula sa Orang Dampuan.

Visayang Pangsalakay laban sa China[baguhin | baguhin ang wikitext]

Isang Visayan kadatuan (royal) at ang kanyang asawa na nakasuot ng pula, ang natatanging kulay ng kanilang klase. May hawak siyang gintong espada.

Nauna sa mga pagsalakay na ito, minsan sa pagitan ng AD 1174 at 1190, isang naglalakbay na burukrata ng gobyerno ng Tsina na si Chau Ju-Kua ang nag-ulat na ang isang partikular na grupo ng mga " mabangis na mananakop sa baybayin ng Fukien ng China " na tinawag niyang "Pi-sho-ye", pinaniniwalaang mayroon nanirahan sa katimugang bahagi ng Formosa . [8]

Noong AD 1273, ang isa pang akdang isinulat ni Ma Tuan Lin, na nakarating sa kaalaman ng mga di-Intsik na mambabasa sa pamamagitan ng isang pagsasalin na ginawa ng Marquis D'Hervey de Saint-Denys, ay nagbigay ng sanggunian sa mga raider ng Pi-sho-ye, naisip na ay nagmula sa timog na bahagi ng Formosa . Gayunpaman, napagmasdan ng may-akda na ang mga raider na ito ay nagsasalita ng ibang wika at may ganap na kakaibang hitsura (siguro kung ihahambing sa mga naninirahan sa Formosa). Ang ilang mga iskolar ay naglagay ng teorya na ang Pi-sho-ye ay talagang mga tao mula sa mga isla ng Visayas . [9] Higit pa rito, sinasabi ng mga alamat sa bibig ng Boholano na ang mga taga-Kedatuan ng Dapitan ang nanguna sa pagsalakay sa China. [10]

Pagsalakay ng Pon-i sa mga Kaharian ng Pilipinas[baguhin | baguhin ang wikitext]

Noong ika-12 siglo, ang noon-Hindu Brunei na tinatawag na "Pon-i", gaya ng iniulat sa Chinese annals Nanhai zhi, ay sumalakay sa Malilu 麻裏蘆 (kasalukuyang Maynila) habang pinangangasiwaan din nito ang Sarawak at Sabah, gayundin ang mga kaharian ng Pilipinas. Butuan, Sulu, Ma-i (Mindoro), Shahuchong沙胡重 (kasalukuyang Siocon), Yachen 啞陳 ( Oton ), at 文杜陵 Wenduling (kasalukuyang Mindanao ). Nabawi ng Maynila ang kalayaan. [11]

Noong kalagitnaan ng ika-14 na siglo, binanggit ng imperyo ng Majapahit sa manuskrito nito na Nagarakretagama Canto 14, na isinulat ni Prapanca noong 1365, na ang lugar ng Solot ( Sulu ) ay bahagi ng imperyo. [12] [13] Ang Nagarakretagama ay binubuo bilang isang eulogy para sa kanilang emperador na si Hayam Wuruk . [14] Gayunpaman, iniulat ng mga mapagkukunang Tsino na noong 1369, nabawi ng mga Sulus ang kalayaan at sa paghihiganti, sinalakay ang Majapahit at ang lalawigan nito, ang Po-ni (Brunei) na sinalakay ng Majapahit, na ninakawan ito ng kayamanan at ginto. Isang fleet mula sa kabisera ng Majapahit ang nagtagumpay sa pagtataboy sa mga Sulus, ngunit ang Po-ni ay naiwan na mas mahina pagkatapos ng pag-atake at ang Majapahit na nakikipagtulungan sa royalty ng Pon-i ay kailangang harapin ang pagnanakaw ng dalawang sagradong perlas ng Sulu. Ang Imperyong Majapahit, ay nagtangka na muling sakupin ang mga kaharian ng Sulu at Maynila ngunit sila ay tuluyang naitaboy. Higit pa rito, ang mga Sulus counter-invaded malalim sa Majapahit hawak East Kalimantan at North Kalimantan

Noong unang bahagi ng 1400s, si Rajamuda Sri Lumay, isang prinsipe ng dinastiyang Chola na naghimagsik laban sa mga Cholas at pumanig sa kanyang mga sakop na Malay ay nagtatag ng isang independiyenteng Tamil-Malay na Indianized na kaharian sa Cebu na tinawag na Karahanan ng Cebu, itinatag niya ang kanyang bansa sa pamamagitan ng paglunsad ng mga taktika ng pinaso laban sa lupa. raider mula sa Mindanao. Ang digmaan sa pagitan ng mga Muslim at Cebu ay tumagal hanggang sa panahon ng Kastila. [15]

Koleksyon ng Philippine lantaka sa isang European museum

Ang pagsalakay ng Brunei sa Tondo, pagsasama ng Sulu at pagtatatag ng Maynila[baguhin | baguhin ang wikitext]

Teritoryal na tunggalian sa pagitan ng Maynila at Tondo[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ayon sa salaysay ni Rajah Matanda na inaalala ng mga miyembro ng ekspedisyon ng Magellan na sina Gines de Mafra, Rodrigo de Aganduru Moriz, at eskriba ng ekspedisyon na si Antonio Pigafetta, nagkaroon ng salungatan sa teritoryo ang Maynila sa Tondo noong mga taon bago ang 1521.

Noong panahong iyon, ang ina ni Rajah Matanda (na ang pangalan ay hindi binanggit sa mga account) ay nagsilbing pangunahing pinuno ng Maynila, na pumalit sa ama ni Rajah Matanda (hindi rin pinangalanan sa mga account), na namatay noong si Rajah Matanda ay napakasakit pa. bata pa. Si Rajah Matanda, na kilala noon bilang "Batang Prinsipe" na si Ache, ay pinalaki kasama ng kanyang pinsan, na pinuno ng Tondo - itinuring ng ilan na isang batang Bunao Lakandula, bagaman hindi partikular na pinangalanan sa mga account.

Sa panahong ito, napagtanto ni Ache na ang kanyang pinsan, na pinuno ng Tondo polity, ay " palihim " na sinasamantala ang ina ni Ache sa pamamagitan ng pagkuha sa teritoryo ng Maynila. Nang humingi ng pahintulot si Ache sa kanyang ina na tugunan ang bagay na ito, tumanggi ang kanyang ina, na hinikayat ang batang prinsipe na panatilihin ang kanyang kapayapaan sa halip. Hindi ito matanggap ni Prinsipe Ache at sa gayon ay umalis sa Maynila kasama ang ilan sa mga pinagkakatiwalaang tauhan ng kanyang ama, upang pumunta sa kanyang "lolo", ang Sultan ng Brunei, upang humingi ng tulong. Tumugon ang Sultan sa pamamagitan ng pagbibigay kay Ache ng posisyon bilang kumander ng kanyang hukbong pandagat.

Noong 1521, si Prinsipe Ache ay bagong sariwa mula sa tagumpay ng militar sa pamumuno ng hukbong-dagat ng Brunei at diumano'y pabalik na sa Maynila na may layuning harapin ang kanyang pinsan nang siya ay dumating at sumalakay sa mga labi ng ekspedisyon ng Magellan, noon ay nasa ilalim ng ang utos ni Sebastian Elcano . Iminumungkahi ng ilang mananalaysay [16] na ang desisyon ni Ache sa pag-atake ay malamang na naiimpluwensyahan ng pagnanais na palawakin pa ang kanyang armada habang siya ay bumalik sa Lusong at Maynila, kung saan maaari niyang gamitin ang laki ng kanyang armada bilang leverage laban sa kanyang pinsan, ang pinuno ng Tondo.

Ang Labanan sa Mactan noong Abril 27, 1521, ay ipinagdiriwang bilang ang pinakaunang naiulat na paglaban ng mga katutubo sa Pilipinas laban sa mga kanluraning mananakop.[ayon kanino?][ <span title="The material near this tag may use weasel words or too-vague attribution. (February 2016)">ayon kanino?</span> ] Tinalo ni Lapu-Lapu, isang Pinuno ng Isla ng Mactan, ang mga Kristiyanong European explorer na pinamumunuan ng Portuguese navigator na si Ferdinand Magellan . [17] [18]

Noong Marso 16, 1521, nakita ang isla ng Samar . Kinaumagahan, Marso 17, dumaong si Magellan sa isla ng Homonhon . [19] [20] Nakipag-usap siya kay Rajah Calambu ng Limasawa, na gumabay sa kanya sa Cebu Island noong Abril 7. Sa tulong ng Malay interpreter ni Magellan, si Enrique, Rajah Humabon ng Cebu at ang kanyang mga nasasakupan ay nagbalik-loob sa Kristiyanismo at naging mga kaalyado. Angkop na humanga sa mga baril at artilerya ng mga Espanyol, iminungkahi ni Rajah Humabon na si Magellan ay mag-proyekto ng kapangyarihan upang baka si Lapu-Lapu, na nakikipaglaban sa kanyang awtoridad.

Nag-deploy si Magellan ng 49 na armored na lalaki, wala pang kalahati ng kanyang mga tripulante, na may mga crossbows at baril, ngunit hindi makaangkla malapit sa lupa dahil ang isla ay napapalibutan ng mababaw na coral bottom at kaya hindi angkop para sa mga Spanish galleon na makalapit sa baybayin. Ang kanyang mga tripulante ay kinailangang tumawid sa surf upang makagawa ng isang landing at ang barko ay napakalayo upang suportahan sila ng artilerya. Si Antonio Pigafetta, isang supernumerary sa paglalakbay na kalaunan ay bumalik sa Seville, Spain, ay nagtala na si Lapu-Lapu ay mayroong hindi bababa sa 1500 na mandirigma sa labanan. Sa panahon ng labanan, si Magellan ay nasugatan sa binti, habang nasa surf pa. Habang ang mga tripulante ay tumatakas patungo sa mga bangka, naitala ni Pigafetta na tinakpan ni Magellan ang kanilang pag-urong, lumingon sa kanila sa ilang mga pagkakataon upang matiyak na sila ay makakatakas, at sa wakas ay napapaligiran ng maraming mandirigma at napatay. Ang kabuuang bilang ng nasawi ay walong tripulante ang napatay sa panig ni Magellan laban sa hindi kilalang bilang ng mga nasawi mula sa mga tubong Mactan.

Ang Kadatuan ng Dapitan contra sa mga Ternate at Lanao na Sultanatos[baguhin | baguhin ang wikitext]

Pagsapit ng 1563, bago dumating ang buong agenda ng kolonisasyong Espanyol sa Bohol, ang Kedatuan ng Dapitan ay nakipagdigma sa Sultanate of Ternate, isang Papuan speaking Muslim state sa Moluccas, na sumasalakay din sa Rajahnate ng Butuan. Noong panahong iyon, ang Dapitan ay pinamumunuan ng dalawang magkapatid na nagngangalang Dalisan at Pagbuaya. Ang mga Ternatean noong panahong iyon ay kaalyado sa Portuges. Ang Dapitan ay nawasak ng mga Ternatean at si Datu Dalisan ay napatay sa labanan. Ang kanyang kapatid na si Datu Pagbuaya, kasama ang kanyang mga tao ay tumakas sa Mindanao at nagtatag ng bagong Dapitan sa hilagang baybayin ng Zamboanga peninsula at pinaalis ang mga Muslim na katutubong nito. Sa proseso, nakikipagdigma laban sa Sultanato ng Lanao at pananakop ng mga teritoryo mula sa Sultanato. [21]

Actibidad na pang Mersenaryo ng mga Luzones[baguhin | baguhin ang wikitext]

Dahil sa likas na kaguluhan ng kapuluan ng Pilipinas, ang mga mandirigma ay pinanday sa maraming digmaan sa mga isla, kaya ang mga isla ay nakakuha ng isang reputasyon para sa mga may kakayahang mersenaryo nito, na sa lalong madaling panahon ay ginamit sa buong Timog at Timog-silangang Asya na may ilang impluwensya kahit na ipinakita sa Silangang Asya sa Japan kung saan unang ginabayan ng mga mandaragat ni Lucoes ang mga barkong Portuges patungo sa Shogunate [22] at maging ang Timog Asya sa Sri Lanka kung saan natagpuan ang Lungshanoid pottery mula sa Luzon sa mga libing doon. [23] Tinulungan ni Lucoes (mga mandirigma mula sa Luzon ) ang hari ng Burmese sa kanyang pagsalakay sa Siam noong 1547 AD. Kasabay nito, ang mga mandirigmang Lusung ay nakipaglaban sa tabi ng haring Siamese at hinarap ang parehong hukbong elepante ng haring Burmese sa pagtatanggol sa kabisera ng Siamese sa Ayuthaya. Nagpasya ang dating sultan ng Malacca na kunin muli ang kanyang lungsod mula sa Portuges gamit ang isang fleet ng mga barko mula sa Lusung noong 1525 AD. [a]

Binanggit ni Pinto na may ilan sa kanila sa mga armada ng Islam na lumaban sa mga Portuges sa Pilipinas noong ika-16 na siglo. Ibinigay ng Sultan ng Aceh sa isa sa kanila (Sapetu Diraja) ang tungkulin ng paghawak sa Aru (hilagang-silangan ng Sumatra) noong 1540. Sinabi rin ni Pinto na isa ang pinangalanang pinuno ng mga Malay na natitira sa Moluccas Islands pagkatapos ng pananakop ng mga Portuges noong 1511. [25] Sinabi ni Pigafetta na isa sa kanila ang namumuno sa armada ng Brunei noong 1521. Ang isang sikat na Lucoes ay si Regimo de Raja, na hinirang ng mga Portuges sa Malacca bilang Temenggung ( Jawi : تمڠƢوڠ ) o Kataas-taasang Gobernador at Punong Heneral. Ang mga Lucoe ay napakamaimpluwensya sa komersyo at militar kung kaya't itinuring sila ng sundalong Portuges na si Joao de Barros, "ang pinaka mahilig makipagdigma at magiting sa mga bahaging ito." [26] Ngunit sa kanilang sarili ang mga Lucoe ay hindi nagkakaisa at ang kawal na Portuges, si Mendes Pinto ay nabanggit na ang Muslim at Di-Muslim na mga Lucoe ay magkaribal. [25]

Panahon ng kolonyal na Espanyol (1565–1898)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Sinaunang pananakop ng mga Espanyol[baguhin | baguhin ang wikitext]

Mga Pangunahing Pag-aalsa (1567–1872)[baguhin | baguhin ang wikitext]

  • Pag-aalsa ni Dagami (1567)
  • Pag-aalsa ng Tagalog (1574)
  • Pag-aalsa ng Pampanga (1585)
  • Tondo Conspiracy (1587)
  • Pag-aalsa Dingras (1589)
  • Pag-aalsa Cagayan (1589)
  • Magalat Revolt (1596)
  • Pag-aalsa ng Igorot (1601)
  • Pag-aalsa ng Sangley (1603)
  • Pag-aalsa ng Caquenga (1607)
  • Pag-aalsa ng Irraya o Gaddang (1621)
  • Pag-aalsa ng Tamblot (1621–1622)
  • Pag-aalsa ng Bankaw (1621–1622)
  • Pag-aalsa ng Itneg (1625–1627)
  • Pag-aalsa ng Ladia (1643)
  • Pag-aalsa ni Sumuroy (1649–1650)
  • Pag-aalsa ng Maniago (1660–1661)
  • Pag-aalsa ni Malong (1660–1661)
  • Pag-aalsa ni Almazan (Enero 1661)
  • Pag-aalsa ng Tsino (1662)
  • Pag-aalsa ng Panay (1663)
  • Pag-aalsa ng Zambal (1681–1683)
  • Rebelyon ni Dagohoy (1744–1829)
  • Pag-aalsang ng Agraryo (1745)
  • Pag-aalsa ni Silang (1762–1763)
  • Pag-aalsa ni Palaris (1762–1765)
  • Pag-aalsa ng Basi (1807)
  • Pag-aalsa ni Novales (1823)
  • Palmero Conspiracy (1828)
  • Pag-aalsa ni Pule (1840–1841)
  • Cavite Mutiny (1872)

Kampanya ng Moro (1569–1898)[baguhin | baguhin ang wikitext]

  • Batalyang Cebu (1569)
  • Pangyayari sa Espanya-Moro (1570)
  • Jolo Jihad (1578-1580)
  • Ang Rebolusyon ng Cotabato (1597)
  • Pangyayari sa Espanya-Moro (1602)
  • Rebolusyon ng Basilan (1614)
  • Rebolusyon ng Kudarat (1625)
  • Batalyang Jolo (1628)
  • Sulu Rebel (1628)
  • Rebolusyon ng Lanao Lamitan (1637)
  • Batalye ng Punta Flechas (1638)
  • Rebolusyon ng Sultan Bungsu (1638)
  • Rebelyong Mindanao (1638)
  • Rebolusyon sa Lanao (1639)
  • Rebolusyon ng Sultan Salibansa (1639)
  • Ang Corralat Rebel (1649)
  • Pangyayari sa Espanya-Moro (1876)

Limahong campaign (1574–1576)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Labanan sa Maynila (1574)

Digmaang Castilian (1578)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Mga labanan sa Cagayan (1582)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang mga labanan sa Cagayan noong 1582 ay isang serye ng mga pakikipagbaka sa pagitan ng mga hukbo ng Kolonyal na Pilipinas na pinangunahan ni Captain Juan Pablo de Carrión at ng wokou (makipag-unahan ng mga pirata ng Hapon) na pinangunahang Tay Fusa. Ang mga labanang ito, na naganap sa tabi ng Ilog Cagayan, ay sa wakas ay nagresulta sa tagumpay ng Espanya.

Digmaang Cambodian-Spaganiola (1593-1597)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang Walong Tuwang Digmaan (1568-1648)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Mga pag-aalsa sa Tsina (1603-1640)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Pitong Taong Digmaan (1756-1763)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Digmaang mga Amerikano (1812-1821)[baguhin | baguhin ang wikitext]

  • Ang mga taga-Filipino sa ibang bansa na naninirahan sa Louisiana ay naglingkod sa ilalim Si Jean Lafayette sa Digmaang New Orleans sa huling yugto ng Digmaang 1812.[27]
  • Ang mga "Manilamen" na nagrekluta mula sa San Blas ay sumali sa Argentinian ng Pranses na lahi, si Hypolite Bouchard sa pag-atake sa Spanish California sa panahon ng Digmaang Kalayaan ng Argentina.[28][29]
  • Si Ramon Fabié na ipinanganak sa Manila ay sumali kay Miguel Hidalgo sa Digmaang Kalayaan ng Mexico.[30]
  • Ang mga Pilipino sa Mexico na nagsisilbing ilalim ng Filipino-Mexican General Isidoro Montes de Oca ay tumulong kay Vicente Guerrero sa digmaan ng Mexico sa kalayaan laban sa Espanya.[31]

Kampanya ng Cochinchina (1858-1862)[baguhin | baguhin ang wikitext]

  • Pagsasakupan ng Tourane
  • Pagsasak ng Đà Nẵng[32]
  • Pagsasakupan ng Saigon (1859-1861) [32]
  • Batalyang Ky Hòa
  • Pagkaplag ng Biên Hòa

Rebelyon ng Taiping (1850-1864)[baguhin | baguhin ang wikitext]

  • Mga 200-300 Pilipino ang nagrekluta ni Frederick Townsend Ward bilang personal at hiwalay na unidad ng Bodyguard sa ilalim ng Ever Victorious Army laban sa mga rebelde ng Taiping dahil sa kanilang paglaban na ipinakita nila sa panahon ng mga nakaraang kampanya ng grupo. Isang Pilipino at isang dating consulate policeman na si Vicente Macanaya ay naging pinagkakatiwalaan na aide-de-camp ni Ward at dapat na ay nagtagumpay sa Amerikano matapos siyang mamatay sa isang labanan. Gayunman, siya ay huli ay naiwan para sa promosyon sa pabor Si Charles Gordon isang sundalo ng Britanya.[33][34]

Rebolusyon ng Pilipinas at Deklarasyon ng Kalayaan (1896-1898)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Rebolusyon sa Pilipinas (1896-1898)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Nagsimula ang Armed Forces of the Philippines sa pagsabog ng Rebolusyon sa Pilipinas noong Agosto 1896, nang malaman ng mga awtoridad sa Espanya ang tinatawag nilang Katipunan, isang anti-kolonialidad na lihim na organisasyon. Sa tuktok ng rebolusyon, ang ilang Pilipino at ilang Espanyol sa Armada ng Espanya, Guardia Civil, at Navy ay nag-iwan sa Armada Rebolusyonaryo ng Pilipinas. Ang Katipunan, na pinangunahan ng tagapagtatag na si Andres Bonifacio at mga patriota, ay isang kilusan ng pagpapalabas at paghahari ng anino na nakalat sa karamihan ng mga isla, at nagsimulang makaimpluwensya sa karamihan ng Pilipinas na ganap na nag-aaplay ng mga kabiguan ng Espanya laban sa mga pambansang Cubano, na ang layunin nito ay ang kalayaan na nagsuporta sa kalayaan sa pamamagitan ng armadong pag-aalsa laban sa Espanya sa pamamagitan ng isang rebolusyon. Sa panahon ng isang masamang pagtitipon sa lungsod ng Caloocan, ang mga miyembro ng Katipunan ay nag-organisa sa kanilang sarili sa isang rebolusyonaryong pamahalaan, nagngangalang "Haring Bayang Katagalugan" ang bagong itinatag na pamahalaan, at bukas na inihayag ang isang pambansang armadong rebolusyon. Noong Agosto 24, nag-uutos si Bonifacio na mag-isa ang isang naka-coordinate na pag-atake sa kabisera na Manila at sa mga kalibutan na bayan. Nagturo si Bonifacio ng mga heneral na mangunguna sa mga hukbo ng rebeldya sa Manila. Gayunman, ang pag-atake ay nabigo, at nagsimulang bumangon ang mga probinsya sa paligid. Karamihan sa mga rebelde sa Cavite na pinamunuan ni Mariano Álvarez at Baldomero Aguinaldo (na naging mga pinuno mula sa dalawang iba't ibang mga pakta ng Katipunan) ay nanalo ng mga pangunahing unang tagumpay. Ang isang pakikibaka sa kapangyarihan sa mga rebolusyonaryo ay humantong sa isang pagkahiwalay sa pagitan ng pamumuno ng Katipunan na sinundan ng pagpatay ni Bonifacio noong 1897, na ang komander ay lumipat kay Aguinaldo na nangunguna sa kanyang bagong nabuo na rebolusyonaryong pamahalaan. Noong taong iyon, ang mga rebolusyonaryo ay nag-trick sa mga Espanyol ay opisyal na sinundong ang Paktong Biak-na-Bato, na pansamantalang nagbabawasan ng mga pakikipaglaban. Si General Aguinaldo at ang kanyang mga rebelde na opisyal sa Pilipinas ay tinanggal sa British Hong Kong, bagaman ang mga pakikipaglaban sa pagitan ng mga rebelde sa Pilipinas at ng pamahalaan ng Espanya ay hindi kailanman ganap na tumigil.

Digmaang Espanyol-Amerikano (1898)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang unang pangmilitar na aksyon sa pagitan ng mga hukbo ng Amerika at Espanya ay ang 1898 Battle of Manila Bay. Pagpasok sa Philippine theater noong Mayo 1, 1898, ang Asian Squadron ng US Navy na pinangunahan ni Commodore George Dewey sa barko na USS Olympia  ay nagtagumpay sa Espanyol squadron na pinangunahang ni Admiral Patricio Montojo sa loob ng ilang oras na epektibong nakakuha ng kontrol ng Manila. Isang solong biktima lamang ang nasaktan ng mga hukbo ni Dewey, isang atake sa puso sa isang barko niya, at siyam lamang ang nasugatan. Noong Mayo 19, pagkatapos ng labanan, inihatid ni Dewey ang piniling lider na si Emilio Aguinaldo, na nag-exili sa Hong Kong, sa Manila. Matapos na kumando ng mga hukbo ng Pilipinas noong Mayo 24, muling nag-ignite si Aguinaldo ng Rebolusyon sa Pilipinas na nagsimula noong 1896 at nagsimulang mga kampanya sa lupa laban sa pamahalaan ng kolonyal na Espanya. Noong Hunyo 9, kinokontrol ng mga hukbo ni Aguinaldo ang mga lalawigan ng Bulacan, Cavite, Laguna, Batangas, Bataan, Zambales, Pampanga, Pangasinan, at Mindoro, at nag-aapag ng kapitolyo ng Espanya na si Manila.

Noong Hunyo 12, 1898, ideklarar ng mga hukbo ni Aguinaldo ang kalayaan ng Pilipinas. Ang Deklarasyon ay sinulatan ng siyam na siyam na walong tao, kabilang sa kanila ang isang opisyal ng hukbo ng Amerikano na nakitang saksi sa proklamasyon. Bagaman ang petsa na ito ay nagpapahiwatig ng pagtatapos ng rebolusyon, hindi kinikilala ng Espanya o ng Estados Unidos ang kalayaan ng Pilipinas. Noong Agosto 13, pagkatapos ng 1898 Battle of Manila ang komander ng Espanya, ang Kapitan-General na si Fermin Jaudenes, ay nag-aalay ng kabisera sa mga hukbo ng US. Ang labanang ito ay nagmarka ng pagtatapos ng pakikipagtulungan ng Pilipinas-Amerikano, dahil ang aksyon ng Amerika na hindi maiiwasang pumasok ang mga hukbo ng Pilipinas sa pinansiyal na lungsod ng Manila ay lubhang nasasaktan ng mga Pilipino. Itinatag ng Estados Unidos ang isang militar na pamahalaan sa Pilipinas at ang rebelde na First Philippine Republic ay pormal na itinatag sa pamamagitan ng pagpapahayag ng Malolos Constitution noong Enero 23, 1899. Ang paghahari ng Espanya sa Pilipinas ay opisyal na natapos sa 1898 Treaty of Paris, na nagpatapos din sa Digmaang Espanyol-Amerikano. Sa kasunduan na iyon, sumang-ayon ang Estados Unidos na magbayad ng US$20 milyong dolyar sa pamahalaan ng kolonyal na Espanya at ang pamahalaan ng Espanya ay nag-iwan ng Philippine Archipelago at iba pang mga teritoryo sa Estados Unidos. Ito ay nagtakda ng malubhang panganib sa kalayaan ng bagong idineklarahang republika sa Timog Silangang Asya at, na nasuko sa pag-aalinlangan, nang mag-agma ang mga Pilipino ay nagdeklara ng digmaan..

Panahon ng kolonyalong Amerika (1899-1941) at okasyon ng Hapon (1942-1945)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Digmaang Pilipino-Amerikano (1899-1913)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang Digmaang Pilipino-Amerikano ay isang labanan sa pagitan ng Estados Unidos at ng Unang Republika ng Pilipinas mula 1899 hanggang sa hindi bababa sa 1902, nang kinikilala ng pinunoang Pilipino ang panuntunan ng Amerika. [b]Isang Philippine Constabulary na naka-organisa noong 1901 upang harapin ang mga nakasalalay ng mga rebelde at hinanap ang mga responsibilidad ng United States Army. Nagtatagal ang mga pagkagambala sa pagitan ng mga hukmanan at mga armadong grupo hanggang 1913, at itinuturing ng ilang mga istoryador na bahagi ng digmaan ang mga hindi opisyal na pagpapalawak na ito.

  • Batalyang Manila (1899)
  • Batalyang Caloocan
  • ikalawang labanan ng Caloocan
  • Batalyang Balantang
  • Pagkaplag ng Malolos
  • Batalyang sa Ilog ng Marilao
  • Batalyang Santa Cruz
  • Batalyang Pagsanjan
  • Batalyang Paete
  • Batalyang Quingua
  • Batalyang Calumpit
  • Batalyang Santo Tomas
  • Batalyang Sa Ilog ng Zapote
  • Batalyang Olongapo
  • Batalyang San Jacinto
  • Batalyang Patag ng Tirad Pass
  • Batalyang Paye
  • Batalyang Cagayan de Misamis
  • Pagsasak ng Catubig
  • Batalyang Bukid ng Agusan
  • Batalyang Bukid ng Makahambus
  • Batalyang Pulang Lupa
  • Batalyang Mabitac
  • Batalyang Lonoy
  • Batalyang Balangiga
  • Batalyang Bayang
  • Pagmamataas ni Hassan
  • Batalya ng Siranaya
  • Batalya ng Taraca
  • Batalyang Dolores River
  • Batalyang sa Ilog Malalag
  • Unang Pakikibaka ni Bud Dajo
  • ikalawang labanan ni Bud Dajo
  • Batalyang Bud Bagsak

Ang Unang Digmaang Pandaigdig (1914-1918)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Noong 1917 ang Philippine Assembly ay lumikha ng Philippine National Guard na may layunin na sumali sa American Expeditionary Force. Noong ito ay na-absorb sa National Army ay lumaki ito sa 25,000 sundalo. Gayunman, ang mga yunit na ito ay hindi nakakita ng aksyon.Ang unang Pilipino na namatay sa Digmaang Pandaigdig I ay si Private Tomas Mateo Claudio na naglingkod sa US Army bilang bahagi ng American Expeditionary Forces sa Europa. Natay siya sa Digmaang Chateau Thierry sa Pransiya noong Hunyo 29, 1918. [35][36]Ang Tomas Claudio Memorial College sa Morong Rizal, Pilipinas, na itinatag noong 1950, ay pinangalanan bilang pangalang sa kanya.[37]

Digmaang Sibil ng Espanya (1936-1939)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Noong Digmaang Sibil ng Espanya, naglaban ang Mga boluntaryo sa Pilipinas para sa parehong panig sa digmaan. Higit sa 1,000 boluntaryo mula sa ibang bansa ang naglingkod sa mga puwersa ng Nationalist, kabilang ang mga Filipino Mestizos, Briton, Finn, Norwegian, Swedes, White Russians, Haitians, Welsh People, American, Mexicans, Belgians, Venezuelans, Puerto Ricans, Belgian, Hungarian, Romanian at Turks.[38]

Digmaang Pandaigdig II (1941-1945)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang unang nakaranas ng mga hukbo ng militar sa Pilipinas noong ikalawang Digmaang Pandaigdig ay naglilingkod bilang isang aviator sa mga hukbo sa Britanya. Ang unang opisyal na si Isidro Juan Paredes ng Air Transport Auxiliary ay namatay noong Nobyembre 7, 1941, nang ang kanyang eroplano ay lumampas sa isang runway at nag-crash sa RAF Burtonwood. Siya ay nalibing sa Great Sankey (St Mary) Churchyard Extension, ngunit sa paglabas ay pinabalik sa Pilipinas. [39]Ang Paredes Air Station sa Ilocos Norte, ay pinangalanang sa kanyang karangalan.

  • Kampanya sa Pilipinas (1941-1942)
  • Invasyon ng Hapon sa Batan Island
  • Invasyon ng Hapon sa Vigan
  • Invasyon ng Hapon sa Aparri
  • Invasyon ng Hapon sa Legazpi
  • Invasyon ng Hapon sa Lingayen Gulf
  • Invasyon ng Hapon sa Lamon Bay
  • Batalyang Bataan
  • Batalyang Corregidor
  • Paglaban ng Pilipinas laban sa Hapon
  • Kampanya sa Pilipinas (1944-1945)
  • Batalyang Leyte
  • Batalyang Leyte Gulf
  • Pakikipaglaban sa Samar
  • Batalye sa Ormoc Bay
  • Batalyang Mindoro
  • Batalyang Maguindanao
  • Invasyon sa Lingayen Gulf
  • Batalyang Luzon
  • Batalyang Bessang Pass
  • Pag-atake sa Cabanatuan
  • Batalyang Bataan (1945)
  • Batalyang Manila (1945)
  • Batalyang Corregidor (1945)
  • Batalyang Baguio (1945)
  • Pag-atake sa Los Baños
  • Invasyon sa Palawan
  • Batalyang Mindanao
  • Batalyang Visayas
  • Batalyon para sa Syudad ng Cebu
  • Batalyang Davao
  • Batalyang Mayoyao Ridge

Ang mga Veteran ng Digmaang Pandaigdig II ay mga miyembro ng mga sumusunod:

  • US Army Forces Far East (USAFFE)
  • Pwersa ng Hukbong Amerikano sa Pilipinas - Hilagang Luzon (USAFIP-NL)
  • Mga Philippine Scout (PS)
  • Philippine Constabulary (PC)
  • Philippine Commonwealth Army (PCA) na kilala rin bilang Commonwealth Army of the Philippines (CAP)
  • Kinikilala na mga Unidad ng Guerrilla (Commonwealth ng Pilipinas)

Mga kaugnay na artikulo:

Digmaang Korea (1950-1953)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Nag-ikot ang Pilipinas sa Digmaang Korea noong Agosto 1950. Nagpadala ang Pilipinas ng isang ekspedisyonarya na may mga 7,500 sundalo. Ito ay kilala bilang Philippine Expeditionary Forces To Korea, o PEFTOK. Ito ang ika-4 pinakamalaking hukbo sa ilalim ng United Nations Command na sa ilalim ng utos ni US General Douglas MacArthur na ipinadala upang ipagtanggol ang South Korea mula sa isang komunistang pag-atake ng North Korea na sa sandaling iyon ay sinusuportahan ng Tsina ni Mao Zedong at ng Unyong Sobyet. Ang PEFTOK ay nakibahagi sa mga nakatakdang laban tulad ng Digmaang Yultong, Digmaang sa Ilog Imjin, at Digmaang Hill Eerie. Ang ekspedisyonaryong puwersa na ito ay gumanap sa 1st Cavalry Division ng Estados Unidos, 3rd Infantry Division, 25th Infantry division, at 45th Infantary Division.[40]

  • Operasyon Tomahawk
  • Operasyon Ripper (Ang Ika-apat na Pakikibaka sa Seoul) [41]
  • Batalyang Blood Ridge
  • Batalyang Yultong
  • Batalya sa Ilog Imjin
  • Batalyang Heartbreak Ridge
  • Batalyang Hill Eerie

Digmaang Vietnam (1964-1969)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang Pilipinas ay nakikibahagi sa Digmaang Vietnam, na sumusuporta sa mga operasyon ng sibil at medikal. Ang unang paglalagay noong 1964 ay 28 militar, kabilang ang mga nars, at 6 sibilyan. Ang bilang ng mga tropa ng batalyon ng AFP na naglingkod sa Vietnam ay lumaki sa 182 opisyal at 1,882 nag-enlist na mga tao sa panahon ng 1966-1968. Mga 10,450 sundalo ng Philippine Armed Forces ang ipinadala sa Timog Vietnam at pangunahing sinusuportahan ang mga medikal at iba pang mga proyekto ng pacification ng sibilyan. Ang mga puwersa na ito ay gumanap sa ilalim ng pagpapangalan na A o Philippine Civic Action Group-Vietnam o PHILCAG-V. Siyam na Pilipino ang namatay sa digmaan. Nag-alis ang mga hukbo ng Pilipinas mula sa Vietnam noong Disyembre 12, 1969. Ang mga yunit ng AFP ay ipinadala din sa parehong oras sa Spratly Islands. Ang pang-marangang base sa Subic Bay ay ginamit para sa US Seventh Fleet mula 1964 hanggang sa pagtatapos ng digmaan noong 1975. Ang Subic Bay at Clark Air Base ay nakamit ang pinakamataas na pag-andar sa panahon ng digmaan, pati na rin ang suporta sa tinatayang 80,000 lokal sa mga kasamang negosyo sa tertiaryong negosyo na nagmumula mula sa paggawa ng sapatos hanggang sa prostitusyon.

EDSA Rebolusyon (February 22-25, 1986)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Noong Pebrero 22, 1986, nag-withdraw ang dating Ministro ng Pagdepensa na si Juan Ponce Enrile at ang mga Armed Forces of the Philippines (AFP) Vice Chief of Staff at chief of the Philippine Constabulary (PC) (sa kasalukuyan ang Philippine National Police) Lt. Gen. Fidel V. Ramos sa kanilang suporta sa Pangulong Ferdinand Marcos at nag-aari ng EDSA Revolution ni Corazon Aquino (ang balo ni Ninoy). Noong Pebrero 25, 1986, si Corazon Aquino ay naging Ika-11 na pangulo ng Pilipinas. Si Marcos at ang kaniyang pamilya ay pinalayas mula sa kapangyarihan sa pamamagitan ng pagsasama ng mga militar, tao at miyembro ng simbahan upang tapusin ang 20-taong diktadorang Marcos.

Digmaang Persiano ng Golpo (1990-1991)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Nagpadala ang Pilipinas ng 200 medikal na mga kawani upang tulungan ang mga hukbo ng koalisyon sa pagpapalaya ng Kuwait mula sa pag-aakyat ng Iraq noong pinangunahan ni Saddam Hussein.

Digmaang Iraq (2003-2004)[baguhin | baguhin ang wikitext]

Nagpadala ang Pilipinas ng 60 doktor, inhinyero at iba pang mga sundalo upang tumulong sa pag-atake sa Iraq. Ang mga tropa ay na-withdraw sa Hulyo 14, 2004, bilang tugon sa pag-aakyat ni Angelo dela Cruz, isang driver ng truck sa Pilipinas. Nang matugunan ang mga hangarin ng mga rebelde (mga tropa ng Pilipinas na lumabas sa Iraq), pinalaya ang mga bihag. Habang nasa Iraq, ang mga hukbo ay nasa ilalim ng komando ng Poland (Central South Iraq). Noong panahong iyon, ilang sundalo ng Pilipinas ang nasugatan sa isang pag-atake ng mga rebelde, bagaman walang namatay.

Rebelyon ng Komunista sa Pilipinas[baguhin | baguhin ang wikitext]

Mula noong unang bahagi ng 1950s hanggang ngayon

Mga labanan sa Moro[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang huling bahagi ng 1960s hanggang ngayon

Tingnan din[baguhin | baguhin ang wikitext]

Mga tala[baguhin | baguhin ang wikitext]

  1. ↑ The former sultan of Malacca decided to retake his city from the Portuguese with a fleet of ships from Lusung in 1525 AD.[24]
  2. ↑ This conflict is also known as the 'Philippine Insurrection'. This name was historically the most commonly used in the U.S., but Filipinos and some American historians refer to these hostilities as the Philippine–American War, and, in 1999, the U.S. Library of Congress reclassified its references to use this term.

Mga Referensya[baguhin | baguhin ang wikitext]

  1. ↑ Linn, Brian M.; McCoy, Alfred W. (July 2000). "Closer Than Brothers: Manhood at the Philippine Military Academy". The Journal of Military History. 64 (3): 911. doi:10.2307/120942. JSTOR 120942.
  2. ↑ Mijares, Armand Salvador B. (2006). "The Early Austronesian Migration To Luzon: Perspectives From The Peñablanca Cave Sites". Bulletin of the Indo-Pacific Prehistory Association (26): 72–78. Inarkibo mula sa ang orihinal noong July 7, 2014.
  3. ↑ Lipson, Mark; Loh, Po-Ru; Patterson, Nick; Moorjani, Priya; Ko, Ying-Chin; Stoneking, Mark; Berger, Bonnie; Reich, David (2014). "Reconstructing Austronesian population history in Island Southeast Asia". Nature Communications. 5 (1): 4689. Bibcode:2014NatCo...5E4689L. doi:10.1038/ncomms5689. PMC 4143916. PMID 25137359.
  4. ↑ Legarda, Benito, Jr. (2001). "Cultural Landmarks and their Interactions with Economic Factors in the Second Millennium in the Philippines". Kinaadman (Wisdom) A Journal of the Southern Philippines. 23: 40.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: mga may-akda (link)
  5. ↑ The Pre-Islamic Kings of Brunei By Rozan Yunos taken from the Magazine "Pusaka" published on year 2009.
  6. ↑ History of the Philippines. Chapter 3: Our Early Ancestors.
  7. ↑ "UNDERSTANDING HISTORY" (PDF). Inarkibo mula sa ang orihinal (PDF) noong 2016-10-05. Nakuha noong 2023-10-19.
  8. ↑ Bersales, Jobers (2013-06-06). "Raiding China". Past Forward. Inquirer.net (sa Ingles). Nakuha noong 2022-04-25.
  9. ↑ Bersales, Jobers (2013-06-06). "Raiding China". Past Forward. Inquirer.net (sa Ingles). Nakuha noong 2022-04-25.
  10. ↑ "The Gravesite of a One Great Kingdom". discoverbohol.com. Nakuha noong February 3, 2017.
  11. ↑ Reading Song-Ming Records on the Pre-colonial History of the Philippines By Wang Zhenping Page 256.
  12. ↑ "A Complete Transcription of Majapahit Royal Manuscript of Nagarakertagama". Jejak Nusantara (sa Indones). Inarkibo mula sa ang orihinal noong 2015-02-05. Nakuha noong 2023-10-19.
  13. ↑ Malkiel-Jirmounsky, Myron (1939). "The Study of The Artistic Antiquities of Dutch India". Harvard Journal of Asiatic Studies. 4 (1): 59–68. doi:10.2307/2717905. JSTOR 2717905.
  14. ↑ Day, Tony; Reynolds, Craig J. (2000). "Cosmologies, Truth Regimes, and the State in Southeast Asia". Modern Asian Studies. 34 (1): 1–55. doi:10.1017/S0026749X00003589. JSTOR 313111.
  15. ↑ Celestino C. Macachor (2011). "Searching for Kali in the Indigenous Chronicles of Jovito Abellana". Rapid Journal. 10 (2). Inarkibo mula sa ang orihinal noong July 3, 2012.
  16. ↑ Jose Rizal, as cited by Dery, 2001
  17. ↑ Halili 2004
  18. ↑ Ongsotto & Ongsotto 2002
  19. ↑ Halili 2004
  20. ↑ Ongsotto & Ongsotto 2002
  21. ↑ Catubig, Jonathan B. (2003). "Dapitan Kingdom: A Historical Study on the Bisayan Migration and Settlement in Mindanao, circa 1563". The Journal of History. 49 (1–4): 143. Combes points out that, at one time in their history, the people of Panglao invaded mainland Bohol and subsequently imposed economic and political dominance in the area, such that they considered the old Boholanos their slaves by reason of war. A good example at hand was that Pagbuaya considered Si Catunao, the King of Bohol as his vassal and relative.
  22. ↑ Bayao, Bras, Letter to the king dated Goa 1 November 1540, Archivo Nacional de Torre de Tombo: Corpo Cronologico, parte 1, maco 68, doc. 63, courtesy of William Henry Scott, Barangay: Sixteenth-Century Philippine Culture and Society, Quezon City: Ateneo de Manila University Press, 1994, page 194.
  23. ↑ "Quest of the Dragon and Bird Clan; The Golden Age (Volume III)" -Lungshanoid (Glossary)- By Paul Kekai Manansala
  24. ↑ Barros, Joao de, Decada terciera de Asia de Ioano de Barros dos feitos que os Portugueses fezarao no descubrimiento dos mares e terras de Oriente [1628], Lisbon, 1777, courtesy of William Henry Scott, Barangay: Sixteenth-Century Philippine Culture and Society, Quezon City: Ateneo de Manila University Press, 1994, page 194.
  25. ↑ 25.0 25.1 Pinto, Fernão Mendes (1989). "The Travels of Mendes Pinto" (sa Ingles). University of Chicago Press.
  26. ↑ The Mediterranean Connection by William Henry Scott Page 138 (Published By: Ateneo de Manila University) Taken from "Translated in Teixera, The Portuguese Missions, p. 166."
  27. ↑ Williams, Rudi (June 3, 2005). "DoD's Personnel Chief Gives Asian-Pacific American History Lesson". American Forces Press Service. U.S. Department of Defense. Inarkibo mula sa ang orihinal noong June 15, 2007. Nakuha noong August 26, 2009.
  28. ↑ Delgado de Cantú, Gloria M. (2006). Historia de México. México, D. F.: Pearson Educación.
  29. ↑ Mercene, Manila men, p. 52.
  30. ↑ "Mexican Embassy unveils commemorative plaque in honor of PH war hero". Manila Times. 4 October 2021. Nakuha noong 7 October 2021.
  31. ↑ Guevarra, Rudy P. Jr. (2011). "Filipinos in Nueva España: Filipino-Mexican Relations, Mestizaje, and Identity in Colonial and Contemporary Mexico". Journal of Asian American Studies. 14 (3): 389–416. doi:10.1353/jaas.2011.0029. Padron:Project MUSE.
  32. ↑ 32.0 32.1 Gooding, Nigel. "Filipino Involvement in the French-Spanish Campaign in Indochina". nigelgooding.co.uk. Nakuha noong July 4, 2008.
  33. ↑ "6 Famous Foreign Wars You Didn't Know Filipinos Fought In". February 8, 2017.
  34. ↑ "Beyond Golan: Filipino global soldiers in the eyes of history". September 9, 2014.
  35. ↑ Zena Sultana-Babao, America's Thanksgiving and the Philippines' National Heroes Day: Two Holidays Rooted in History and Tradition, Asian Journal, inarkibo mula sa ang orihinal noong January 11, 2009, nakuha noong January 12, 2008
  36. ↑ Source: Philippine Military Academy
  37. ↑ "Schools, colleges and Universities: Tomas Claudio Memorial College". Manila Bulletin Online. Inarkibo mula sa ang orihinal noong July 7, 2007. Nakuha noong July 4, 2007.

    - "Tomas Claudio Memorial College". www.tcmc.edu.ph. Inarkibo mula sa ang orihinal noong June 30, 2007. Nakuha noong July 4, 2007.
  38. ↑ Othen, Christopher. Op. cit. p.217
  39. ↑ Casualty Details: Paredes, Isidro Juan, Commonwealth War Graves Commission, nakuha noong January 12, 2008 His death was registered at the Maidenhead Register of the Commonwealth War Graves Commission, where his nationality is recorded as "United Kingdom".
  40. ↑ Art Villasanta, The Philippines in the Korean War, inarkibo mula sa ang orihinal noong October 22, 2009, nakuha noong July 4, 2008
  41. ↑ "Operation Ripper - Korean War". WorldAtlas (sa Ingles). January 17, 2019. Nakuha noong 2021-09-20.
Kinuha sa "https://tl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kasaysayang_militar_ng_Pilipinas&oldid=2082325"